Στο λίκνο του πολιτισμού: Parte Deux, Athenes

Μετά από την πολύ επιτυχημένη εκδρομή στη δυτική Μακεδονία, υποχρέωσή μας ήταν να επισκεφτούμε και το λίκνο του κλασικού πολιτισμού, τη μαγευτική Αθήνα. Αυτό έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, με αφορμή την έκθεση Plastica 2008 στην εξωτική Ανθούσα, την οποία ήθελε να επισκευτεί ο Σάκης.

Ηταν ένα πραγματικά υπέροχο Σαββατοκύριακο. Αυτή η αρχή της άνοιξης, με την προσμονή για τις καλύτερες ημέρες του καλοκαιριού και την αισιοδοξία που αυτό εμπνέει - η λαμπρύτητα του ήλιου πάνω στο λευκά μάρμαρα, η φύση να οργιάζει λόγω της άνοιξης, η φωτογένεια του κέντρου της Αθήνας... Το διάστημα Μάρτιος-Μάιος είναι η εποχή που ταιριάζει στην Αθήνα. Η δική μας πόλη μπορεί να είναι ομορφότερη τον Οκτώβριο, αυτή την εποχή όμως η Αθήνα δεν παίζεται.

Ο καιρός ήταν απίστευτος, 20φεύγα βαθμοί, κυκλοφορούσαμε ελαφρά ενδεδυμένοι (όπως και οι κορασίδες στο δρόμο, αχέμ). Το Σάββατο ήταν μία πολύ μεγάλη, πολύ δραστήρια μέρα που ξεκίνησε στις 06.10 το πρωί που αφίχθη η κλινάμαξα στο σταθμό Λαρίσης και τέλειωσε γύρω στις 4 το βράδυ μετά από έξοδο στην Πλάκα και στο Θησείο.

Η Αθήνα έχει το εκπληκτικό προνόμιο να είναι, λόγω του μεγέθους της, πολλές πόλεις στη συσκευασία της μίας. Άλλη Αθήνα στην Πατησίων, πάνω από την Αλεξάνδρας όπου και ήταν το ξενοδοχείο μας, άλλη Αθήνα στα ανατολικά προάστια, άλλη Αθήνα στο κέντρο της.

Αυτή η τελευταία Αθήνα, η μεταξύ των Αμπελοκήπων, Κολωνακίου (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της αγαπημένης μου οδού, της Βασιλίσσης Σοφίας), Ομόνοιας (χωρίς την πλατεία καθεαυτή), Πλάκας και Θησείου όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο όμορφη, όλο και πιο αισιόδοξη, όλο και πιο φωτογενής. Το κέντρο της δικής μου πόλης όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο άσχημο και παραμελημένο (τέρμα πια τα παραμύθια, δεν είναι ότι πηγαίνουν τα λεφτά στην Αθήνα, ο Ατσαλάκωτος™ να κάτσει να κάνει τη δουλειά του!), το κέντρο της Αθήνας είναι χαρούμενο, δυναμικό, με κάνει να νοιώθω ότι είμαι στο κέντρο του κόσμου, όπως ένοιωθα όταν ήμουν στο Λονδίνο.

Να ζητήσω, ως συνήθως, συγγνώμη από αυτούς που δεν ενημέρωσα ότι κατέβηκα. Δυστυχώς, δεν προλαβαίνω να τους δω όλους όταν έρχομαι Αθήνα, οπότε προτιμώ να μην τους αλλάζω το πρόγραμμα χωρίς λόγο.

Ο ήλιος ανατέλει πάνω από την Ακαδημία και φωτίζει το κτίριο της Τράπεζας Πειραιώς. 7 παρά το πρωί, καφές και κρουασάν στην οδό Κοραή, περιμένουμε να ξυπνήσει η πόλη. Πώς ζηλεύω τη Νάνσυ και την Άρτεμις που δουλεύουν σε αυτή την περιοχή! Αρχίζει να με κουράζει η Βιομηχανική Περιοχή Θεσσαλονίκης, τον παλιοτουρίστα. Να δω αν θα έλεγα τα ίδια αν δούλευα στο κέντρο της Αθήνας...

8 και, βόλτα για να περάσει η ώρα μέχρι τις 9. Πλατεία Κάνιγγος, άδεια.

Αργότερα, η κίνηση αρχίζει και ζωηρεύει. Η απεργία των εργαζόμενων στην καθαριότητα δίνει μία τριτοκοσμική εικόνα στην πόλη, που την αδικεί.

Σβησμένη πυρκαγιά σε σωρό σκουπιδιών, κοντά στην Ομόνοια...

Πλατεία Ομονοίας, 8 το πρωί. Μετά πήγαμε στην Ανθούσα για την έκθεση και ύστερα προσπαθήσαμε να πάμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο για λίγο τουρισμό, το οποίο παραδόξως ήταν κλειστό. Λόγω απεργίας;

Το ξενοδοχείο μας προφανώς έβγαζε τα λεφτά του από τις ημιδιαμονές, εξού και η πινακίδα στο ασανσέρ του! Για τα λεφτά του πάντως ήταν εξαιρετικό, καθαρό, ήσυχο (και εχέμυθο, αχέμ!).

Εδώ τον ψιλοπήραμε το μεσημέρι του Σαββάτου, για να αντέξουμε τη μακριά νύχτα.

Αφού σχόλασε και ο Μίλτος, πήγαμε στην Πλάκα για φαγητό (όπου ακόμα και τώρα κάποιοι κάγκουρες επιμένουν να προσπαθούν να κυκλοφορήσουν τα τζιπ τους μέσα στα στενά!) και συνεχίσαμε στα μπαρ του Θησείου όπου και το τραβήξαμε μέχρι τις 4.

Να παρατηρήσω ότι του Ψυρρή παραμένει ένα χάλι και μισό, αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα το ότι ο κόσμος αγκάλιασε το ότι το μετρό πια λειτουργεί μέχρι τις 2 τα Παρασκευοσάββατα και βγαίνει με τις παρέες του ομαδόν με το τρένο. Στο σταθμό του Μοναστηρακίου γινόταν ένας πολύ ευχάριστος και θορυβώδης χαμός από νέες παρέες που έβγαιναν για ποτό. Η θερμοκρασία δύσκολα κάτω από 18 βαθμούς στις 11 το βράδυ και οι κοπέλες άρχισαν να δείχνουν και το κάτι παραπάνω ένεκα του καιρού. Το βράδυ χαζέψαμε τσόντα στο ξενοδοχείο μαζί με το Σάκη, διαβάζοντας Athens Voice και ένα πολύ ωραίο βιβλίο με εικόνες πόλεων από ψηλά που αγόρασε ο Σάκης...

Την Κυριακή το πρωί βρέθηκα για καφέ με το Μάκη, την Άρτεμις και τη Νάνσυ (που είχαμε να τα πούμε όλοι μαζί χρόνια - ήμασταν παρέα στο Reading τω καιρώ εκείνω) και βγήκαμε για καφέ στην Πολιτεία. Έτσι, στο γυρισμό, για να βρω το Σάκη, το Μίλτο και την παρέα τους είχα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο όταν έχει αυτόν τον υπέροχο ηλιόλουστο καιρό: τον ηλεκτρικό!

Δεν είναι ότι μου αρέσει το τρένο, όσο μου αρέσουν οι σταθμοί που είναι ανοιχτοί στον αέρα, η θερμοκρασία είναι πολύ ευχάριστη και φυσάει το αεράκι. Φυσικά, δεν μπορώ να παραβλέψω την αρχιτεκτονική έμπνευση των σταθμών του Μοναστηρακίου και του Θησείου, με το σταθμό και τις γραμμές να είναι ακριβώς δίπλα στα αρχαία! Καμία σχέση με τα μονομπλοκ κατασκευάσματα των γραμμών 2 και 3... Παρατηρήστε το χορτάρι που φυτρώνει ανάμεσα στους ξύλινους στρωτήρες! Κοιτάξτε την είσοδο του τούνελ που είναι τόσο ωραία διακοσμημένη με τη λαξευτή πέτρα!

Πάει, θα μετακομίσω στην Αθήνα! Κοπέλες στην απέναντι αποβάθρα μου στήνονται αυτοβούλως για να τις βγάλω φωτογραφία!
(Αυτά να βλέπετε, κολλημένες Θεσσαλονικιές!)

Η εικόνα της Αθήνας που δεν αλλάζω με τίποτα και που δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά στον κόσμο: Καφές στο Θησείο, κάτω από την Ακρόπολη στον ανοιξιάτικο ήλιο!

Τα μοντέλα Ιωάννης, Μίλτος και Σάκης στο σταθμό του Ευαγγελισμού, για μια γρήγορη βόλτα στο Κολωνάκι πριν την επιστροφή στην πόλη του Ατσαλάκωτου™.

Η αγαπημένη μου οδός, Βασιλίσσης Σοφίας, την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να πέφτει, Κυριακή απόγευμα.

Κολωνάκι. Ο κάδος είναι λίγο άκυρος, αλλά δεν τον πρόσεξα...

Πλατεία Συντάγματος, aka EMOland (οι emo είναι τουριστικό αξιοθέατο για εμάς τους επαρχιώτες τουρίστες!), λαμπερή και γεμάτη κόσμο που βγαίνει για βόλτα στο ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα.
(την έβγαλα με f/22 και κατάφερα να κάνω αστεράκια με τα φώτα του δρόμου, γιούπι!)

Μετρό για σταθμό Λαρίσης...

...και επιστροφή στη νύφη του Θερμαϊκού, yeah.