Πάρα πολλές φωτογραφίες!

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την καθυστέρηση στην ανανέωση του blog! Εχω καμιά 600αριά φωτογραφίες από το ταξίδι να μοιραστώ μαζί με τον κόσμο, αλλά το τελευταίο 15θήμερο ήταν αφιερωμένο σε διάφορες καλοκαιρινές δραστηριότητες, όπως καφέδες, ταβέρνες και κάμπινγκ με το έτερον ήμισυ...

Το ταξίδι, τελείως τυχαία, συνέπεσε με την έλευση του φονικού καύσωνα των 48C στην Ελλάδα. Οσο εσείς καιγόσασταν εμείς τρώγαμε βροχή και 20C στη Γαλλία...

Η διαδρομή μας, για όσους δε θυμούνται ήταν:

• 22/06: Θεσσαλονίκη-Λονδίνο με αεροπλάνο (όπου και μας βρήκε ο Άρης με το αυτοκίνητό του κατελθών από Σκωτία)
• 23/06: Λονδίνο-Dover-Calais, Calais-Dijon
• 24/06: Dijon-Saint Tropez
• 25/06: Saint Tropez
• 26/06: Saint Tropez-Monaco-Padova
• 27-28/06: Padova-Βενετία-Πάτρα
• 29-30/06: Βραχάτι Κορινθίας

Η πτήση ήταν με Ολυμπιακή - Ολυμπιακή rules! Boeing 737-300 με τη γνωστή εξυπηρέτηση της Ολυμπιακής, κανονικό φαϊ (παστίτσιο!) και στο έντυπο του αεροσκάφους που περιγράφει τις ταινίες εν πτήσει είχε το εξής: Sit back and let us entertain you...!

Το χάος του Gatwick στις βαλίτσες.

Στο Gatwick κλείσαμε στο φτηνοξενοδοχείο Travelodge, το οποίο δεν ήταν καθόλου άσχημο για τα λεφτά του... Ο Αρης τελικά μάς βρήκε στο ξενοδοχείο στις 5 το πρωί, γιατί ξεκίνησε αργά από Σκωτία και ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως για Dover για να προλάβουμε το ferry για το Calais.

To ferry ήταν ένα κτήνος γεμάτο νταλίκες και αυτοκινούμενα στο γκαράζ. Επίσης, ήταν γεμάτο κωλοαγγλάκια που τρέχανε επί 1,5 ώρα πάνω-κάτω και εστιατόρια με πλαστικο-english-breakfast. Γιατί τί είναι ο Αγγλος χωρίς το english breakfast του...

Ο Αρης κοιμάται στο τραπέζι και εγώ με το Σάκη βγάζουμε τη διαδρομή με τον χάρτη και το GPS.

Στις autoroutes της Γαλλίας, μετά το Calais.

Να και κάτι που μου έκανε εντύπωση! Τα πάρκινγκ επί της εθνικής οδού στη Γαλλία είναι αρκετά έξω από την εθνική οδό και είναι σαν πάρκα! Εχουν παιδική χαρά, παγκάκια περιποιημένο γκαζόν, δέντρα και τουαλέτες που και δεν είναι χαλασμένες και είναι καθαρές!!!

Στην autoroute από το Calais προς τη Reims - βροχή όταν εσείς στην Ελλάδα καιγόσασταν από τον καύσωνα.

Ο Άρης είχε τη σωστή ιδέα να φύγουμε από την autoroute και να πάρουμε τις επαρχιακές οδούς κατεβαίνοντας την Καμπανία. Πηγαίναμε με 70-80 μεν, αλλά είδαμε απίστευτα χωριά! Ηταν σαν να ήταν τα πάντα σταματημένα στο 1940... σπίτια με στέγες, εκκλησίες, φάρμες και μικρές οινοπαραγωγικές μονάδες, ηρώα του Α' Παγκοσμίου "η πατρίς ευγνωμονούσα" με τον κόκκορα στην κορωνίδα, boulangerie και patisserie στον κεντρικό δρόμο του κάθε χωριού, πετύχαμε μέχρι και ένα πανηγύρι σε ένα κεφαλοχώρι...


Κόκκινος ο δρόμος, πρασινάδα εκατέρωθεν και γύρω-γύρω ξανθά στάχια, γαμάτο!

Διαφημιστική τοιχογραφία στο κτίριο - πίσω 60 χρόνια! Τελευταία φορά τα είχα δει σε πίστες του COD...

Φτάσαμε στη Dijon κατά τις 8 το βράδυ, την οποία την είχαμε επιλέξει λόγω της γραφικότητάς της και την τοποθεσία της, 570 km νότια του Calais. Ο Αρης είχε κλείσει ήδη 1500+ χιλιόμετρα σε ένα 24ωρο και έπρεπε να βρούμε ένα ξενοδοχείο. Για κακή μας τύχη, όλα τα ξενοδοχεία του κέντρου μάς είπαν ότι είναι κλεισμένα για κάποιο αγώνα που γινόταν εκείνο το Σαββατοκύριακο... γκαντεμιά!

Οπότε είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και βλέπουμε... ωραία πόλη, όχι τίποτα ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω ποτέ στη ζωή μου να πω την αλήθεια.

Φάγαμε και εξαιρετικό κεμπάμπ κοτόπουλο από έναν Αλγερινό κεμπαμπτζή για να πάρουμε δύναμη και είπαμε να βγούμε στη βιομηχανική περιοχή και κατά μήκος της εθνικής για να βρούμε κάποιο ξενοδοχείο της σειράς...

...και βρήκαμε αυτό! Εχμ, όχι! Μετά από αρκετό ψάξιμο με δόσεις γαλλικής αγένειας (Κομπλέ! Κομπλέ!) και τη βοήθεια μιας πολύ καλής γαλλικής οικογένειας, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο στα 160 ευρώ επί της εθνικής, στο Chalon-sur-Saone... αουτς!

Την επόμενη μέρα το πρωί συνεχίσαμε στην επαρχιακή οδό και σταματήσαμε στο πρώτο κεφαλοχώρι, το Macon, στην καρδιά της Καμπανίας και φάγαμε στο πάρκο μπαγκέτες και κρουασάν από την τοπική boulangerie.

Και μετά συνεχίσαμε στην επαρχιακή οδό μέχρι που βαρεθήκαμε τις κυκλικές πλατείες και το να πηγαίνουμε με 70 και βγήκαμε στην εθνική...

Η οποία εθνική (καθόσον πληρώνεις τρελά διόδια, γύρω στα 10 λεπτά το χιλιόμετρο), είναι τρομερά οργανωμένη... είχε γίνει ατύχημα στο άλλο ρεύμα και καθόσον όλοι οι περίεργοι σταματούσαν να δουν τι έγινε, έγινε μποτιλιάρισμα. Η εταιρία διαχείρισης της εθνικής οδού (Autoroute du Soleil η συγκεκριμένη) είχε βγάλει όχημα που έλεγε "Bouchon" ("πώμα" δηλαδη, αλλά μάλλον εννοούσε "κίνηση") για να σε προειδοποιεί!

Συνεχίσαμε στον περιφερειακό της Λυών...

Υπέροχες εργατικές κατοικίες (υποθέτω) επί του περιφερειακού της Λυών.

Και αυτή είναι η μικρή και γραφικότατη πόλη Vienne, επί του Ρήνου με τον επιβλητικότατο ναό της.

Εκεί κάτσαμε και για καφέ.

Αβινιόν, Μασσαλία, Νίκαια αριστερά - Νιμ, Μονπελιέ, Τουλούζη, Βαρκελώνη δεξιά...

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα και διόδια, ακόμα ένα από τα υπέροχα πάρκινγκ των γαλλικών εθνικών οδών.

Ναι, δεν είναι οι πύλες του παραδείσου... διόδια είναι! Πάλι!

Η επόμενη στάση ήταν στην Aix-en-Provence που ήταν μια πάρα πολύ ωραία πόλη.

Απειρες καφετέριες και εστιατόρια, αλλά τελικά αποφασίσαμε να κινηθούμε λίγο και να βιαστούμε να φτάσουμε στο Saint Tropez πριν βραδιάσει. Στο Saint Tropez φτάσαμε γύρω στις 21.00, κουρασμένοι και χωρίς ξενοδοχείο. Η αντίδραση των ξενοδόχων ήταν "Ηρθατε στο Saint Tropez Ιούνιο μήνα χωρίς να έχετε κλείσει;!" - ψάξαμε αρκετά και με το φόβο να μείνουμε στη Sainte-Maxime, το διπλανό θέρετρο που έμοιαζε πολύ με την Καλλικράτεια. Τελικά όμως βρήκαμε, αφού κάναμε αρκετές άσκοπες βόλτες και έχοντας φάει για βραδυνο μια Twix ο καθένας από το μηχάνημα στο δρόμο...

Οι ανισότητες του Saint-Tropez... στη θάλασσα οι λεφτάδες με τα καράβια και τις παρέες τους στο κατάστρωμα να γευματίζουν...

...και στη στεριά, τα φτωχαδάκια να πίνουν μπύρες στο (ιστορικό) Σενεκιέ...

Αν είσαι κάγκουρας, είσαι κάγκουρας... είτε οδηγάς Fiat Punto GT, είτε οδηγάς σκάφος των 6 εκατομμυρίων.
Γενικά το Saint-Tropez ήταν τίγκα στο κότερο και στο νεόπλουτο. Πολύ εντυπωσιακές γυναίκες το βράδυ που είχαν (μάλλον) βγει στο νυφοπάζαρο, εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ - ίσως λίγο υπερτιμημένα. Το μέρος πουλάει τη γκλαμουριά του ονόματός του και το ξέρουν αυτό.

Το δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Το μισό τουλάχιστον - 2 διπλά δωμάτια με ένα κοινό μπάνιο. Στην προνομιακή τιμή των 220 ευρώ τη νύχτα. Επί 2 νύχτες. Yeah.

H περίφημη πλαζ του Saint-Tropez! 9 χιλιόμετρα παραλία. Δεν ήταν άσχημη. Μου θύμισε πολύ Ελλάδα, σαν τη Σιθωνία στη Χαλκιδική. Στους λόφους στο βάθος είχαν ξεφυτρώσει βίλες. Ποιών άραγε;!

Και τι να υποθέσεις ότι θα δεις σε μια παραλία σαν και αυτή;! Ω ναι... ω ναι! Μόνο που η αντίδρασή σου δεν είναι "ω ρε μάνααα", αλλά "κοίτα πού καταντάει ο άνθρωπος!"

Το πρωί, προς απορία του ξενοδόχου, δεν φάγαμε το πρωινό των 20 ευρώ, αλλά κατεβήκαμε στη boulangerie και φάγαμε croque-monsieur, κρουασάν και σάντουιτς στο λιμάνι.

Τα στενάκια του Saint-Tropez την ημέρα. Σαν χώρα νησιού. Και, ναι, αυτό μπροστά είναι σκούτερ πιτσαρίας. Γενικά, να πω την αλήθεια, ήταν ένα καλοφτιαγμένο θέρετρο που έμοιαζε αρκετά Ελλάδα - ιδιαίτερα λίγο πέρα από τη "βιτρίνα", όταν έβλεπες τα αμπέλια, τους δρόμους με τα μπαλώματα και τις καλαμιές αριστερά-δεξιά. Αλλά είχε άθλια όρια ταχύτητας: 70 χλμ/ώρα σε αστικό δρόμο. Ε πού να βάλεις όριο 40 στην Jaguar...

Κι εδώ κάτσαμε για καφέ. Ωραίο μαγαζί. Ψωνίστικο. Κάτω είχε μαύρο χαλίκι αντί για πλακάκι. Παραγγείλαμε φραπέ (που ξέρουμε ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα στη Γαλλία, αλλά είμαστε Έλληνες ρε γαμώτο!) - 8 ευρώ ο φραπές... τζιζζζζζ!

Τελικά ήπιαμε home-made φραπέ στο μπαλκόνι. Ε μα πια...!

Την επόμενη μέρα φύγαμε για Padova, και είπαμε να κάνουμε τη γαλλική ριβιέρα από τους μικρούς δρόμους, μέσω Καννών.

...ανεβήκαμε στους λόφους, κολλήσαμε στην κίνηση στις Κάννες...

Το ξενοδοχείο Imperial στις Κάννες. Πραγματικά εντυπωσιακό.

Και μετά βαρεθήκαμε την κίνηση (Δευτέρα γαρ) και βγήκαμε στην εθνική για Μονακό.

Η είσοδος του τούνελ που καταλήγει στο Μονακό. Πολύ spooky...!

Οδηγώντας κατά μήκος της διαδρομής της Formula 1.

Το εσωτερικό του Cafe de Paris, δίπλα στο καζίνο. Ακρως ψωνίστικο και τουριστικό. Κατά τα άλλα, μια καφετέρια σαν όλες τις άλλες.

Και το εξωτερικό του, στο οποίο καθήσαμε για καφέ.


Η πλατεία μπροστά στο καζίνο, η οποία, όπως διαπιστώσαμε, είναι από κάτω 5όροφο πάρκινγκ!

...και κάπως έτσι περνάς από τη Γαλλία στην Ιταλία! Πριν από το τούνελ είναι Γαλλία, μετά από το τούνελ είναι Ιταλία! Με τη γεωγραφική απομόνωση της Ελλάδας, πού να τα συνηθίσεις αυτά.


Διόδια στην Ιταλία. Πολύ πιο πρόχειρες εθνικές οδοί, πολλές περισσότερες νταλίκες, αλλά και (σχετικά) φτηνότερα διόδια.

Στη Padova ευτυχώς βρήκαμε ξενοδοχείο (Holiday Inn 5*) εύκολα και φτηνά. Βοήθησε το ότι η Padova ζει στη σκιά της Βενετία, οπότε δεν είναι ανεπτυγμένη τουριστικά. Αδικα όμως. Είναι μια ενδιαφέρουσα γραφική πόλη με ζωή και πολλούς φοιτητές. Η πόλη δε ζει για τους τουρίστες, και αυτό μου αρέσει πάντα, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία σαν επισκέπτης να δω αρκετά από την καθημερινότητα της πόλης. Μας βοήθησε πολύ και η φίλη του Σάκη, η Βιτόρια, την οποία συναντήσαμε εκεί. Μάθαμε (και ήπιαμε) το τοπικό απεριτίφ, το spritz (καμπάρι, λευκό κρασί και σόδα) που έπιναν όλοι στην Piazza dei Signori για πρώτο ποτό της εξόδου (εξαιρετική "παράδοση", ένα τοπικό απεριτίφ που πίνει ακόμα και η νεολαία!), κάναμε βόλτα στο κέντρο και φτάσαμε στο Prato della Valle, μια τεράστια πλατεία στης οποίας το πάρκο κάθονταν πολλές παρέες και τα πίνανε. Ηταν Δευτέρα βράδυ και μέχρι τη 1 που χωρίσαμε υπήρχε κόσμος (κυρίως φοιτητές) που έκανε βόλτες στους πεζόδρομους ανά παρέες με παγωτά και μπύρες στο χέρι.

Το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου βρίσκεται στον κεντρικό πεζόδρομο και, ως εκ τούτου, η φοιτητιώσα νεολαία διαδραματίζει κύριο ρόλο στη ζωή της πόλης. Και να ένα ενδιαφέρον έθιμο: Επειδή βρισκόμασταν στην περίοδο των αποφοιτήσεων, σύμφωνα με την παράδοση, η παρέα του κάθε αποφοιτούντα κρεμούσε στην είσοδο του πανεπιστημίου ένα μεγάλο χαρτί με ένα σκίτσο του (πολλές φορές, ιδιαίτερα στις κοπέλες, με σεξουαλικά υπονοούμενα, όπως στο σκίτσο αριστερά) και ένα μεγάλο σκωπτικό ποιηματάκι στο οποίο εξιστορούν τη ζωή του.

Την ημέρα της αποφοίτησης, αυτός ο οποίος χλευάζεται υποχρεούται να διαβάσει όλη τη σελίδα, ντυμένος σαν καραγκιόζης και υπο την επήρεια μέθης - και όποτε κάνει λάθος οι γύρω του τού πετάνε ζαρζαβατικά! (Φωτογραφία του Σάκη)

Να η είσοδος του πανεπιστημίου με τα χαρτιά με τα σχέδια.

Μετά από έναν καφέ, φύγαμε για το λιμάνι της Βενετίας. Πέσαμε και σε ένα ατύχημα, στο οποίο οι μπατσόκαβλοι Ιταλοί αστυνομικοί είχαν παρκάρει τις Alfa Romeo λες και είναι οι σκληροί του Μαιάμι, yeah...!

Στο λιμάνι της Βενετίας, πηγαίνοντας να βρούμε το "φερρυμπότ".

Το καράβι στο οποίο θα περνούσαμε τις επόμενες 33 ώρες.

Ο απόπλους ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός, ακριβώς δίπλα στη Βενετία στο ηλιοβασίλεμα. Έβγαλα εξαιρετικές φωτογραφίες.

Και εκεί ήταν παρκαρισμένο και το κοτεράκι "Pelorus" του Ρόμαν Αμπράμοβιτς... αχ!

Η καμπίνα μας. Εξαιρετική. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός του ότι είχαμε ελληνική τηλεόραση μέσω Hotbird καθ'όλη τη διάρκεια του πλου. Εκεί είδα και ειδήσεις μετά από μία εβδομάδα και εντυπωσιάστηκα από τις καταστάσεις που έτρεχαν στην Ελλάδα.

Εξω από τις ακτές της Κροατίας.

Πλησιάζοντας την Αλβανία.

Η Ηγουμενίτσα. Πολύ πιο όμορφη απ'ότι την περίμενα. Ελπίζω να αναπτυχθεί και τουριστικά με την ολοκλήρωση της Εγνατίας (η οποία συνδέεται κατευθείαν με το λιμάνι).

Ο Σάκης χαζεύοντας τα αστέρια έξω από την Κέρκυρα.

Στην Κέρκυρα.

Το τέλος του ταξιδιού, στο λιμάνι της Πάτρας. Μετά συνεχίσαμε με 2 ημέρες λιώσιμο στο εξοχικό του Άρη στο Βραχάτι. Το οποίο Βραχάτι ήταν καλύτερο απ'ότι το περίμενα, απλά ήταν γεμάτο τρέντι αγοράκια και κοριτσάκια που μόλις είχαν τελείωσει με το σχολείο.

Γενικά συμπεράσματα από την πρώτη μας οδική εκδρομή:

Η αξία της οδικής εκδρομής είναι το ότι μπορείς να πηγαίνεις απ'όποιον δρόμο θέλεις με το ρυθμό που θέλεις. Αυτό προϋποθέτει ότι έχεις μελετήσει αρκετά το τι θα ήθελες να δεις και ότι έχεις να κάνεις λίγα χιλιόμετρα σε πολλές μέρες, για να το ευχαριστηθείς. Εμείς βγάζαμε 500 χλμ την ημέρα και ευχαριστιόμασταν λίγα, γιατί έπρεπε να κάνουμε μεγάλες αποστάσεις στις εθνικές. Επίσης, υπάρχουν πολλά έκτακτα έξοδα - δε βλάπτει το να έχεις κάνει και καμιά κράτηση ξενοδοχείου για ασφάλεια. Α, και θέλει 2 οδηγούς τουλάχιστον.

Προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα από τη Padova και με απογοήτευσε το πομπώδες του Saint-Tropez, σε αντίθεση με το Μονακό που είναι μεν πλούσιο, αλλά χαμηλού προφίλ. Επίσης θα ήθελα να ξαναπάω στην Καμπανία, στα χωριά. Αλλά να έχω 3-4 μέρες να μένω σε πανδοχεία και να κάνω διαδρομές από τους επαρχιακούς δρόμους μέσα από τα αμπέλια.

Αυτά πάνω-κάτω. Είναι ωραία τα ταξίδια. Η σωματική κώπωση είναι έντονη, αλλά τη δουλειά τη σκέφτηκα ελάχιστα μέσα στην εβδομάδα και αυτό μου άρεσε.