Memento Vivere

Εν έτει 1997

16 Ιουνίου σήμερα... κλείνω τα 27! Ω ρε γαμώτο... μεγαλώνω! Ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στα 30... το Οριο που Ξεχωρίζει τους Αντρες από τα Αγόρια (ΟΞΑΑ) και τις Γυναίκες από τα Κορίτσια (ΟΞΓΚ αντιστοίχως)...

Εν έτει 2007

Παραδόξως, δε με προβληματίζουν τα 30 που έρχονται όσο τα 10 χρόνια που περάσανε από τα 17, από τότε που ουσιαστικά μπορώ να πω ότι θυμάμαι τον εαυτό μου. Στα 17 σκεφτόμουν περίπου με τον ίδιο τρόπο, είχα τον ίδιο σκοπό με τώρα (να γίνω χημικός - ξεκινούσα θερινό φροντιστήριο για την Γ' λυκείου) και διασκέδαζα με περίπου τα ίδια πράγματα.

Εισιτήριο του ΟΑΣΘ το 1997

To 1997 δεν είχε ακόμα ο καθένας κινητά, δεν είχε εξαπλωθεί τόσο πολύ το internet (αν και στην παρέα μου χρησιμοποιούσαμε το ICQ ήδη - πριν εμφανιστεί ο MSN), ο ΟΑΣΘ είχε ακόμα εισπράκτορες και ο καφές έκανε 800 δρχ και όχι 3 ευρώ...

Το 1997 υπήρχε η ΝΕΤ, υπήρχαν τα στρίνγκ, υπήρχε το Red Bull - το Mega έπαιζε τους Δύο Ξένους και ο ΑΝΤ1 το ΑΜΑΝ... πράγματα που δε μου φαντάζουν και τόσο μακρινά! Οχι τόσο μακρινά όσο μου φαινόταν το 1994 ας πούμε όταν έκλεινα τα 24...

Και λοιπόν μπαίνω στα 28... η ηλικία που από τα 14 μου είχα στο μυαλό μου ότι θα ήταν "τα καλύτερά μου χρόνια" - δεν έχω παράπονο, όλα καλά πάνε μέχρι στιγμής. Απλά νοιώθω ότι περνάει η "πρώτη νιότη" και μπαίνω στη "δεύτερη" - στα 10 τελευταία χρόνια πέρασα από το νεανικό τρίπτυχο Πανεπιστήμιο-Στρατός-Πρώτη Δουλειά... θέλω να αγοράσω μηχανή και νοιώθω μεγάλος που το κάνω στα 27 μου, είδα τις προάλλες μια προκύρηξη για ΕΠΟΠ και το όριο ηλικίας ήταν τα 28, η εργασία μου πια είναι υπεύθυνη και "καριέρας", οι μπασκετμπολίστες και τα μοντέλα γεννημένοι το 1980 είναι πια "μεγάλοι"...

Μέχρι πριν 1-2 χρόνια η δουλειά (διάβασμα ή εργασία) δηλητηρίαζε την καθημερινότητά μου και ξεχνούσα πολλές φορές να ζω. Ξαφνικά διαπίστωσα ότι έκλεισα τα 27 και δεν έμαθα να παίζω ποτέ τάβλι - γιατί στο πανεπιστήμιο "διάβαζα" και δεν "κωλοβαρούσα" (λες και αυτοί που κωλοβαρούσαν έγιναν κάτι λιγότερο στη ζωή).

Στα 27 ξενυχτάω πια άσκοπα (κάτι που δεν έκανα στα 20), θέλω να γυρίσω την Ευρώπη με τρένο και να μένω σε χόστελ (και όσο σπούδαζα πήγα μόνο ένα Σαββατοκύριακο στο Αμστερνταμ), θέλω να πάρω μηχανή (που δεν είχα στα 18), κωλοβαράω στη δουλειά όταν βαριέμαι (κάτι που δεν έκανα ούτε στο στρατό), θέλω να δουλέψω μπάρμαν (και τον καιρό που είχα 3μηνες διακοπές τις ξόδευα σε καφέδες στην Κρήνη)...

"Να θυμάσαι να ζεις"... μερικά πράγματα μάλλον πρέπει να γίνονται στον καιρό τους. Το να σε βάζουν στη διαδικασία να προετοιμάζεις από τα 17 το τι θα είσαι στα 40 σού καταστρέφει την επιπολαιότητα της νιότης.

Μπορώ να παρατήσω εγώ τώρα πια τη δουλειά "καριέρας" που έχω; Οχι! Παρα μόνο αν διοριστώ στο Δημόσιο! Ω θεοί! Εχω βγάλει και 2 άσπρες τρίχες!