Το καλοκαίρι του 2002 γύρισα πίσω στην Ελλάδα μετά από 4 χρόνια σπουδές στην Αγγλία. Πάνε πάνω από πέντε χρόνια από τότε, και, κατασταλαγμένα πια, μπορώ να πω ότι από όλα αυτά τα 4 χρόνια εκεί δε μου λείπει τίποτα όσο η εικόνα της Ελλάδας όπως μου φαινόταν από εκεί.Αγόρασα ραδιόφωνο βραχέων για να ακούω το 5ο Πρόγραμμα (πού streaming radio το 1998;!), πήγα Λονδίνο κάποιες φορές μόνο και μόνο για να πάρω κυριακάτικη εφημερίδα και να πιω καφέ στo Bayswater (η ελληνική παροικία) στο Cafe Byzantium, μέσα σε 4 χρόνια πήγα σε 26 Greek Parties που οργάνωσε το Hellenic Society...
Θυμάμαι πόσο "σωτήριο" ήταν το internet, ιδιαίτερα όταν το είχα και στο δωμάτιό μου. Κάθε μέρα υπήρχαν καμιά 10αριά σελίδες που διάβαζα για να μαθαίνω για την καθημερινότητα: Τα Νέα, το cine.gr, τα site του Νίτρο και του Max, μια webcam απέναντι από την Καμάρα που είχα ανακαλύψει (ναι, ανανέωνα την εικόνα κάθε ώρα για όσην ώρα ήμουν στο internet!), ένα site από Ελληνες της Γερμανίας που είχαν φωτογραφικό αφιέρωμα στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης...
Διάβαζα για το κάθε δρώμενο που συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη και στην Ελλάδα γενικότερα. Σκεφτόμουν το ότι όταν θα γυρνούσα από την "ξενιτιά" στην οποία βρισκόμουν, θα πήγαινα όσο συχνότερα γινόταν σε εκδηλώσεις - παραστάσεις - προβολές στη μαγική χώρα που λεγόταν Ελλάδα και δεν είχε καμία σχέση με τη μιζέρια του Reading. Ξεχνούσα φυσικά ότι δίπλα στο Reading βρισκόταν το Λονδίνο, το πιο δραστήριο ίσως melting pot της Ευρώπης. Αλλά ήμουν μικρός και μου έλειπε ο φραπές...
Τα σκέφτομαι αυτά τώρα που, λόγω του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ο κόσμος που κυκλοφορεί στην πόλη είναι λίγο πιο arty. 5 χρόνια έχω που γύρισα και έχω πάει σε 4-5 εκδηλώσεις όλες κι όλες, πιο πολύ γιατί ζόρισα τον εαυτό μου ότι "πρέπει".
Πριν κάποια χρόνια είχα πάει στη Λάρισα και σκέφτηκα ότι είναι ωραία πόλη ακόμα και για να ζήσει κανείς, με πολύ ικανοποιητική καθημερινότητα αλλά με τις κοντινότερες σημαντικές "πολιτιστικές" δραστηριότητες να βρίσκονται στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Και μετά σκέφτομαι, εγώ που ζω σε μια επαρχιακή μεγαλούπολη, πόσες φορές ξεκόλλησα από το δίπτυχο φραπές-ταβέρνα και σήκωσα τον κώλο μου για να πάω σε μια έκθεση, σε μια παράσταση, σε ένα δρώμενο; "Το άλλο Σαββατοκύριακο και βλέπουμε" σκέφτομαι... και το Σαββατοκύριακο αναλώνεται συνήθως σε υπερβολικό ύπνο και τηλεθέαση. Αντε και σε κανέναν καφέ.
Ακόμα και η βόλτα στη Δημητρίου Γούναρη, στην Αλεξάνδρου Σβώλου, στην Αριστοτέλους και τα πέριξ - τοποθεσίες που έχω ταυτίσει από μικρός με τη "ζωή της πόλης" - αρχίζει και εκλείπει. Αν και ευτυχώς ακόμα ανθίσταμαι στο να θεωρώ ότι μια βόλτα στο Mediterranean Cosmos είναι "έξοδος" και "διασκέδαση". Ενας από τους λόγους που πρόσφατα αγόρασα σκούτερ ήταν και αυτός. Το να μη βαριέμαι να κάνω βόλτες στην πόλη. Και μέχρι στιγμής όποτε βρίσκω ευκαιρία, κάνω. Και μου αρέσει. Είναι άσχημη "σκλαβιά" το αυτοκίνητο και αυτό δεν το καταλαβαίνουν πολλοί.
Από τότε που σπούδαζα, θαύμαζα και ήθελα να μοιάσω στα παιδιά που διαβάζουν "Εξώστη" και "Παράλλαξη", που συμμετέχουν σε πολιτιστικά δρώμενα, που παρακολουθούν και ορίζουν τη "ζωή της πόλης". Που δεν πηγαίνουν σαν τα πρόβατα στις ταβέρνες της Αθωνος και στα σαββατομεσημβρινά μπουζουκοπάρτυ (έλεος!) του Times - αλλά που ψάχνονται και γνωρίζουν το "κάτι παραπάνω", τα μαγαζιά που εγώ αγνοώ, τις γωνίες που γίνεται "κάτι", τις ταινίες του φεστιβάλ που "αξίζουν"...
Θα σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά είναι για τους έχοντες ευέλικτα προγράμματα και, κυρίως, τους φοιτητές. Σκέφτομαι όμως ότι τώρα δουλεύω 40 ώρες την εβδομάδα ενώ ως φοιτητής είχα 32 ώρες την εβδομάδα μάθημα/εργαστήρια + διάβασμα... μήπως είναι η βαρεμάρα τελικά το πρόβλημα; Ή μήπως δεν μου προωθείται εμένα η ιδέα ότι καλό θα ήταν να δω και λίγο πολιτισμό;
Εντάξει, δεν είναι όλα για όλους. Δεν εκτιμώ ας πούμε καθόλου τη ζωγραφική και την ποίηση, αλλά μου αρέσει η φωτογραφία και η ιστορία. Θυμάμαι στο Λονδίνο τα μουσεία που διαφημίζονταν παντού. Εντάξει, η Θεσσαλονίκη δε συγκρίνεται με το Λονδίνο, αλλά και στο Reading διαφήμιζαν το Μουσείο της Αγγλικής Αγροτικής Ζωής και το μουσείο της πόλης του Reading (αμφότερα εκ των οποίων δεν επισκέφτηκα). Εδώ νοιώθω μέρος μιας γραφικής μειοψηφίας κάθε φορά που λέω ότι έχω επισκεφθεί το Noesis, το Πλανητάριο.
Σκεφτόμενος λοιπόν ότι στην επίσκεψή μου στη Βιέννη επισκέφτηκα 5 μουσεία σε 5 ημέρες, πήρα σήμερα την απόφαση και πήγα το πρωί στο Πολεμικό Μουσείο και μετά στο Τελλόγλειο Ιδρυμα όπου είχε έκθεση για την ιστορία της ΕΡΤ. Εννοιωσα καλύτερα. Εμαθα τουλάχιστον και πέντε πράγματα για το Βότση και τον τορπιλισμό του Φετχί Μπουλέντ (του οποίου το κατάρτι είναι πια ο ιστός του Λευκού Πύργου, έτσι για να μαθαίνετε) και μου άρεσαν τα παλιά μηχανήματα στο Τελλόγλειο.
Κυριακή πρωί και στο Πολεμικό Μουσείο ήμουν μόνος μου (τελείως μόνος μου!) και στο Τελλόγλειο ήταν και άλλα πέντε άτομα.Δεν ξέρω, δε θέλω να καταντήσω σαν τον κόσμο που πηγαίνει στο Mediterranean Cosmos (επίκειται σχετικό post) για διασκέδαση [καφές], πολιτισμό [Village] και κοινωνική επαφή [στο διάδρομο με τα μαγαζιά]. Εντάξει, τα χρόνια έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι έχουν όλο και λιγότερο διαθέσιμο χρόνο. Και θέλουν να παίρνουν και το αυτοκίνητό τους όπου και να πάνε. Και θέλουν και να μη σκέφτονται και πολύ-πολύ "γιατί αρκετά ζορίζομαι στη δουλειά". Θέλει ψάξιμο... και πρέπει να προσπαθείς να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.
Την άλλη εβδομάδα ευελπιστώ να πάω στο Μουσείο Αθλητισμού. Πάλι μόνος μου θα είμαι. Σκέφτομαι να πάω και στην παράσταση Caveman στο Ράδιο Σίτυ τη Δευτέρα, αλλά τα 22 ευρώ σκέφτομαι να τα δώσω...
