Αλλαξε η ώρα προχτές - μπαίνουμε πια σε mode καλοκαιριού!
Ηδη είναι μία πολύ ευχάριστη αλλαγή το ότι σουρουπώνει 4 ολόκληρες ώρες αφότου σχολάσω. Σήμερα από τη χαρά μου, όπως και πέρσι τέτοιο καιρό, έβγαλα τα χαλιά, συμμάζεψα καλά καλά το σπίτι, άλλαξα και wallpaper στον laptop και έβαλα φωτογραφίες από πρόπερσι το καλοκαίρι.
Στο ιδιαίτερο συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία έχουν μόλις 5 εβδομάδες ακόμη μάθημα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις...
Το απόγευμα, αφού γυρίσω από τη δουλειά, κάθομαι στο σαλόνι με τον υπολογιστή με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές.
Το καλοκαίρι είναι σαν το Πάσχα για την ορθοδοξία. Είναι τόσο σημαντικό, που έχει ολόκληρη τελετουργική ακολουθία πριν να έρθει.
Καταρχήν, αλλάζει η ώρα και σου δίνει μία πρόγευση του πώς θα είναι τα ζεστά Αυγουστιάτικα απογεύματα με ήλιο. Μετά, έρχεται το Πάσχα, που γενικά έχει καλό καιρό και το συνδυάζεις, έστω και θεωρητικά, με κατσίκια στο ύπαιθρο. Μετά έρχεται η Πρωτομαγιά, αρχίζουν δειλά-δειλά να ανοίγουν τα μπητς-μπαρ της Χαλκιδικής τα Σαββατοκύριακα. Έτσι μπαίνει ο Μάιος, ο πιο αισιόδοξος μήνας του χρόνου. Απομακρύνεις τα πουλόβερ και αφήνεις κάτι λίγα ενδυματολογικά απομεινάρια του χειμώνα πρόχειρα, έτσι, just in case. Μέχρι την Eurovision ήδη κάθεσαι για μπύρες στο μπαλκόνι.
Τι είναι όμως σημαντικότερο; Το καλοκαίρι αυτό καθ'αυτό ή η προσδοκία για την ανεμελιά που έρχεται; Ηδη αρχίζουμε και κάνουμε γενικά σχέδια για τις διακοπές, δημιουργούμε νοητές εικόνες με μπύρες στην παραλία και σαββατοκύριακα στην Χαλκιδική. Ναι, καλοκαιριάζει. Ερχεται η ωραία εποχή. Και φυσικά και είναι ωραίο το καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Θάβω όμως στο μυαλό μου τη γκρίνια που ακούω στη δουλειά, όταν δουλεύουμε με 38 βαθμούς στη μαγευτική βιομηχανική περιοχή της Σίνδου. Το ότι στις 4 το μεσημέρι έχει τόση ζέστη που ούτε καν οι γάτες δεν κυκλοφορούν στους δρόμους, πόσο μάλλον να πηγαίνω για καφέ στην παραλία μετα τη δουλειά, που τόσο μου αρέσει. Που αρκετά σαββατοκύριακα τα τελευταία χρόνια λιώσαμε στην άδεια Θεσσαλονίκη γιατί βαριόμασταν να τρέχουμε στην Χαλκιδική (ιεροσυλία!). Που ώρες ώρες πιάνω και τον εαυτό μου να νιώθει ότι το καλοκαίρι ξεκινάει αφού μπει ο Ιούλιος (κατάλοιπα του σχολείου) και τελειώνει μετά τον 15Αύγουστο. Λες και κάποιος επιβάλλει ότι είναι κακό να ευχαριστηθείς το καλοκαίρι σε όλη του την έκταση, λες και το καλοκαίρι είναι για τους μαθητές, τους φοιτητές και τους αργόσχολους. Λες και για εμάς τους υπόλοιπους, καλοκαίρι είναι μόνο οι 2 εβδομάδες της άδειας.
Μας αρέσει δε μας αρέσει, οι περισσότεροι το καλοκαίρι δουλεύουμε και ζούμε μέσα στο τσιμέντο. Δεν γίνεται να ξανακάνουμε διακοπές όπως κάναμε όταν ήμασταν φοιτητές. Το θέμα είναι να μη μας ρίχνει αυτό και, αντίθετα, να μας δίνει δύναμη να εκμεταλευόμαστε κάθε ευκαιρία. Τον καφέ στο ζεστό ήλιο μετά τη δουλειά, το σαββατοκύριακο στο κάμπινγκ, τη μπύρα στο κοντινότερο μπητς-μπαρ, κι ας φας την κίνηση, κι ας κοιμηθείς στις 2 το βράδυ...
Ακόμα θυμάμαι μία τυχαία καθημερινή του Ιουλίου του 2005, που βρήκαμε τη δύναμη με κάποιους συναδέρφους και πήγαμε καπάκι μετά τη δουλειά στην παραλία της Κατερίνης για μπάνιο. Ηταν υπέροχα! Ηταν τόσο καλά! Σαν να δώσαμε μία γροθιά στην αόρατη δύναμη που σου λέει ότι πρέπει να μιζεριάσεις γιατί δεν είσαι αρντάν στην Πάρο, στη Χαλκιδική ή στη Στούπα, που σου λέει "πήγαινε στο σπιτάκι σου, έχεις δουλειά αύριο".
Γιατί όλη αυτή η αισιοδοξία αυτής της εποχής, της έλευσης του καλοκαιριού, να εξανεμίζεται στη βαρεμάρα και στη γκρίνια άπαξ και το καλοκαίρι έρθει;
Ηδη είναι μία πολύ ευχάριστη αλλαγή το ότι σουρουπώνει 4 ολόκληρες ώρες αφότου σχολάσω. Σήμερα από τη χαρά μου, όπως και πέρσι τέτοιο καιρό, έβγαλα τα χαλιά, συμμάζεψα καλά καλά το σπίτι, άλλαξα και wallpaper στον laptop και έβαλα φωτογραφίες από πρόπερσι το καλοκαίρι.
Στο ιδιαίτερο συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία έχουν μόλις 5 εβδομάδες ακόμη μάθημα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις...
Το απόγευμα, αφού γυρίσω από τη δουλειά, κάθομαι στο σαλόνι με τον υπολογιστή με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές.
Το καλοκαίρι είναι σαν το Πάσχα για την ορθοδοξία. Είναι τόσο σημαντικό, που έχει ολόκληρη τελετουργική ακολουθία πριν να έρθει.
Καταρχήν, αλλάζει η ώρα και σου δίνει μία πρόγευση του πώς θα είναι τα ζεστά Αυγουστιάτικα απογεύματα με ήλιο. Μετά, έρχεται το Πάσχα, που γενικά έχει καλό καιρό και το συνδυάζεις, έστω και θεωρητικά, με κατσίκια στο ύπαιθρο. Μετά έρχεται η Πρωτομαγιά, αρχίζουν δειλά-δειλά να ανοίγουν τα μπητς-μπαρ της Χαλκιδικής τα Σαββατοκύριακα. Έτσι μπαίνει ο Μάιος, ο πιο αισιόδοξος μήνας του χρόνου. Απομακρύνεις τα πουλόβερ και αφήνεις κάτι λίγα ενδυματολογικά απομεινάρια του χειμώνα πρόχειρα, έτσι, just in case. Μέχρι την Eurovision ήδη κάθεσαι για μπύρες στο μπαλκόνι.
Τι είναι όμως σημαντικότερο; Το καλοκαίρι αυτό καθ'αυτό ή η προσδοκία για την ανεμελιά που έρχεται; Ηδη αρχίζουμε και κάνουμε γενικά σχέδια για τις διακοπές, δημιουργούμε νοητές εικόνες με μπύρες στην παραλία και σαββατοκύριακα στην Χαλκιδική. Ναι, καλοκαιριάζει. Ερχεται η ωραία εποχή. Και φυσικά και είναι ωραίο το καλοκαίρι στην Ελλάδα.Θάβω όμως στο μυαλό μου τη γκρίνια που ακούω στη δουλειά, όταν δουλεύουμε με 38 βαθμούς στη μαγευτική βιομηχανική περιοχή της Σίνδου. Το ότι στις 4 το μεσημέρι έχει τόση ζέστη που ούτε καν οι γάτες δεν κυκλοφορούν στους δρόμους, πόσο μάλλον να πηγαίνω για καφέ στην παραλία μετα τη δουλειά, που τόσο μου αρέσει. Που αρκετά σαββατοκύριακα τα τελευταία χρόνια λιώσαμε στην άδεια Θεσσαλονίκη γιατί βαριόμασταν να τρέχουμε στην Χαλκιδική (ιεροσυλία!). Που ώρες ώρες πιάνω και τον εαυτό μου να νιώθει ότι το καλοκαίρι ξεκινάει αφού μπει ο Ιούλιος (κατάλοιπα του σχολείου) και τελειώνει μετά τον 15Αύγουστο. Λες και κάποιος επιβάλλει ότι είναι κακό να ευχαριστηθείς το καλοκαίρι σε όλη του την έκταση, λες και το καλοκαίρι είναι για τους μαθητές, τους φοιτητές και τους αργόσχολους. Λες και για εμάς τους υπόλοιπους, καλοκαίρι είναι μόνο οι 2 εβδομάδες της άδειας.
Μας αρέσει δε μας αρέσει, οι περισσότεροι το καλοκαίρι δουλεύουμε και ζούμε μέσα στο τσιμέντο. Δεν γίνεται να ξανακάνουμε διακοπές όπως κάναμε όταν ήμασταν φοιτητές. Το θέμα είναι να μη μας ρίχνει αυτό και, αντίθετα, να μας δίνει δύναμη να εκμεταλευόμαστε κάθε ευκαιρία. Τον καφέ στο ζεστό ήλιο μετά τη δουλειά, το σαββατοκύριακο στο κάμπινγκ, τη μπύρα στο κοντινότερο μπητς-μπαρ, κι ας φας την κίνηση, κι ας κοιμηθείς στις 2 το βράδυ...
Ακόμα θυμάμαι μία τυχαία καθημερινή του Ιουλίου του 2005, που βρήκαμε τη δύναμη με κάποιους συναδέρφους και πήγαμε καπάκι μετά τη δουλειά στην παραλία της Κατερίνης για μπάνιο. Ηταν υπέροχα! Ηταν τόσο καλά! Σαν να δώσαμε μία γροθιά στην αόρατη δύναμη που σου λέει ότι πρέπει να μιζεριάσεις γιατί δεν είσαι αρντάν στην Πάρο, στη Χαλκιδική ή στη Στούπα, που σου λέει "πήγαινε στο σπιτάκι σου, έχεις δουλειά αύριο".Γιατί όλη αυτή η αισιοδοξία αυτής της εποχής, της έλευσης του καλοκαιριού, να εξανεμίζεται στη βαρεμάρα και στη γκρίνια άπαξ και το καλοκαίρι έρθει;
4 σχόλια:
By the way,
i hate summer... ( grin... )
Καλά τα λες κι εσύ, μάλλον μιλάω για το 80% του πληθυσμού που αρέσκεται στο καλοκαίρι, όπως επίσης και στο να γκρινιάζει.
Και εγώ γκρινιάζω και μισώ το καλοκαίρι. Ακόμη και γυμνός και ακίνητος στάζεις ιδρώτα! Θα μας κάψει ο Θεός!
Χρίστος
Κι ενώ ο «Φωτογράφος» ευαγγελίζει το καλοκαίρι και προσπαθεί να ξεθάψει τις ευχάριστες καλοκαιρινές μας αναμνήσεις που έχουν άρωμα θάλασσας και καρπουζιού, υπάρχουν κάποιες ψυχές, που, παρόλο που είναι γέννημα θρέμμα Έλληνες, δεν ανυπομονούν να έρθει αυτή η εποχή του χρόνου. Και όχι δεν απασχολούμαι στον τουριστικό τομέα!
Έχοντας το χρίσμα της «ξυνής» (το απέκτησα μετά από πολλούς κόπους, αν θέλετε να ξέρετε) αυτό που δεν αντέχω το καλοκαίρι είναι η ζέστη! Ζέστη που σε κάνει ράθυμο, νωχελικό, βαριεστημένο, κουρασμένο.Η όαση του air condition είναι μόνο προσωρινή λύση στο πρόβλημά μου. Έπειτα από πολλές ώρες μέσα σε ένα μικρό γραφείο με το air condition πάνω από το κεφάλι μου, με πιάνει πονοκέφαλος, ημικρανία.τόσο πολύ που μόλις βγω έξω δε με πειράζει ούτε η βαριά υγρασία της πόλης μας.
Και μετά είναι και το άλλο: σε μια πόλη τόσο κοντά στο μοναδικό και ασύγκριτο παραθεριστικό παράδεισο, την Χαλκιδική, νιώθω ότι ζω σε μια πόλη ξεχαρβαλωμένη. Σε μια πόλη που κανείς δεν έχει όρεξη να δουλέψει γιατί είναι ζαλισμένος από τα σφηνάκια του Pasha. Σε μια πόλη που το Σαββατοκύριακο ξεκινά την Πέμπτη και τελειώνει την Τρίτη, που αισθάνεσαι ότι είσαι εξωγήινος αν δε θέλεις να πας για μπάνιο στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο και θέλεις να απολαύσεις την άδεια πόλη, που είναι αδιανόητο να είναι καλοκαίρι και εσύ να μην χαίρεσαι, που είναι ασύλληπτο αν δε θέλεις να στριμωχτείς σε μπητς μπαρς και να χορέψεις με το παρεό σου.
Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι όλα αυτά δε μου αρέσουν. Απλώς θέλω να γίνονται όποτε εγώ νιώθω ότι θέλω να τα κάνω και όχι επειδή μου το επιτάσσει το καλοκαίρι, επειδή «όλοι εκεί θα είναι», επειδή «πρέπει».
Ευλογημένη χώρα είναι η Ελλάδα και το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο από τους 3 γνωστούς μήνες. Προτιμώ τη γλύκα του Σεπτέμβρη όταν μπορείς να κυκλοφορείς στα σοκάκια των μικρών χωριών της ασύγκριτης Χαλκιδικής χωρίς να σπρώχνεσαι, όταν μόλις νυχτώσει χρειάζεται να ρίξεις κάτι στην πλάτη σου, όταν οι περισσότερες παραλίες έχουν αδειάσει και μπορείς να κολυμπήσεις απολαμβάνοντας τη θάλασσα, όταν η άμμος δεν καίει πια.
Δήμητρα
Δημοσίευση σχολίου