Ο Στρατός, η Ημέρα της Γυναίκας και ο Κατ' Επιλογήν Φεμινισμός. Part IIΙ.

Μετά από τα προηγούμενα δύο post, ομάδα φεμινιστριών με απήγαγε και ως εκ τούτου καθυστέρησα σημαντικά να ανανεώσω το blog... Σοβαρά τώρα, επειδή μου έφυγε η απαραίτητη δόση "τσαντίλας" που είχα όταν διάβασα το άρθρο που με ενέπνευσε να γράψω, βαρέθηκα να ανανεώσω το blog. Εντωμεταξύ, μου ήρθαν κάποιες ιδέες για άλλα post, αλλά έχω υποχρέωση να τελειώσω με αυτή την Τριλογία, για να μην αφήνω πράγματα στη μέση... απλά θα γράψω κάπως πιο συνοπτικά.

Γ. Ο κατ' επιλογήν φεμινισμός

Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 4ης Μαρτίου (ναι, πέρασε ένας μήνας!) διάβασα ένα άρθρο με τα σχέδια της κυβέρνησης σχετικά με τη στελέχωση του στρατού.

Το άρθρο είναι από αυτά που τεχνηέντως "διαρρέουν" από κυβερνητικές πηγές για να δουν τις αντιδράσεις του κόσμου σχετικά. Εν μέσω φοιτητικών διαδηλώσεων πάντως, δεν είχε και κανένα σοβαρό αντίκτυπο.

Το νόημα του άρθρου είναι ότι λόγω του μειωμένου αριθμού στρατευσίμων (διαρροές από αναβολές και υπογεννητικότητα), ο στρατός έχει πρόβλημα επάνδρωσης. Για τους λόγους που περιγράφω στο Part I, η κυβέρνηση επιλέγει να μην κλείσει στρατόπεδα ή να αναδιαρθρώσει τις ένοπλες δυνάμεις. Αντ' αυτού προτείνει τα γνωστά, στράτευση στα 18 μετά το σχολείο με διάφορα κίνητρα. Τι μου κίνησε όμως την προσοχή:

Ένα μέτρο με το οποίο φλερτάρει η κυβέρνηση, με στόχο την αύξηση του αριθμού των στρατευμένων, αφορά την εθελοντική στράτευση των γυναικών: "Οι γυναίκες συμμετέχουν πλέον στην στρατιωτική ζωή ως μόνιμοι. Γιατί να μη στρατεύονται κιόλας" είναι το ερώτημα που θέτουν παράγοντες του ΥΠΕΘΑ. Μάλιστα, για να έχει επιτυχία το μέτρο, θα προβλέπονται κίνητρα στις ενδιαφερόμενες - με πρώτη σκέψη να πριμοδοτούνται με μόρια όσες συμμετέχουν αργότερα σε διαγωνισμούς για πρόσληψη στο Δημόσιο.

ΩΠΑΑΑΑ!!!

Η παράγραφος περιέχει τρία από τα αγαπημένα μου μίση: Το στρατό, το δημόσιο και τον κατ'επιλογήν φεμινισμό!

Ναι, ο στρατός είναι κάτι το άδικο (με την έννοια ότι, για τους περισσότερους, πραγματικά σπαταλάς 12 μήνες από τη ζωή σου), αλλά τέλοσπαντων, έχουμε συμβιβαστεί οι άρρενες με την έννοια ότι είναι μια κάποια υποχρέωση με την οποία ξεπληρώνουμε το ότι μπορούμε να κατουράμε όρθιοι...

Και φυσικά και μας στερεί ένα χρόνο από καριέρα/γκόμενες/χρήματα - και σε αυτό οι κοπέλες είναι τυχερές, γιατί κατά μία έννοια έχουν έναν χρόνο "προβάδισμα" στην αγορά εργασίας και αν θέλουν ψάχνουν για δουλειά πριν ολοκληρώσουν τη στρατιωτική τους θητεία... Οχι ότι θα με χαλούσε κιόλας να ήταν υποχρεωτική η στράτευση και στις γυναίκες, για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης - αλλά αυτό θα ήταν κάπως εκδικητικό, και στο κάτω-κάτω δεν έχει και νόημα στις ειρηνικές συνθήκες στις οποίες ζούμε.

Για λόγους καθαρά εντυπωσιασμού :-P παρουσιάζω εδώ εμβόλιμα φωτογραφίες από τον ισραηλινό στρατό , όπου οι γυναίκες υπηρετούν κανονικά τα 2/3 της θητείας των αντρών...

Σκηνάκια στην ΤΑΜΣ Χαλύβδινος Θώρακας

Τρελό σκοπέτο στη Σ3 όπισθεν γηπέδου.

Αν δεχτούμε λοιπόν ότι οι γυναίκες έχουν πια τις ίδιες ευκαιρίες εργασιακά με τους άντρες. Τις οποίες έχουν! Άσχετα αν οι περισσότερες κοιτούν περισσότερο ήρεμες δουλειές γραφείου - αυτό είναι δικό τους θέμα. Δουλειές υπάρχουν και σε πόστα με "τρέξιμο" - αλλά θέλει να βάλεις την οικογένειά σου πίσω, όπως κάνουν και οι άντρες. Αυτό σημαίνει ότι με την υποχρέωση του στρατού, οι άντρες έχουν μία μικρή, χρόνική έστω, υστέρηση στον εργασιακό στίβο ως προς τις γυναίκες.

ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΡΙΜΟΔΟΤΗΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ;!;!;!

Καταρχήν, αν ήμουν γυναίκα, η όλη αρχή αυτής της σκέψης της κυβέρνησης θα μου φαινόταν προσβλητική. Εντάξει, το κράτος έχει την υποχρέωση να βοηθά κάποιες ομάδες του πληθυσμού με ένταξη στις αγκάλες του δημοσίου. Οπως τους πολύτεκνους, για να έχουν μια σίγουρη δουλειά και να μη βρεθούν στο δρόμο. Ή τους ανάπηρους, γιατί κανείς άλλος δε θα τους πάρει στη δουλειά του.


Αλλα τις γυναίκες γιατί; Είναι υποδεέστερες από τους άντρες και χρειάζονται βοήθεια με την ένταξη στο δημόσιο; Είναι κάποια ιδιαίτερη κατηγορία που χρήζει προστασίας από το κράτος μετά από τόσους αγώνες για ισότητα; Και δε μιλάω τώρα για την προστασία που πρέπει να προσφέρει το κράτος για τις μανάδες - αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλο πράγμα να παρέχεις προνόμια σε κάποιαν που έγινε μάνα και να θέλεις να την ενισχύσεις στο δύσκολο έργο της και άλλο πράγμα να παρέχεις προνόμια σε κάποιαν που θα ήθελε ή που θα μπορούσε να γίνει μάνα.

Ή ας το πω αλλιώς: Γιατί εμένα το κράτος να με "τιμωρεί" γιατί γεννήθηκα με τσουτσούνι πρώτον κρατώντας με επί 12 μήνες φαντάρο και δεύτερον θέλοντας να με εμποδίσει να μπω στο δημόσιο αν θέλω; Είναι δυο φορές άδικο!

Αυτό εμένα μου φαίνεται ως μία, από τις πολλές, εκφάνσεις του κατ' επιλογήν φεμινισμού... όπου θέλουμε είμαστε ίσες και όπου θέλουμε είμαστε οι αδικημένες.

Τώρα, το σχέδιο ήταν να συνεχίζω με καμιαδυό σελίδες αναλύοντας το πώς μου παρουσιάζεται εμένα στην καθημερινότητά μου ο κατ' επιλογήν φεμινισμός, ως ένας νέος στα 27 μου - που θεωρώ ότι πολλές φορές αντιμετωπίζω καταστάσεις στις οποίες ό,τι και να κάνω βγαίνω ο χαμένος (ή αλλιώς, lose-lose situation), μόνο και μόνο επειδή είμαι άντρας και όχι γυναίκα. Αλλά βαριέμαι να γράψω γι'αυτά. Μπορεί να φτιάξω ένα post μόνο με αυτά κάποια στιγμή στο μέλλον.

Εκπληκτος διαπίστωσα ότι υπάρχει το κίνημα του μασκουλινισμού (masculinism), το οποίο υπερασπίζεται την αδικία των γυναικών εις βάρος των αντρών, και μάλιστα με κείμενα που χρονολογούνται από το 1913! Να πω την αλήθεια, δεν μπορώ να διαφωνήσω με τις θέσεις τους.

Προσωπικά πάντως ενοχλούμαι από συζητήσεις του στυλ "τι θέλουμε εμείς οι γυναίκες" ή το "πόσο ξεχωριστές είμαστε εμείς οι γυναίκες" σε εκπομπές τύπου Θρασκιά και Δρούζα. Ιδιαίτερα όταν αναφέρονται σε νέες κοπέλες κάτω των 40. Ειλικρινά με κάνουν και αισθάνομαι βλάκας, λες και είναι υποχρέωση του 50% του πληθυσμού να καταλάβει ή να προστατεύσει το άλλο 50% του πληθυσμού, το οποίο θεσμικά και ουσιαστικά είναι ισότιμο. Και το χειρότερο είναι ότι, στην ειλικρινή προσπάθεια των αντρών να βοηθήσουν τις γυναίκες σε όσα αρνητικά αυτές τους προσάπτουν, βγαίνουν και από πάνω λέγοντας ότι χάνονται οι άντρες και ότι δεν είναι όπως παλιά!

"Τι εννοείς δεν είναι οι άντρες όπως παλιά;!"

Φυσικά και θα συμμαζέψω και θα πλύνω στο σπίτι και θα πάμε και για ψώνια μαζί και θα μεγαλώσουμε μαζί τα παιδιά, εφόσον και οι δύο δουλεύουμε τις ίδιες ώρες... τώρα αν αυτό σου χαλάει την εικόνα του macho αρσενικού που δεν τα κάνει αυτά, ε τι να κάνουμε;! Lose-lose situation...