2622 χλμ μετά... ούφ!

Γύρισα! Μετά από 2622 καυτά και σκονισμένα χιλιόμετρα!

Μόνος, ναι, και γιατί όχι; Η άδειά μου ήταν τώρα, κανείς άλλος δεν είχε άδεια και κανείς άλλος δεν έχει μοτοσυκλέτα. Γιατί να μην το δοκιμάσω;

Διάβασα ό,τι μπόρεσα να βρω σχετικά με τέτοια ταξίδια στο moto.gr, τα βαλιτσάκια γεμίστηκαν 2 μέρες πριν φύγω, προσπαθώντας να προβλέψω να πάρω μαζί μου ό,τι χρειαστεί. Το δεξί ήταν τα προσωπικά μου πράγματα, το αριστερό ο εξοπλισμός του κάμπινγκ. Το μόνο που δεν είχα αποφασίσει ήταν η διαδρομή...

Κατέβηκα καταρχήν στον Άρη στην Αθήνα για 3 ημέρες και μετά θα κατέβαινα ακόμη πιο κάτω, στη Μάνη. Η μεγαλύτερη διαδρομή που είχα κάνει μέχρι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν μέχρι την Τριστινίκα, στα 135 χλμ!

Όπως είχα προβλέψει, η οδήγηση στην εθνική είναι αφόρητα βαρετή... σταματούσα κάθε 80 χλμ όπου νά'ναι γιατί αφενός πιανόταν ο κώλος μου, αφετέρου διψούσα συνέχεια!

Θεσσαλονίκη-Αθήνα 6,5 ώρες... στα κομμάτια του αυτοκινητόδρομου πήγαινα με 130, αλλά διασκέδαζα περισσότερο στα κομμάτια της παλιάς εθνικής.

Οι αυτοκινητόδρομοι έχουν χωριστεί σε κομμάτια και έχουν παραδοθεί σε ιδιώτες για την συντήρηση και εκμετάλευσή τους, οι οποίοι τους έχουν δώσει πολύ trendy ονοματάκια...

• Ο Α1 (Αθηνών-Θεσσαλονίκης) από τον κόμβο με τον Α2 (Εγνατία) μέχρι λίγο πριν το Φονικό Πέταλο του Μαλιακού (ΦΠΜ) ονομάζεται πια "Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου".
• Ο Α1 από τις Θερμοπύλες μέχρι το Σχηματάρι ονομάζεται "Νέα Οδός".
• Ο Α7 (Κόρινθος-Τρίπολη) ονομάζεται "Αυτοκινητόδρομος Μωρέα".
• Ο Α8 (Κόρινθος-Πάτρα) ονομάζεται "Ολύμπια Οδός".

Αυτό επίσης σημαίνει ότι έχουν ανοίξει ΟΛΑ τα διόδια... στα πρώτα 250 χλμ είχα πληρώσει 5 φορές από 1 μέχρι 1,90 ευρώ! Πάλι καλά που ήμουν με τη μοτοσυκλέτα...

Στην Αθήνα με τον Άρη είχα τη χαρά να κυκλοφορήσω αφενός μεν πρώτη φορά με δικό μου όχημα καθημερινή στο χάος της πρωτεύουσας, αφετέρου δε πήγαμε στις παραλίες της Αττικής και της Κορινθίας, τις οποίες δεν είχα δει ποτέ.

Λίμνη Βουλιαγμένη, στο Ηραίον, μετά από μία πολύ ωραία διαδρομή στους επαρχιακούς δρόμους της Κορινθίας.

Το Λουτράκι, το οποίο ήταν πολύ ωραιότερο από ότι νόμιζα.

Βράδυ, στο γυρισμό από το Λουτράκι, από Ασπρόπυργο-Κερατσίνι. Στάση σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό.

Στη συνέχεια ήμουν μόνος μου, εγώ και η μηχανή...

Η πρώτη διαδρομή ήταν από την Κόρινθο στη Στούπα, 40 χλμ ανατολικά της Καλαμάτας. Στη Στούπα θα συναντούσα την Ηλέκτρα, αλλά έγινε το λάθος να ξεκινήσω 2 το μεσημέρι από Αθήνα και έφαγα όλη την κάψα του μεσημεριού. Η έξοδος από τον Ασπρόπυργο ήταν κολασμένη (ναι, δεν ασπάζομαι την ψύχωση της Αττικής Οδού!), διυλιστήρια, χαλυβουργεία, νταλίκες να με περιτριγυρίζουν... και η άσφαλτος να βγάζει καυτό αέρα, όσο γρήγορα και να πήγαινα... η κατάσταση βελτιώθηκε μετά την Ελευσίνα, αλλά η ζέστη συνέχισε να μην παλεύεται...

Ξεραΐλα, βράχια, ελιές... ο Moreas Motorway (τςς) έσκιζε την Πελοπόννησο στη μέση, μοναδική ένδειξη πολιτισμού στο αφιλόξενο τοπίο, 4 το μεσημέρι, ούτε οι σαύρες έκαναν τον κόπο να βγουν απ'τις τρύπες τους. Άνοιξα το γκάζι και μετρούσα χιλιόμετρα...

Η κατάσταση βελτιώθηκε (;) μετά την Τρίπολη, καθώς ο Α7 γίνεται παλιά εθνική οδός μέχρι την Καλαμάτα. Γραφικότερη και πιο πράσινη η διαδρομή, περισσότερες στροφές (γιούπι!) και περισσότερες οι ευκαιρίες για παρακάμψεις.

Στην Ασσέα, ο σιδηρόδρομος της μίας γραμμής του 1 μέτρου από την εποχή του Τρικούπη. Ο σταθμός, φυσικά κλειστός. 3 τρένα ανά κατεύθυνση περνάνε από εκεί.

Η κατηφόρα προς τη Μεγαλόπολη. 5 το απόγευμα, 35 βαθμοί, καμμένα παντού και στο βάθος το εργοστάσιο της ΔΕΗ... lovely!

Μετά την Καλαμάτα διαπίστωσα ότι η Στούπα είναι 40 χλμ πάνω από τα βουνά, καθώς η ακτογραμμή της ανατολικής ακτής της Μεσσηνίας είναι απόκρημνη. Είδα όμως ένα χωματόδρομο που είχε ωραία θέα στην εν λόγω ακτή!

Έφτασα στη Στούπα 5 ώρες αφότου έφυγα από την Αθήνα, αρκετά κωπωμένος από την οδήγηση στη ζέστη. Έστησα την σκηνή μου στο κάμπινγκ, έκανα ένα απολαυστικότατο ντους, ήρθε και η Ηλέκτρα και πήγαμε για μπύρα. Το βράδυ ξεράθηκα τον ύπνο.

Η κινεζικής κατασκευής σκηνή μου των 10 ευρώ εξέπνευσε την πρώτη κιόλας νύχτα... το φερμουάρ σκίστηκε στην πρώτη του απόπειρα να κλείσει. Η σκηνή παρέμεινε έτσι - πάλι καλά που δεν έβρεξε!

Το πρωί ξέστησα, έκανα μια βόλτα στη Στούπα (seen above) και ξεκίνησα για Γύθειο-Σπάρτη και πίσω πάλι στην Καλαμάτα.

Μετά από παραίνεση της Ηλέκτρας, παρέκκλινα της πορείας μου και πήγα μέχρι την Τραχήλα, από το δρόμο που βλέπετε, μήκους περίπου 10 χλμ. Είδα έναν οικισμό 200 m επί 200 m, απομονωμένο από τα εγκόσμια που είναι στα υπόψιν για το μέλλον. Δυστυχώς δεν ήθελα να καθυστερήσω και δεν την εξερεύνησα επισταμένα.

Ο δρόμος συνέχιζε μέσα από πολύ ωραία χωριά και ευχήθηκα να είχα και κάποια άλλη μοτοσυκλέτα μαζί για παρέα, για να έχω όρεξη να κάτσω στο καφενείο κάτω από τον πλάτανο του ημιάδειου χωριού, να απολαύσω έναν καφέ...

Γύθειο! Ομορφο και γραφικό. Θα καθόμουν για ξεκούραση/φαγητό, αλλά ένοιωθα ότι άντεχα ακόμη, οπότε συνέχισα για Σπάρτη.

This is Spartaaaaargh!

Για να μην επαναληφθεί το λάθος της προηγούμενης ημέρας, δεν οδήγησα το μεσημέρι και έκατσα στην Σπάρτη. Εφαγα στα Goody's, πήγα σε ένα internet cafe και έκανα μία βόλτα το κέντρο της πόλης. Μεσημέρι Τετάρτης, 38C τουλάχιστον, ούτε οι γάτες δεν κυκλοφορούσαν.

Με εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική του (κλειστού) μουσείου της πόλης...

... όπως και η παραπάνω επιγραφή! Τι σχολή είναι αυτή (αρπαχτή;;;) και γιατί τα γραφεία των διδασκόντων βρίσκονται αλλού από το πανεπιστήμιο, σε έναν πεζόδρομο με καφετέριες;;;

Το παλιο, νεοκλασικό δημαρχείο της πόλης, το οποίο τώρα στεγάζει τη "Λέσχη Σπάρτης".

Απόγευμα και ξεκινάει η διασκέδαση! Η διάβαση του Ταΰγετου, από τις αγαπημένες των μοτοσυκλετιστών όλης της Ελλάδας! Φωτογραφίες των πολύ ωραίων σημείων δεν έβγαλα, ιεροσυλία να σταματήσω για φωτογραφίες! Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες, εδώ!

Και έτσι έφτασα στην Καλαμάτα! Εκεί με περίμενε η Ηλέκτρα για καφέ, την οποίαν την έστησα 45 λεπτά, αχέμ!

Η πολύ ωραία παραλία της Καλαμάτας, επί της οποίας κινείται η νυχτερινή ζωή της πόλης. Την ημέρα που διανυκτέρευσα στην Καλαμάτα μιλούσε στην παραλία ο cool Αλέξης, ωωω!

Το (άδειο) κάμπινγκ στο οποίο έστησα. Είχα σκοπό να πάω καμιά βόλτα το βράδυ στην Καλαμάτα, αλλά η κούραση δεν μου επέτρεψε. Έφαγα στο εστιατόριο του κάμπινγκ και ξεράθηκα στον ύπνο νωρίς.

Το πρωί έκανα βόλτα στην Καλαμάτα όπου χάζεψα τα αξιοθέατα...

(...but of course!)

Στο internet cafe δύο φερέλπιδες νέοι δεν άντεξαν τον μαραθώνιο του WOW και, 10 το πρωί, τον πήραν λιγουλάκι...

Συνέχισα προς Πύλο, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ - μακάρι να κανονίσω κάποια διανυκτέρευση στο μέλλον!

Η συνέχεια από Πύλο προς Ολυμπία ήταν μία ειδυλλιακή διαδρομή, στη μέση του πουθενά, ανάμεσα από ελαιώνες και εξωτικά καρπουζοχώραφα. Άνοιξα το γκάζι χωρίς έννοια.

... όπως λέμε House, M.D.

Στην έξοδο των (όχι άσχημων) Φιλιατρών, τι να δω;! Ο Πύργος του Άιφελ!!! Η απόσταση από τον Πύργο ως εκεί που σταμάτησα ήταν όσο χρειάστηκε για να φρενάρω...

Μεσημέρι και εκπαιδευτικό διάλειμμα στην Ολυμπία! Ο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής (φυσικά) σιδηροδρομικός σταθμός.

Περίμενα να δω κάποιο όργιο των αγγλικών, αλλά η ευγένεια και η σαφήνεια του κειμένου με εξέπληξε ευχάριστα! Αν ήταν γραμμένο και στον υπολογιστή θα συναίχερα τον ΟΣΕ για τον επαγγελματισμό του! Ακούς εκεί "We are sorry for the inconvenience this may cause"...!

Α γεια σου...! Μεσημεριάτικα στην Ολυμπία και δεν κυκλοφορούσε κι εδώ ψυχή. Εκτός από τους τουρίστες, βεβαίως.

...α, να και τα παληκάρια της ΟΝΝΕΔ που έστηναν το φεστιβάλ τους. Από τη Λαμία και κάτω πρέπει να είδα τουλάχιστον 2 εκατομμύρια τέτοιες αφίσες στις κολώνες.

Το αρχαιοελληνικού κλέους παλιό μουσείο της Ολυμπίας, νυν Μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πρόσεξα τις πινακίδες και το έχασα, ο βλάκας.

Πολύ ενδιαφέρων αρχαιολογικός χώρος και μουσείο (της γνωστής χουντικής κατασκευής)! Η ζέστη και τα τζιτζίκια ήταν λίγο απάλευτα βέβαια, αλλά είδα και τον Απόλλωνα του χιλιάρικου! Λεπτομέρεια από το αέτωμα του ναού του Δία, όπου ο Απόλλωνας προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη μεταξύ των Κενταύρων και των Λαπίθων.

(Κένταυρος και Λάπιθα, που λέγαμε. Οχι που μου κάνεις ότι δε θες κιόλας...)

Η συνέχεια ήταν κάπως διαδικαστική, γιατί παρόλο που είχα σκοπό να γυρίσω από Άρτα-Γιάννενα, δεν είχα πολύ κουράγιο και έτσι γύρισα από τον ευθύ δρόμο, Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Πολύ ωραίο το ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα! Νοιώθεις κάθε χιλιόμετρο που κάνεις! Και τι ωραία η αλληλεγγύη με τους άλλους μοτοσυκλετιστές! Με χαιρετούσαν στο δρόμο κι εγώ τους χαιρετούσα. Έπιασα και κουβέντα με ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστών στην Ολυμπία που είχαν κατεβεί από τη Σκωτία!

Από την άλλη, τα μέσα του Ιουλίου δεν ενδείκνυνται για τόσο μεγάλες διαδρομές! Η ζέστη είναι τόσο άσχημη που δεν μπορείς ούτε να ντυθείς σωστά, ούτε να ευχαριστηθείς τη διαδρομή. Έχω αποκτήσει το μαύρισμα του μπετατζή, από το μπράτσο και κάτω... οι μπλούζες και οι κάλτσες έσταζαν ιδρώτα κάθε απόγευμα, χάλια...

Παρόλο που είμαι νέος σχετικά αναβάτης, η όλη ιστορία δε μου φάνηκε επικίνδυνη. Εκτός από ένα λάθος φρενάρισμα και ένα χαζό πέσιμο της μηχανής (χωρίς εμένα πάνω) παρατράγουδα δεν υπήρχαν. Ούτε ζήτησε η V-Strom κάτι πέρα από βενζίνη και λίγο λαδάκι στην αλυσίδα. Συνεχίζω να πιστεύω ότι τα άσχημα ατυχήματα γίνονται στις πόλεις, όταν πετάγεται ο κάθε βλάκας και σου λέει "δε σε είδα".

Δυστυχώς, επίσης, ήμουν μόνος. Οι διαδρομές έβγαιναν ευχάριστα, και χωρίς παρέα. Αλλά πόσο πιο ευχάριστες θα ήταν οι στάσεις, η διανυκτέρευση - θα υπήρχε και η διάθεση για κάποια νυχτερινή βόλτα. Και, ενδεχομένως, να καθόμασταν και 1-2 ημέρες παραπάνω. Γιατί, κακά τα ψέματα, βαρέθηκα και επέσπευσα την επιστροφή. Αντί για Σάββατο μεσημέρι ας γύριζα Κυριακή βράδυ, κι ας πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά.