Το τρέντι καλοκαίρι

Ερημική παραλία της Κασσάνδρας

Η Δήμητρα γράφει...

Κι ενώ ο «Φωτογράφος» ευαγγελίζει το καλοκαίρι και προσπαθεί να ξεθάψει τις ευχάριστες καλοκαιρινές μας αναμνήσεις που έχουν άρωμα θάλασσας και καρπουζιού, υπάρχουν κάποιες ψυχές, που, παρόλο που είναι γέννημα θρέμμα Έλληνες, δεν ανυπομονούν να έρθει αυτή η εποχή του χρόνου. Και όχι δεν απασχολούμαι στον τουριστικό τομέα!

Έχοντας το χρίσμα της «ξυνής» (το απέκτησα μετά από πολλούς κόπους, αν θέλετε να ξέρετε) αυτό που δεν αντέχω το καλοκαίρι είναι η ζέστη! Ζέστη που σε κάνει ράθυμο, νωχελικό, βαριεστημένο, κουρασμένο.Η όαση του air condition είναι μόνο προσωρινή λύση στο πρόβλημά μου. Έπειτα από πολλές ώρες μέσα σε ένα μικρό γραφείο με το air condition πάνω από το κεφάλι μου, με πιάνει πονοκέφαλος, ημικρανία.τόσο πολύ που μόλις βγω έξω δε με πειράζει ούτε η βαριά υγρασία της πόλης μας.

Και μετά είναι και το άλλο: σε μια πόλη τόσο κοντά στο μοναδικό και ασύγκριτο παραθεριστικό παράδεισο, την Χαλκιδική, νιώθω ότι ζω σε μια πόλη ξεχαρβαλωμένη. Σε μια πόλη που κανείς δεν έχει όρεξη να δουλέψει γιατί είναι ζαλισμένος από τα σφηνάκια του Pasha. Σε μια πόλη που το Σαββατοκύριακο ξεκινά την Πέμπτη και τελειώνει την Τρίτη, που αισθάνεσαι ότι είσαι εξωγήινος αν δε θέλεις να πας για μπάνιο στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο και θέλεις να απολαύσεις την άδεια πόλη, που είναι αδιανόητο να είναι καλοκαίρι και εσύ να μην χαίρεσαι, που είναι ασύλληπτο αν δε θέλεις να στριμωχτείς σε μπητς μπαρς και να χορέψεις με το παρεό σου.

Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι όλα αυτά δε μου αρέσουν. Απλώς θέλω να γίνονται όποτε εγώ νιώθω ότι θέλω να τα κάνω και όχι επειδή μου το επιτάσσει το καλοκαίρι, επειδή «όλοι εκεί θα είναι», επειδή «πρέπει».

Ευλογημένη χώρα είναι η Ελλάδα και το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο από τους 3 γνωστούς μήνες. Προτιμώ τη γλύκα του Σεπτέμβρη όταν μπορείς να κυκλοφορείς στα σοκάκια των μικρών χωριών της ασύγκριτης Χαλκιδικής χωρίς να σπρώχνεσαι, όταν μόλις νυχτώσει χρειάζεται να ρίξεις κάτι στην πλάτη σου, όταν οι περισσότερες παραλίες έχουν αδειάσει και μπορείς να κολυμπήσεις απολαμβάνοντας τη θάλασσα, όταν η άμμος δεν καίει πια.

_____________________________

Όσο και αν διαφωνώ εξ όψεως με τις απόψεις της Δήμητρας, στο βάθος συμφωνώ.

Η μετάβαση στην Χαλκιδική από το ρεύμα της επιστροφής.

Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι έστω και ένας από εμάς που ζούμε στην τσιμεντένια αυτή πόλη απολαμβάνει έστω και στο ελάχιστο την κατάντια της «Κυριακής στην Χαλκιδική». Για όσους δεν το έχουν βιώσει, είναι μία αρρωστημένη κατάσταση, κατά την οποία ένα ετερόκλητο πλήθος από παλιές Toyota Corolla με οικογένειες (συν ομπρέλες-μπρατσάκια), φτιαγμένα Fiat Punto με καγκουροπαρέες και anything in between ξεχύνεται από την πόλη την Κυριακή το πρωί και επιστρέφει την Κυριακή το βράδυ.

Γνωστό μαντρί των Φλογητών, ονόματι Pasha.

Οσο για την κατάσταση στα Δημοφιλή Θέρετρα του Επίγειου Παραδείσου της Χαλκιδικής (ΔΘΕΠΧ), είναι τουλάχιστον τραγική: Πέριξ του εκάστοτε μπητς-μπαρ που συγκεντρώνει την κάθε fashion-conscious νεανίδα της πόλης μας, μαζί με την τρέντη παρέα της που πίνουν το εκάστοτε ποτό της εποχής (πέρσι ήταν το μοχίτο, φέτος ποιος ξέρει;), υπάρχουν οι ομάδες των πόζερων της παραλίας που επιδίδονται στο ευγενές άθλημα των ρακετών. Και όλα αυτά κάτω από τον καυτό ήλιο του ελληνικού καλοκαιρινού μεσημεριού. Μία επίδειξη των τάσεων της μόδας και της σωματικής διάπλασης του καθένα στους 40 βαθμούς.

Δεν είναι ίσως τόσο οι δύσφορες καιρικές συνθήκες της παραλίας (που στο κάτω-κάτω ανακουφίζονται με μία βουτιά στη δροσερή θάλασσα), όσο η αίσθηση ότι ανήκεις σε ένα τρέντι κοπάδι που αγεληδόν «πρέπει» να γεμίσει τις παραλίες τις 8 Κυριακές του καλοκαιριού, να διασκεδάσει σαν να μην υπάρχει αύριο. Και μετά να παραπονεθεί για την κίνηση της επιστροφής. Το ίδιο κοπάδι που «πρέπει» να πάει το Σάββατο το μεσημέρι στο Carrefour και που «πρέπει» να βγει για καφέ στην παραλία της Θεσσαλονίκης κάθε καλή Κυριακή το μεσημέρι πριν πιάσουν οι πολλές οι ζέστες. Το ίδιο κοπάδι που το χειμώνα θα βγει βελάζοντας στην Άθωνος το Σάββατο το μεσημέρι και που θα σταθεί στην ουρά του Βέρτη το Σάββατο το βράδυ. Και, δυστυχώς, η τρεντοποίηση της πόλης μας προχωρά με γοργούς ρυθμούς – η βλαχοεπαρχιώτικη λογική του «φαίνεσθαι» σε όλο της το μεγαλείο, γιατί αυτή η πόλη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σε αυτόν τον τομέα.

Το καλοκαίρι όμως είναι μία υπέροχη εποχή και, όντως, στην Ελλάδα δεν κρατάει τρεις μήνες (ή ενάμιση, όπως νομίζουν πολλοί), αλλά πέντε, από το Μάιο μέχρι αργά το Σεπτέμβριο. Και το καλοκαίρι εκφράζει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα και είναι λάθος να το διαγράφουμε εξολοκλήρου γιατί αρνούμαστε (και σωστά) να συμμετάσχουμε στην τρέντι παράσταση του Ιουλίου-Αυγούστου. Και πού να δεις τι γίνεται στα νησιά τον Αύγουστο, όπου φαίνεται στην στάση της κάθε συνειδητοποιημένης κοπέλας ότι οι διακοπές δεν είναι η περίοδος της χαλαρότητας αλλά η περίοδος που «πρέπει» να είμαι όσο πιο όμορφη γίνεται, που «πρέπει» να βρω τον έρωτα της ζωής μου ή που, στο κάτω-κάτω, «πρέπει» να περάσω υπέροχα. Δεν είναι φυσικά καθόλου λάθος να θέλεις να περάσεις υπέροχα, αλλά να «πρέπει»…;

Αγέλη Θεσσαλονικέων στην παραλία ενός ΔΘΕΠΧ.

Το καλοκαίρι για τον καθένα μας είναι ωραίο για διαφορετικά πράγματα. Προσωπικά την ειδυλλιακή εικόνα για το καλοκαίρι έχω ένα σούρουπο του Αυγούστου στο μπητς-μπαρ του Αρμενιστή, χύμα στο κύμα με μία μπύρα στο χέρι. Ή ένα βράδυ στην παραλία της Τορώνης με μπύρες από το μίνι-μάρκετ, 4 άτομα στις ξαπλώστρες να χαζεύουμε τα αστέρια. Μεσημέρια στην παραλία της Τριστινίκας, λίγοι και καλοί, μακριά από το δρόμο του κοπαδιού, που οδηγεί συνήθως στο Pasha με τις salonikebrities (© Τσιτσόπουλος) αηδούς και στα μαντριά της Καλλιθέας.

Η εικόνα της Τσιμισκή Κυριακή μεσημέρι.

Οπότε καταλήγω στο αρχικό μου ερώτημα, στο προηγούμενο post: Γιατί να «πετάς» έτσι κάτι τόσο ωραίο όπως είναι το καλοκαίρι; Η υγρασία και το τσιμέντο της πόλης μας όντως δε βοηθάνε, και το aircondition είναι για τους πολλούς μία λύση ανάγκης (και ας είναι ο ταπεινός ανεμιστήρας πολύ πιο αποτελεσματικός και υγιεινός απ’ότι φαντάζονται οι περισσότεροι). Αυτό που με λυπεί είναι η άρνηση αυτών που απολαμβάνουν τα καλά του καλοκαιριού να ξεφύγουν από τη μιζέρια της καθημερινότητας και να αρκούνται στο παράπονο για την κακιά τους μοίρα. Αν σου αρέσει η παραλία και το ποτάκι στο beach bar, πάρε το αμάξι σου και πήγαινε, αν όχι στην Καλλιθέα ή στην Τριστινίκα, τουλάχιστον μέχρι την Καλλικράτεια που είναι και κοντά. Δεν είναι απαραίτητο να γίνεσαι πρόβατο αν δε θέλεις, ούτε σε αναγκάζει κανείς να κάθεσαι στην πόλη-θερμοκήπιο μετά τη λήξη του ωραρίου σου.

Αν πάλι δε σου αρέσει το καλοκαίρι, κάτσε και γκρίνιαζε όσο θες! Τα μίζερα απογεύματα του Δεκεμβρίου θα πάρεις την εκδίκησή σου!