Καλοκαιριάζει...

Αλλαξε η ώρα προχτές - μπαίνουμε πια σε mode καλοκαιριού!

Ηδη είναι μία πολύ ευχάριστη αλλαγή το ότι σουρουπώνει 4 ολόκληρες ώρες αφότου σχολάσω. Σήμερα από τη χαρά μου, όπως και πέρσι τέτοιο καιρό, έβγαλα τα χαλιά, συμμάζεψα καλά καλά το σπίτι, άλλαξα και wallpaper στον laptop και έβαλα φωτογραφίες από πρόπερσι το καλοκαίρι.

Στο ιδιαίτερο συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία έχουν μόλις 5 εβδομάδες ακόμη μάθημα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις...

Το απόγευμα, αφού γυρίσω από τη δουλειά, κάθομαι στο σαλόνι με τον υπολογιστή με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές.

Το καλοκαίρι είναι σαν το Πάσχα για την ορθοδοξία. Είναι τόσο σημαντικό, που έχει ολόκληρη τελετουργική ακολουθία πριν να έρθει.

Καταρχήν, αλλάζει η ώρα και σου δίνει μία πρόγευση του πώς θα είναι τα ζεστά Αυγουστιάτικα απογεύματα με ήλιο. Μετά, έρχεται το Πάσχα, που γενικά έχει καλό καιρό και το συνδυάζεις, έστω και θεωρητικά, με κατσίκια στο ύπαιθρο. Μετά έρχεται η Πρωτομαγιά, αρχίζουν δειλά-δειλά να ανοίγουν τα μπητς-μπαρ της Χαλκιδικής τα Σαββατοκύριακα. Έτσι μπαίνει ο Μάιος, ο πιο αισιόδοξος μήνας του χρόνου. Απομακρύνεις τα πουλόβερ και αφήνεις κάτι λίγα ενδυματολογικά απομεινάρια του χειμώνα πρόχειρα, έτσι, just in case. Μέχρι την Eurovision ήδη κάθεσαι για μπύρες στο μπαλκόνι.

Τι είναι όμως σημαντικότερο; Το καλοκαίρι αυτό καθ'αυτό ή η προσδοκία για την ανεμελιά που έρχεται; Ηδη αρχίζουμε και κάνουμε γενικά σχέδια για τις διακοπές, δημιουργούμε νοητές εικόνες με μπύρες στην παραλία και σαββατοκύριακα στην Χαλκιδική. Ναι, καλοκαιριάζει. Ερχεται η ωραία εποχή. Και φυσικά και είναι ωραίο το καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Θάβω όμως στο μυαλό μου τη γκρίνια που ακούω στη δουλειά, όταν δουλεύουμε με 38 βαθμούς στη μαγευτική βιομηχανική περιοχή της Σίνδου. Το ότι στις 4 το μεσημέρι έχει τόση ζέστη που ούτε καν οι γάτες δεν κυκλοφορούν στους δρόμους, πόσο μάλλον να πηγαίνω για καφέ στην παραλία μετα τη δουλειά, που τόσο μου αρέσει. Που αρκετά σαββατοκύριακα τα τελευταία χρόνια λιώσαμε στην άδεια Θεσσαλονίκη γιατί βαριόμασταν να τρέχουμε στην Χαλκιδική (ιεροσυλία!). Που ώρες ώρες πιάνω και τον εαυτό μου να νιώθει ότι το καλοκαίρι ξεκινάει αφού μπει ο Ιούλιος (κατάλοιπα του σχολείου) και τελειώνει μετά τον 15Αύγουστο. Λες και κάποιος επιβάλλει ότι είναι κακό να ευχαριστηθείς το καλοκαίρι σε όλη του την έκταση, λες και το καλοκαίρι είναι για τους μαθητές, τους φοιτητές και τους αργόσχολους. Λες και για εμάς τους υπόλοιπους, καλοκαίρι είναι μόνο οι 2 εβδομάδες της άδειας.

Μας αρέσει δε μας αρέσει, οι περισσότεροι το καλοκαίρι δουλεύουμε και ζούμε μέσα στο τσιμέντο. Δεν γίνεται να ξανακάνουμε διακοπές όπως κάναμε όταν ήμασταν φοιτητές. Το θέμα είναι να μη μας ρίχνει αυτό και, αντίθετα, να μας δίνει δύναμη να εκμεταλευόμαστε κάθε ευκαιρία. Τον καφέ στο ζεστό ήλιο μετά τη δουλειά, το σαββατοκύριακο στο κάμπινγκ, τη μπύρα στο κοντινότερο μπητς-μπαρ, κι ας φας την κίνηση, κι ας κοιμηθείς στις 2 το βράδυ...

Ακόμα θυμάμαι μία τυχαία καθημερινή του Ιουλίου του 2005, που βρήκαμε τη δύναμη με κάποιους συναδέρφους και πήγαμε καπάκι μετά τη δουλειά στην παραλία της Κατερίνης για μπάνιο. Ηταν υπέροχα! Ηταν τόσο καλά! Σαν να δώσαμε μία γροθιά στην αόρατη δύναμη που σου λέει ότι πρέπει να μιζεριάσεις γιατί δεν είσαι αρντάν στην Πάρο, στη Χαλκιδική ή στη Στούπα, που σου λέει "πήγαινε στο σπιτάκι σου, έχεις δουλειά αύριο".

Γιατί όλη αυτή η αισιοδοξία αυτής της εποχής, της έλευσης του καλοκαιριού, να εξανεμίζεται στη βαρεμάρα και στη γκρίνια άπαξ και το καλοκαίρι έρθει;

Ο Ατσαλάκωτος™ εν δράσει!

Η απεργία των υπαλλήλων των ΟΤΑ έληξε και τα αποριμματοφόρα βγήκαν πάλι στους δρόμους. Καθυστερούν βέβαια, γιατί κάνουν 20 λεπτά σε κάθε σκουπιδοβουνό και γεμίζουν στα 5 σκουπιδοβουνά. Ο κόσμος δε διαμαρτύρεται όμως και τους επικροτεί. Και για τα δίκαια αιτήματά τους, αλλά και για την απόφασή τους να λήξουν την απεργία τους.

Η επόμενη φωτογραφία και η λεζάντα αυτούσια από το http://www.thess.gr. O άνθρωπος είναι θεός.:

Δεν έχω λόγια. Ούτε λεζάντα. Τουλάχιστον έχω αυτόν τον δήμαρχο.

Στο λίκνο του πολιτισμού: Parte Deux, Athenes

Μετά από την πολύ επιτυχημένη εκδρομή στη δυτική Μακεδονία, υποχρέωσή μας ήταν να επισκεφτούμε και το λίκνο του κλασικού πολιτισμού, τη μαγευτική Αθήνα. Αυτό έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, με αφορμή την έκθεση Plastica 2008 στην εξωτική Ανθούσα, την οποία ήθελε να επισκευτεί ο Σάκης.

Ηταν ένα πραγματικά υπέροχο Σαββατοκύριακο. Αυτή η αρχή της άνοιξης, με την προσμονή για τις καλύτερες ημέρες του καλοκαιριού και την αισιοδοξία που αυτό εμπνέει - η λαμπρύτητα του ήλιου πάνω στο λευκά μάρμαρα, η φύση να οργιάζει λόγω της άνοιξης, η φωτογένεια του κέντρου της Αθήνας... Το διάστημα Μάρτιος-Μάιος είναι η εποχή που ταιριάζει στην Αθήνα. Η δική μας πόλη μπορεί να είναι ομορφότερη τον Οκτώβριο, αυτή την εποχή όμως η Αθήνα δεν παίζεται.

Ο καιρός ήταν απίστευτος, 20φεύγα βαθμοί, κυκλοφορούσαμε ελαφρά ενδεδυμένοι (όπως και οι κορασίδες στο δρόμο, αχέμ). Το Σάββατο ήταν μία πολύ μεγάλη, πολύ δραστήρια μέρα που ξεκίνησε στις 06.10 το πρωί που αφίχθη η κλινάμαξα στο σταθμό Λαρίσης και τέλειωσε γύρω στις 4 το βράδυ μετά από έξοδο στην Πλάκα και στο Θησείο.

Η Αθήνα έχει το εκπληκτικό προνόμιο να είναι, λόγω του μεγέθους της, πολλές πόλεις στη συσκευασία της μίας. Άλλη Αθήνα στην Πατησίων, πάνω από την Αλεξάνδρας όπου και ήταν το ξενοδοχείο μας, άλλη Αθήνα στα ανατολικά προάστια, άλλη Αθήνα στο κέντρο της.

Αυτή η τελευταία Αθήνα, η μεταξύ των Αμπελοκήπων, Κολωνακίου (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της αγαπημένης μου οδού, της Βασιλίσσης Σοφίας), Ομόνοιας (χωρίς την πλατεία καθεαυτή), Πλάκας και Θησείου όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο όμορφη, όλο και πιο αισιόδοξη, όλο και πιο φωτογενής. Το κέντρο της δικής μου πόλης όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο άσχημο και παραμελημένο (τέρμα πια τα παραμύθια, δεν είναι ότι πηγαίνουν τα λεφτά στην Αθήνα, ο Ατσαλάκωτος™ να κάτσει να κάνει τη δουλειά του!), το κέντρο της Αθήνας είναι χαρούμενο, δυναμικό, με κάνει να νοιώθω ότι είμαι στο κέντρο του κόσμου, όπως ένοιωθα όταν ήμουν στο Λονδίνο.

Να ζητήσω, ως συνήθως, συγγνώμη από αυτούς που δεν ενημέρωσα ότι κατέβηκα. Δυστυχώς, δεν προλαβαίνω να τους δω όλους όταν έρχομαι Αθήνα, οπότε προτιμώ να μην τους αλλάζω το πρόγραμμα χωρίς λόγο.

Ο ήλιος ανατέλει πάνω από την Ακαδημία και φωτίζει το κτίριο της Τράπεζας Πειραιώς. 7 παρά το πρωί, καφές και κρουασάν στην οδό Κοραή, περιμένουμε να ξυπνήσει η πόλη. Πώς ζηλεύω τη Νάνσυ και την Άρτεμις που δουλεύουν σε αυτή την περιοχή! Αρχίζει να με κουράζει η Βιομηχανική Περιοχή Θεσσαλονίκης, τον παλιοτουρίστα. Να δω αν θα έλεγα τα ίδια αν δούλευα στο κέντρο της Αθήνας...

8 και, βόλτα για να περάσει η ώρα μέχρι τις 9. Πλατεία Κάνιγγος, άδεια.

Αργότερα, η κίνηση αρχίζει και ζωηρεύει. Η απεργία των εργαζόμενων στην καθαριότητα δίνει μία τριτοκοσμική εικόνα στην πόλη, που την αδικεί.

Σβησμένη πυρκαγιά σε σωρό σκουπιδιών, κοντά στην Ομόνοια...

Πλατεία Ομονοίας, 8 το πρωί. Μετά πήγαμε στην Ανθούσα για την έκθεση και ύστερα προσπαθήσαμε να πάμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο για λίγο τουρισμό, το οποίο παραδόξως ήταν κλειστό. Λόγω απεργίας;

Το ξενοδοχείο μας προφανώς έβγαζε τα λεφτά του από τις ημιδιαμονές, εξού και η πινακίδα στο ασανσέρ του! Για τα λεφτά του πάντως ήταν εξαιρετικό, καθαρό, ήσυχο (και εχέμυθο, αχέμ!).

Εδώ τον ψιλοπήραμε το μεσημέρι του Σαββάτου, για να αντέξουμε τη μακριά νύχτα.

Αφού σχόλασε και ο Μίλτος, πήγαμε στην Πλάκα για φαγητό (όπου ακόμα και τώρα κάποιοι κάγκουρες επιμένουν να προσπαθούν να κυκλοφορήσουν τα τζιπ τους μέσα στα στενά!) και συνεχίσαμε στα μπαρ του Θησείου όπου και το τραβήξαμε μέχρι τις 4.

Να παρατηρήσω ότι του Ψυρρή παραμένει ένα χάλι και μισό, αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα το ότι ο κόσμος αγκάλιασε το ότι το μετρό πια λειτουργεί μέχρι τις 2 τα Παρασκευοσάββατα και βγαίνει με τις παρέες του ομαδόν με το τρένο. Στο σταθμό του Μοναστηρακίου γινόταν ένας πολύ ευχάριστος και θορυβώδης χαμός από νέες παρέες που έβγαιναν για ποτό. Η θερμοκρασία δύσκολα κάτω από 18 βαθμούς στις 11 το βράδυ και οι κοπέλες άρχισαν να δείχνουν και το κάτι παραπάνω ένεκα του καιρού. Το βράδυ χαζέψαμε τσόντα στο ξενοδοχείο μαζί με το Σάκη, διαβάζοντας Athens Voice και ένα πολύ ωραίο βιβλίο με εικόνες πόλεων από ψηλά που αγόρασε ο Σάκης...

Την Κυριακή το πρωί βρέθηκα για καφέ με το Μάκη, την Άρτεμις και τη Νάνσυ (που είχαμε να τα πούμε όλοι μαζί χρόνια - ήμασταν παρέα στο Reading τω καιρώ εκείνω) και βγήκαμε για καφέ στην Πολιτεία. Έτσι, στο γυρισμό, για να βρω το Σάκη, το Μίλτο και την παρέα τους είχα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο όταν έχει αυτόν τον υπέροχο ηλιόλουστο καιρό: τον ηλεκτρικό!

Δεν είναι ότι μου αρέσει το τρένο, όσο μου αρέσουν οι σταθμοί που είναι ανοιχτοί στον αέρα, η θερμοκρασία είναι πολύ ευχάριστη και φυσάει το αεράκι. Φυσικά, δεν μπορώ να παραβλέψω την αρχιτεκτονική έμπνευση των σταθμών του Μοναστηρακίου και του Θησείου, με το σταθμό και τις γραμμές να είναι ακριβώς δίπλα στα αρχαία! Καμία σχέση με τα μονομπλοκ κατασκευάσματα των γραμμών 2 και 3... Παρατηρήστε το χορτάρι που φυτρώνει ανάμεσα στους ξύλινους στρωτήρες! Κοιτάξτε την είσοδο του τούνελ που είναι τόσο ωραία διακοσμημένη με τη λαξευτή πέτρα!

Πάει, θα μετακομίσω στην Αθήνα! Κοπέλες στην απέναντι αποβάθρα μου στήνονται αυτοβούλως για να τις βγάλω φωτογραφία!
(Αυτά να βλέπετε, κολλημένες Θεσσαλονικιές!)

Η εικόνα της Αθήνας που δεν αλλάζω με τίποτα και που δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά στον κόσμο: Καφές στο Θησείο, κάτω από την Ακρόπολη στον ανοιξιάτικο ήλιο!

Τα μοντέλα Ιωάννης, Μίλτος και Σάκης στο σταθμό του Ευαγγελισμού, για μια γρήγορη βόλτα στο Κολωνάκι πριν την επιστροφή στην πόλη του Ατσαλάκωτου™.

Η αγαπημένη μου οδός, Βασιλίσσης Σοφίας, την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να πέφτει, Κυριακή απόγευμα.

Κολωνάκι. Ο κάδος είναι λίγο άκυρος, αλλά δεν τον πρόσεξα...

Πλατεία Συντάγματος, aka EMOland (οι emo είναι τουριστικό αξιοθέατο για εμάς τους επαρχιώτες τουρίστες!), λαμπερή και γεμάτη κόσμο που βγαίνει για βόλτα στο ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα.
(την έβγαλα με f/22 και κατάφερα να κάνω αστεράκια με τα φώτα του δρόμου, γιούπι!)

Μετρό για σταθμό Λαρίσης...

...και επιστροφή στη νύφη του Θερμαϊκού, yeah.

Στο λίκνο του πολιτισμού: Parte Une, Macedoine

Αφουγκραζόμενοι τους πονηρούς καιρούς που έρχονται και τα κελεύσματα εκ του βορρά - αποφασίσαμε με το Σάκη και τη Δήμητρα, με εθνική συνείδηση αίσθημα ευθύνης, να εκδράμουμε στη Δυτική Μακεδονία. Τα μέρη αυτά τυγχάνουν και πάτρια εδάφη της Δήμητρας, αλλά αυτό έρχεται προφανώς δεύτερο μπρος στην ιστορική μνήμη! Έτσι, ξεκινήσαμε επισκεπτόμενοι το μουσείο της Βεργίνας.

Το μέρος ήταν γεμάτο από ΚΑΠΗ, αλλά κατά παράδοξο τρόπο αυτό ήταν χρήσιμο, καθόσον συνοδεύονταν από κατάλληλα εκπαιδευμένους συνοδούς οι οποίοι τους εξηγούσαν αυτά που έβλεπαν. Έτσι, κολλούσαμε κι εμείς στην εκάστοτε παριστάμενη ομάδα ΚΑΠΗ όποτε θέλαμε να μάθουμε το κάτι παραπάνω για κάποιο έκθεμα. Μουαχαχα, οι τσάτσοι τζαμπατζήδες!

Ο τάφος του Φιλίππου στο μουσείο της Βεργίνας.
Ναι, η φωτογραφία εντός του μουσείου απαγορεύεται, χιχι!

Ο Σάκης και η Δήμητρα έξω από το μουσείο της Βεργίνας.

Μετά, πήγαμε στην Έδεσσα για καφέ παρά τω καταρράκτη και για φαγητό στο εστιατόριο του σιδηροδρομικού σταθμού.

Παρέα νεαρών έμπροσθεν του μέγα καταρράκτου της Εδέσσης.

Ο καταρράκτης της Εδέσσης φωτογραφηθείς με ταχύτητα 1/2000 sec.

Για κάποιο μυστήριο λόγο, έτσι αρέσκονται να βγαίνουν οι Ιάπωνες στις φωτογραφίες... Η χρησιμότητα της άχρηστης γνώσης μέσω της πολιτισμικής ανταλλαγής λόγω σπουδών.
O tempora o mores...

Νεαρά φωτογραφηθείσα έμπροσθεν του καταρράκτου. Η νεαρά εδιαμαρτυρήθη διά το πλήθος των τριχών επί του μετώπου της λόγω του ανασηκωθέντος αέρος από του καταρρακτούμενου ύδατος. Ο φωτογράφος ηρνήθη οιανδήποτε ηλεκτρονική παρέμβασι επί της φωτογραφίας προς διόρθωσιν του παρατηρηθέντος σφάλματος, ότι τη θεωρεί τελεία και άπταιστον.

Ο βράχος, φαγωμένος από τα νερά του καταρράκτη. Ένα εξαίρετο wallpaper για τον υπολογιστή σας.

Ο σταθμός της Έδεσσας, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ως ο ομορφότερος της Ελλάδας όταν χτίστηκε. Και πράγματι, έτσι είναι. Όχι ίσως γιατί έχει κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο (μου φαίνεται ότι είναι το κλασικό σχέδιο των μακεδονικών σταθμών), όσο για το περιβάλλον του, με το λόφο να υψώνεται απέναντι από το σταθμό και τα ψηλά δέντρα να τον σκιάζουν. Υποθέτω ότι το καλοκαίρι θα είναι ειδυλλιακά. Το παλιό εστιατόριο του σταθμού, το κτίριο αριστερά από το σταθμό, έχει μετασκευαστεί σε ταβέρνα.

[Εστιατόριον Σταθμού, ε; Φαντάζομαι ταξιδιώτες το χειμώνα του 1958 να περιμένουν το τρένο με την ατμομηχανή, με ξυλόσομπα μέσα στο εστιατόριο και μοναχικούς φαντάρους να τρώνε σούπα...]

Και για τέλος, ένα τρομακτικό, άδειο, μέσα στην εγκατάληψη κτίριο στην Αριδαία, όπου και τερματίσαμε την εκδρομή μας. Στην εκδρομή μας βρήκε έντονη βροχή και χαλάζι, yeah.

Παρατήρηση: είναι η πρώτη φουρνιά των φωτογραφιών επεξεργασμένων με το Picasa - εξαιρετικό και πολύ γρήγορο! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Όλη η πόλη μια παρέα!

Όπως κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος την Τσικνοπέμπτη, ο Ατσαλάκωτος™ οργάνωσε μία γιορτή στην Πλατεία Αριστοτέλους (η οποία ωσονούπω αποκτάει ένα 4μετρο άγαλμα του θείου του Κωστάκη - μάλλον θα αρχίσουμε να τη λέμε Πλατεία Καραμανλή).

Ο Ατσαλάκωτος™ λοιπόν, ένεκα της ημέρας, φωταγώγησε την πόλη και διακόσμησε την πλατεία με πολύχρωμα λαμπιόνια - τα κόκκινα-κίτρινα-πράσινα πολύχρωμα λαμπιόνια που χρησιμοποιούνται στα πανηγύρια, μία διακόσμηση αντάξια της Μητρόπολης των Βαλκανίων δηλαδή.

Οργανώθηκε και συναυλία επί της πλατείας και ήταν πολύ ωραία. Παραδοσιακά, την Τσικνοπέμπτη ο κόσμος βγαίνει χυματζαριό στους δρόμους με τις ρετσίνες στο χέρι και διασκεδάζουνε. Ελλείψει (ευτυχώς) καρναβαλικών events αυτή είναι η κύρια αποκριάτικη εκδήλωση στην πόλη. Γενικά στην πλατεία έχει καλό χαβαλέ, πολύ κόσμο και τις παραδοσιακές καντίνες με τα παραδοσιακά σουβλάκια, καθώς και τους παραδοσιακούς γύφτους με τις παραδοσιακές καραμούζες (το γνωστό Μάυρο Χρήμα της Καραμούζας, ΜΧΚ).

Φέτος ήταν αρκετά καλύτερα από πρόπερσι που είχα κατέβει τελευταία φορά. Αρκετά λιγότεροι κάγκουρες δηλαδή. Βγήκαν και καλές φωτογραφιες, για δειτε:

Η Κάθοδος των Μυρίων. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Ατσαλάκωτου™.

Όσο κατεβαίνουμε την οδό Αριστοτέλους, τόσο πυκνώνουν οι πάγκοι και οι καντίνες.
Επίσης, διακρίνεται στο βάθος η σκηνή επί της πλατείας Αριστοτέλους με τους δύο προβολείς-κολαούζους για να μη χαθεί ο κόσμος και καταλάθος βγει σε άλλη πλατεία.
Οι αδαείς θεώρησαν ότι αυτοί οι προβολείς ήταν απλά ένα εντυπωσιακό οπτικό εφέ. Οι πιο ψαγμένοι καταλάβαμε ότι ήταν μία συγκαλυμμένη προσπάθεια του Ατσαλάκωτου™ να επικοινωνήσει με το Διάστημα...

Ενώ στην οδό Αριστοτέλους υπήρχε μία σεβαστή πυκνότητα κόσμου, στην πλατεία τα πράγματα ήταν χαλαρότερα. Μπορούσες άνετα να κινηθείς και προς τη σκηνή - όταν ήμασταν εκεί έπαιζαν οι Μπλε. Επίσης, σχετικά μικρό ήταν το ποσοστό του κόσμου που ντύθηκε καρναβάλι για να κατέβει στην πλατεία. Καμία σχέση με Πάτρα και Ξάνθη το Σαββατοκύριακο της Αποκριάς. Λογικό βέβαια...

Οι προβολείς τώρα φωτίζουν χιαστί... τι να σημαίνει αυτό άραγε;;;

Και μία ακόμη φωτογραφία σε ασπρόμαυρο, έτσι για το βίτσιο μου.

Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν και τα παραδοσιακά μπαλόνια. Ευτυχώς περιορίζονταν μέχρι την οδό Μητροπόλεως και δεν ενοχλούσαν όσους ήθελαν να βλέπουν τη σκηνή.

Και μία ωραία πανοραμική της πλατείας. Θα μπορούσε ο Άνθιμος να τη χρησιμοποιήσει και να βάλει απο κάτω λεζάντα Συλλαλητήριο υπέρ της ελληνικότητος της Μακεδονίας. Άνθιμε, στην πουλάω. Γράψε ό,τι θες από κάτω. Μόνο μη γράψεις για εξωγήινους.

Προς τα μεσάνυχτα ο κόσμος άρχισε να αραιώνει από την πλατεία και να πυκνώνει στα κρεοφαγεία.

Επιλέξτε τίτλο:
V for Vendetta/Vagina/Vendouza
ET go home!
Στα σοβαρά τώρα, αυτή μου βγήκε καλή!

Επίσης, για πρώτη φορά, είδα τη Λεωφόρο Νίκης να γίνεται μία λωρίδα από τρεις! Μειον δηλαδή μία λωρίδα από τα παρκαρισμένα και μείον άλλη μία από τον κόσμο που ξεχείλιζε από τα ξενυχτάδικα της παραλίας. Πλάκα-πλάκα χαίρομαι που δοθείσης της ευκαιρίας ο κόσμος διασκεδάζει και γεμίζει τα μαγαζιά, κι ας είναι και Πέμπτη.

Σάκη, ο λαός περιμένει τώρα να ανεβάσεις τις φωτογραφίες που έβγαλες με τον τηλεφακώφ! Κάντε μπούκμαρκ και ελέγχετε καθημερινώς προ φαγητού:

http://salonicahermes.blogspot.com/