Ο φίλος Άρης είχε γενέθλια την Κυριακή. Και βγήκαν με τους φίλους του στην ελληνική ταβέρνα, εκεί πάνω στη Σκωτία. Λείπει ήδη 15 χρόνια από την Ελλάδα, πολυετείς σπουδές και μετά δουλειά ως οδοντίατρος σε ιατρείο. Του λείπει η Ελλάδα. 15 χρόνια τώρα και δεν έχει αγγλοποιηθεί, οπότε λογικό. Αλλά και 2 μήνες να λείπεις εκεί πάνω στο νησί, η Ελλάδα σου λείπει, και με κάθε ευκαιρία την αποζητάς.
Από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ από τις σπουδές μου στην Αγγλία είναι η εικόνα της Ελλάδας από εκεί πάνω. Η Ελλάδα φάνταζε μία χώρα μαγική, όπου όλοι περνάνε απίθανα, όλοι είναι χαλαροί. Μπουγάτσα το πρωί, καφέδες το μεσημέρι, ξενύχτι μέχρι το πρωί. Και όλα αυτά κάτω από το λαμπρό ήλιο. Τι με νοιάζει εμένα η πρασινάδα και τα κουκλίστικα σπιτάκια της Αγγλίας, όταν δεν μπορώ να τα χαρώ επειδή βρέχει; Και πώς να εκτιμήσεις τη «νυχτερινή» ζωή όταν ο σαπιοκοιλιάς Άγγλος δίπλα σου ξερνάει τα pints που έχει πιει και η ανεπαρκώς ενδεδυμένη Αγγλίδα κουνάει τα βυζιά της πέρα-δώθε;
Ακόμα και η βόλτα στη Δημητρίου Γούναρη με μία κρέπα στο χέρι δεν υπήρχε. Αν εξαιρέσεις το εμπορικό κέντρο όπου είχε κάποια (γενικά ακριβά) εστιατόρια και μπαρ, η υπόλοιπη πόλη ήταν σκοτεινή και αφιλόξενη το βράδυ. Ούτε χαρούμενες παρέες, ούτε γέλια. Μόνο κάποιοι μεθυσμένοι Άγγλοι.
Ενώ στην Ελλάδα…
Το Σάββατο είχε καφέ και βόλτα το πρωί, καφέ και βόλτα το βράδυ, αργότερα ποτάκι και μετά κάτι πιο νυχτερινό, ανάλογα με τα γούστα. Είχες αμάξι, ήσουν κύριος. Και στα οικονομικά να μην τα κατάφερνες, έβγαινες για ρετσινούλα με την παρέα σου, χαρούμενα αγόρια και κορίτσια, 10 ευρώ το άτομο και περνούσες και γαμάτα.
Πόσα Σάββατα πέρασα στο δεύτερο έτος μόνος, μέσα στο σπίτι διαβάζοντας, γιατί «πού να βγούμε έξω, με τους Άγγλους». Και έπαιρνα τηλέφωνο στους φίλους μου στην Ελλάδα που, πρωτοετείς φοιτητές, γλεντοκοπούσαν σε μεγάλες φοιτητικές παρέες στα στέκια πέριξ της πλατείας Άθωνος… νοσταλγία! Ο πόνος να γυρίσεις στην πατρίδα!
Ενώ στην Αγγλία υπήρχε ταρίφα. Μετρούσες τις λίρες μία-μία. 2 λίρες το λεωφορείο για την πόλη, 15 λίρες το εστιατόριο (και λίγα λέω) και 11 η ώρα σπίτι, άντε και σε καμιά κουζίνα μαζί και με τους άλλους ελληνάρες να ακούτε στο σιγανό Βίσση και Βανδή, μην τυχόν και ενοχληθεί ο Κινέζος από δίπλα.
Δεν άκουγα 2-ten FM, όσο είχα internet άκουγα Flash, Star FM και Κοσμοράδιο. Όλη μέρα. Τι πόνος όταν ο εκφωνητής έλεγε «Υπέροχος καιρός σήμερα και καθώς ερχόμουν στο σταθμό σας είδα όλους έξω στην παραλία, στις καφετέριες». Και κάθε μέρα διάβαζα τα νέα της Ελλάδας στο flash.gr, στα tanea.gr, κάθε ελληνικό site που υπήρχε, επί παντός του επιστητού. Και κυρίως το iama.gr, που είχε μία webcam που κοιτούσε την Καμάρα, χάζευα τα Σάββατα τις παρέες που δίναν εκεί ραντεβού. Και μετά το Μάρτιο χανόμουν στα sites που μιλούσαν για διακοπές, ελληνικά νησιά, το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι…
Θυμάμαι έναν Απρίλιο που γύρισα στην Ελλάδα για Πάσχα. Την Τρίτη που έφυγα από την Αγγλία είχε 3 βαθμούς και χιονόνερο και την Πέμπτη, στην Ελλάδα, είχε 26 βαθμούς και έκανα και μια βουτιά στη θάλασσα! Δεν ξέπλυνα το αλάτι από πάνω μου. Γύρισα σπίτι με ανοιχτά τα παράθυρα, δυνατή μουσική και το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο. Ευτυχία!
Ο φελλοπίνακας που είχα στο δωμάτιο ήταν γεμάτος με φωτογραφίες από περασμένα καλοκαίρια, ένα ημερολόγιο «Greek Islands» που έσβηνα μέρες μέχρι την επόμενη επιστροφή και μια μικρή ελληνική σημαία.
Αυτή ήταν η Ελλάδα για εμάς στην Αγγλία. Ένα μακρύ, ζεστό, υπέροχο καλοκαίρι. Φραπέδες, ταβέρνες, βόλτες στον ήλιο και ποτά στη ζεστή νύχτα. Και η απότομη πτώση στην πραγματικότητα όταν άνοιγες τα μάτια. Βροχή, βροχή και πάλι βροχή.
Τι εικόνα που είχε η Ελλάδα από την Αγγλία! Και όλη μας η ζωή στην Αγγλία μία προσπάθεια να προσομοιάσουμε τη ζωή στην Ελλάδα. Οι ελληνοπαρέες που μαζευόμασταν στο εστιατόριο της εστίας, το feta cheese από το ASDA, η ελληνική μουσική στα Greek Parties του Hellenic Society, η χαρά όταν η Άρτεμις μαγείρεψε παστίτσιο. Οι Έλληνες φοιτητές νοιώθουν ότι περνάν «τα καλύτερά τους χρόνια», εμείς νοιώθαμε ότι μας στερούν κάτι. Ένα «ναι μεν, αλλά». Τον Ιούλιο του τελευταίου έτους καθόμασταν με το Μάκη στην αυλή με τους φραπέδες και βάζαμε στο thalassa.gr να παίζει ήχους από κύματα…
Από τη χαρά του ο Άρης με παίρνει κάθε φορά τηλέφωνο όταν βγαίνει για λίγο ο ήλιος και έχουν πάει έξω για καφέ. «Σαν την Ελλάδα είναι!» μου λέει ενθουσιασμένος. Και παίρνει εμένα γιατί είμαι από τους λίγους που μπορώ να τον καταλάβω.
Πεντέμιση χρόνια ήδη στην Ελλάδα και η μαγεία αυτή έχει χαθεί στην καθημερινότητα. Πάλι καφές, πάλι ποτό, πάλι μπουγάτσα. Και κολασμένη ζέστη το καλοκαίρι. Και κίνηση, καυσαέριο, σπαστικές τρέντι φατσούλες. Χάθηκε η μαγεία. Την καθημερινότητα πια την εκτιμώ σε μεγάλο βαθμό λόγω της έλλειψής της τότε.
Σε 26 ελληνικά πάρτυ πήγα μέσα σε 4 χρόνια. Όλα τέλειωναν με 300 άτομα να χοροπηδάνε μέσα στο κλαμπ και να τραγουδάνε φωνάζοντας:
Κάποιος κοιτάει την ώρα
Κάποιος στο δρόμο τρέχει
Κάπου σε κάποια χώρα
Τώρα μπορεί να βρέχει
Κι μένα τι με νοιάζει
Εδώ έχει πάντα ήλιο
Μόνο που με τρομάζει
Όποτε λέω θα φύγω
Είχα πει θα φύγω, είχα πει
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι
Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι.
6 σχόλια:
ah vre giannaki ti mou thimises!
Epika htan ekeina ta party tou hellenic society, thimasai?!
Se allous topous tha janavre8oume :D
Maria
Λοιπόν σε καμία περίπτωση δε συμφωνώ μαζί σου...δε λέω κάτι απογεύματα πάντα σκεφτόσουν την πατρίδα αλλά ρε συ το θέμα ήταν μέχρι να blend in με τους Άγγλους. Πώς να ξεχάσω που η συγκάτοικος μου (σπούδαζε ψυχολογία, 110 γυναίκες και 15 άνδρες λέμε τώρα είχε το τμήμα της) και πάμε σε πάρτι και παθαίνω πλάκα τόσες γυναίκες μαζί δεν νομίζω να έχω ξαναδεί και απλά μου λέει το κορυφαίο : pick one και μου την γνωρίζει στο φτερό κούκλα η Τζούλι 3 μήνες στο παράδεισο !!! Ρε συ Γιάννη εντάξη κάποιες "φλασίες" όλοι περνούσαμε αλλά η εμπειρία της Αγγλία δε συγκρίνεται με τίποτα για μένα....
@pixel sprite:
Σαν να πήγαινα σε χορό Γ' λυκείου ένοιωθα κάθε φορά! Και, φυσικά, σαν τις στημένες Ελληνίδες γκόμενες του hellenic δεν έχει!
@ανώνυμος:
Πήγα στην Αγγλία πολύ μικρός, δεν την εκτίμησα κατά τον τρόπο που θα έπρεπε, έχεις δίκιο. Είχε αρκετά καλά, το blending με τους υπόλοιπους λαούς, στο βαθμό που αυτό γινόταν, ήταν από τα σημαντικότερα. Εύχομαι να είχα πάει στην Αγγλία μεγαλύτερος, πιο έμπειρος, να σου πω την αλήθεια. Και σε αυτό το post καταγράφω μία ανθολογία από τις "μαύρες" σκέψεις 4 χρόνων. Αλίμονο αν όλα τα 4 χρόνια περνούσαν έτσι! Αυτό που ήθελα να γράψω ήταν το πώς μου λείπει η εξιδανικευμένη εικόνα της Ελλάδας που είχαμε από εκεί πάνω. Γιατί από κοντά τα πράγματα είναι αρκετά πιο ξενέρωτα. Αφηνε και καμιά υπογραφή!
kai isoun ekei, kai eleges na katevw katw, na dw ilio...
thimame mia fora se ena spring break (me -20 figame apo stokxolmi)na petame panw apo xalkidiki, na exei liakada, kai na lew thelw "kafe-tira" me frapeeee.
giati tote ayto itan. o kafes stin liakada.
kai twra ti?
zitas pisw ayta poy eite den ektimises- eite ta ektimises alla itan gia toso ligo...
Γιάννη, ο Θανάσης ο Λιακού... είμαι (ναι αυτός που σου έγραψε το σχόλιο πάνω)ρε συ Birmingham 3 χρόνια για το Bachelor και άλλο ένα Guildford για το MASTER ---> δλδ 20 λεπτά από London πιστεύω ότι μάζεψα πολλές εμπειρίες και σε πολύ μικρή ηλικία. Όπως λες και εσύ είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά εάν πηγαίναμε σε μεγαλύτερη ηλικία. Πολλές ευκαιρίες φίλε μου χαμένες...WASTED...
Δεν είναι τόσο το θέμα της ηλικίας, όσοι οι υποχρεώσεις που αυξάνονται όσο περνούν τα χρόνια. Όταν έχεις να σκεφτείς πως θα τα φέρεις πέρα στην καθημερινότητα, όταν ντρέπεσε να σε συντηρούν οικονομικά οι γονείς σου και όταν όλοι αρχίζουν να έχουν απαιτήσεις από εσένα (στην οικογένεια, στη δουλειά κτλ) τότε ακόμα η μαγεία του φραπέ χάνεται.
Δημοσίευση σχολίου