Η Αγγλία με τα μάτια της Ελλάδας

Αυτό το post έπρεπε να το είχα γράψει 3 εβδομάδες πριν, με το που γύρισα από το φετινό μου ταξίδι στην Αγγλία. Αυτές τις ημέρες όμως δούλευα σαν το σκλάβο φτυαρίζοντας κάρβουνο στα αμπάρια, αλλά φαίνεται ότι τα πράγματα αρχίζουν να ηρεμούν εργασιακά. Ναι, παραδόξως, πηγαίνω στην Αγγλία περίπου μία φορά κάθε 1,5 χρόνο γιατί έχω πολλούς φίλους ακόμη εκεί - οι οποίοι λιγοστεύουν όμως χρόνο με το χρόνο.

Η αφορμή αυτή τη φορά ήταν η απόφαση του Άρη να φύγει πια μόνιμα από το Νησί - μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, από το 1993! Ήταν ένα πολύ έντονο τετραήμερο - σωματικά και ψυχολογικά. Ήταν επίσης και αρκετά κοστοβόρο, καθώς η Ολυμπιακή μου άλλαξε την πτήση 2 φορές μέσα σε 10 ημέρες κάνοντάς μου τα νεύρα τσατάλια και αναγκάζοντάς με να κλείσω νέα πτήση με Swiss και να αλλάξω τις ανταποκρίσεις της Easyjet που είχα βρει τόσο φτηνά... ακόμα μου χρωστάνε 260 ευρώ τα οποία θα μπουν στην κάρτα μου "κάποια στιγμή"...

Αποφασίσαμε να βρεθούμε στο Reading όπου σπουδάσαμε και οι δύο, ως φόρο τιμής στο Πανεπιστήμιο όπως το θυμόμασταν. Αν και έχω πάει στο Reading ήδη 2 φορές, είχα άχτι να πάω και μία φορά μεσοτρίμηνα και καθημερινή - να δω το πανεπιστήμιο όπως το θυμόμουν!

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον σε ταξίδια τέτοιου ύφους (θα ήθελα να πάω και στο Πολύκαστρο που ήμουν φαντάρος) είναι ότι καθώς το μέρος που επισκέπτεσαι έχει μείνει σχεδόν το ίδιο, αναγκαστικά κάνεις μία αναζήτηση μέσα στον εαυτό σου, βλέπεις το πόσο έχεις αλλάξει εσύ. Περπατώντας στα μονοπάτια του πανεπιστημίου, μπαίνοντας στα αμφιθέατρα, τρώγοντας στην τραπεζαρία της εστίας ξαναβρήκα το Γιάννη των 20 χρονών, τον φοιτητάκο της χημείας - με τη μόνιμη σκέψη και επιθυμία του "πότε θα έρθουν οι διακοπές να γυρίσω στην Ελλάδα". Τον συνέκρινα με τον Γιάννη του σήμερα, τον εργαζόμενο του 8ωρου, χημικό (ευτυχώς) πια που μένει στο διαμέρισμα στο Ιπποκράτειο. Που είναι πια 28 και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και λιγότερη γίνεται η συνάφεια με τον φοιτητάκο των 20.

Ανέκαθεν, κάποια στοιχεία της φοιτητικής ζωής στην Αγγλία ήταν η Ιερή Αγελάδα για μένα, αξεπέραστες εμπειρίες που θα ήθελα πολύ να ξαναζήσω. Η ζωή στην εστία, οι ελληνάρες στην τραπεζαρία, η ανεμελιά του πανεπιστημίου, η αφθονία των ερεθισμάτων, η ίδια η Ελλάδα με τα μάτια της Αγγλίας... Μία μία εκπίπτουν από το αξίωμά τους και επαναπροσδιορίζονται ως ευχάριστες αναμνήσεις.

Το πανεπιστήμιο άλλαξε. Οι προπτυχιακοί φοιτητές σαν να μίκρυναν σε ηλικία. Προσιτές πολυτέλειες όπως το internet στη βιβλιοθήκη αντικαταστάθηκαν από το (αυτονόητο κατά τα φαινόμενα) wi-fi σε όλο το campus. Ακούει άραγε κανένας ξένος φοιτητής πια ραδιόφωνο βραχέων; Γιατί δε με συγκίνησαν οι πινακίδες που διαφήμιζαν student parties στο Union; Γιατί τα μικρά δωμάτια της εστίας μού φάνηκαν στενόχωρα και καταθλιπτικά; Κάποτε εξυμνούσα αυτήν την "παρεΐστικη" ατμοσφαιρα του φοιτηταριού, τα αυθόρμητα πάρτι στους διαδρόμους και τις κουζίνες. Τώρα δυσανασχέτησα μόνο και στην σκέψη του να μου ενοχλήσουν την (αναγκαία) πια ησυχία μου.

Συνεχίζω την αφήγησή μου μέσα από έναν ορυμαγδό φωτογραφιών. Για αρκετές από αυτές θα ενδιαφερθούν κυρίως οι πρώην συμφοιτητές μου:

Η Ολυμπιακή με ανάγκασε να είμαι στο αεροδρόμιο 2 τα χαράματα για να πάρω την πτήση της Swiss. Είχα πάρει την απόφαση ότι για το επόμενο 48ωρο δε θα κοιμόμουν και πολύ...

Και, ναι, για πρώτη φορά για όσα χρόνια θυμάμαι να πετάω για Αγγλία, το αεροσκάφος έστριψε πάνω από το Reading και είχα την ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες το πανεπιστήμιο από ψηλά!

Η στάση του λεωφορείου κοντά στην εστία. Τα Leyland του τότε αντικαστάθηκαν με Scania. Μάλλον γι'αυτό το εισιτήριο αυξήθηκε στη £1.50...

Το υποκατάστημα της γνωστής αλυσίδας αρτοπωλείων, κλασική και αγαπημένη στάση πριν τα lectures των 9 η ώρα.

Δίπλα στο ISMA (που τώρα ονομάζεται ICMA), χτίζεται επέκταση των εγκαταστάσεών του. Μάλλον οι Κινέζοι φοιτητές αφήνουν πολλά ντάλλαρς και θέλουν να προσελκύσουν και άλλους.

Η ημέρα ήταν μια κλασική ΑΣΤΕΕ (Αχ! Σαν Την Ελλάδα Είναι!). Ήλιος, ζέστη και Άγγλοι κάνουν το πικ-νικ τους στα κεντρικά γρασίδια του πανεπιστημίου. Σε αυτήν την φάση, ο ελληνάρας λέει "Κοίτα τους μαλάκες τους Άγγλους - μη δουν ήλιο, αμέσως να βγουν σαν τα σαλιγκάρια" και αυτός πηγαίνει με την παρέα του στην καφετέρια να παραγγείλει κρύο καφέ να τον πιεί στους καναπέδες γιατί είναι μια ημέρα ΑΣΤΕΕ. Επίσης θα ζητήσει και το τάβλι που γράφει "Donated by the Hellenic Society 1997" (μεγάλοι ευεργέται) για να συμπληρώσει την εμπειρία.

Έπεσα πάνω σε εξεταστική και δεν είχα την ευκαιρία να δω τη ζωή του πανεπιστημίου εν πλήρει αναπτύξει. Παρόλαυτα, βλέποντας τα προβληματισμένα πρόσωπα των φοιτητών από τα παράθυρα των αιθουσών του Palmer Building μπορώ να πω ότι δε μου λείπει καθόλου το ότι δεν έχω να δώσω ξανά εξετάσεις!
Ναι, εδώ σπούδασα και έγινα επιστήμων! Βέβαια η Επιστήμη ήταν κάτι τελείως το διαφορετικό όταν είχα να διαβάσω την ύλη του 2ου έτους σε ιδιόχειρες σημειώσεις! Το Chemistry Dept. μετονομάστηκε σε Chemistry and Pharmacy Dept. και ενώνεται πια και με διάδρομο με το τμήμα τροφίμων, από πίσω.

Το lecture theatre 1 (LT1) του τμήματος χημείας! Το 80% των διαλέξεων της χημείας γινόταν εδώ. Ανακατασκευάστηκαν τα έδρανα και η έδρα του καθηγητή έχει πια υπολογιστή που ελέγχει τον προτζέκτορα στο βάθος. Μάλλον τελείωσε η εποχή των χειρόγραφων στον OHP.

... και εδώ είδα αυτό που περίμενα να δω! Στον πίνακα σημειώσεις από παράδοση χημείας ενώσεων συναρμογής! Ενώσεις συναρμογής! Τελευταία φορά που διάβασα γι'αυτές ήταν το 2000! Για δες, τα έχω κάνει και αυτά!

Το εργαστήριο της φυσικοχημείας. Το θυμάμαι έναν άθλιο Μάιο του 2000, εργαστήριο στο ημίφως του συννεφιασμένου απογεύματος.

Η αίθουσα 2-34 στο Food Biosciences. Ίδια και απαράλλακτη, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2002.

Ο διάδρομος του 4ου ορόφου του Food Biosciences, εδώ που βρίσκονταν τα εργαστήρια της χημείας τροφίμων. Τα περισσότερα ίδια.

Εδώ έκανα την ανάλυση με GC-O για την πτυχιακή του μάστερ μου! Το ίδιο αχούρι.

Το εργαστήριο της πτυχιακής της Ειρήνης και του Γιάννη. Αχούρι επίσης.

Να και κάτι νέο! Δίπλα στο Students' Union χτίστηκε αυτό το κομψοτέχνημα που φιλοξενεί τα Student Services (ούτε καν γνωρίζω ποια ακριβώς εννοούν).

Η είσοδος στο Union, το οποίο μοιάζει πια αρκετά με εμπορικό κέντρο.

Το Union από μέσα. Τελείως μα τελείως αλλαγμένο. Παρατήρησα κάτι politically correct αηδίες όπως ένα μαγαζί που φτιάχνει φρεσκοστυμμένους χυμούς και ένα άλλο που προσφέρει πιάτα με δημητριακά και καφέ FairTrade. Επίσης, το Mojo's έχει πια και κανονικό πιάτο ημέρας! Το Cedar Room δε, εκτός από το all-day-breakfast που είναι μια ωραία λιγδερή ανάμνηση από το προπτυχιακό, τώρα πια διαθέτει salad bar και Ταϊλανδό μάγειρα που σου φτιάχνει stir-fry... Σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;;; Το Union πάντως διαθέτει πια αρκετά οργανωμένο κατάστημα με αναμνηστικά απ'όπου πήρα κούπα, ποτήρι, μπρελόκ και μπλουζάκι "University of Reading", ο βλαχοτουρίστας!

Το άλλοτε σφύζον από ζωή 3Sixty, σχεδόν άδειο πια. Εντάξει, είναι και καλοκαίρι και όλοι έχουν αράξει στον πίσω κήπο του Mojo's. Δοθείσης της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος στα πανεπιστημιακά κτίρια βέβαια, αμφιβάλλω αν παραμένει το στέκι των ελληναράδων. Ίσως και να συνεχίζει να είναι όμως... έχει καναπέδες! "Σαν την Ελλάδα είναι!"

Η politically-correct σαχλαμάρα συνεχίζεται στη βιβλιοθήκη. Το πίσω μέρος του ισογείου της έχει γίνει χώρος για να κάνουν οι φοιτητές ομαδικές εργασίες κτλ. και ονομάζεται Knowledge Exchange (my ass).

Στη βιβλιοθήκη επίσης τα βιβλία τα παίρνεις με τη μέθοδο του self-service. Τέρμα πια τα "next pleeeease" των βιβλιοθηκονόμων.

Το σαλονάκι στο φουαγιέ της βιβλιοθήκης έγινε πια κανονική καφετέρια! "Cafe Libro"! Και μία από τις ισόγειες αίθουσες του Palmer έγινε και αυτή καφετέρια! "Dol'che Vita"! Μεσογειακό ταμπεραμέντο - το αιώνιο κόμπλεξ των Άγγλων με τους Ιταλούς. Φραπέ πού σερβίρουν άραγε;

Θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος! Η αίθουσα P08 του Palmer, από τις λίγες με δημόσιο internet που έμενε ανοιχτή και το βράδυ (και έπρεπε να κάνεις ειδική αίτηση για να πάρεις μαγνητική κάρτα και PIN για να μπαίνεις). Πόσα κρύα, υγρά βράδια του 1999 είχαμε έρθει ως εδώ με τον Άρη για βόλτα και χαζολόγημα στο δίκτυο... Πού να τα καταλάβουν αυτά οι σημερινοί προπτυχιακοί που έχουν wi-fi σε όλο το πανεπιστήμιο και που, εννοείται, έχουν και LAN στο δωμάτιο της εστίας τους!

Γειτονιά, ο δρόμος σου παλιός / γειτονιά και γκρίζος ουρανός...

Το Chedworth House όπου έμενα 2 χρόνια! Άγγλοι κοσμούν τα γρασίδια παριστάνοντας ότι διαβάζουν για την εξεταστική, ένεκα της ζεστής ημέρας.


Η τραπεζαρία της εστίας ίδια και απαράλλακτη - αν και αρκετά αναβαθμισμένη από ποικιλία εδεσμάτων απ'ότι είδα!

Να και κάτι που άλλαξε στην εστία! Κάγκελα-κάγκελα-κάγκελα παντούυυ! Λόγω περικοπών (υποθέτω) καταργήθηκε το hall office και το porter's lodge. St. Patrick's Hall, Sherfield Hall και Student Village ανήκουν πια στο Northcourt cluster με ενιαίο γραφείο και ασφάλεια που εδρεύουν στο Sherfield. Νέα κάγκελα, φωτισμός και κάμερες έχουν εγκαστασταθεί παντού στο St. Patrick's. Πάνε οι μέρες που δελέαζαμε τον Ivor με ένα ποτηράκι ούζο για να μας αφήσει να κάνουμε το παρτάκι μας στην κουζίνα...

Η πόρτα του Chedworth. Εκεί μας περίμενε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Γνωρίσαμε τη Stefanie, Αυστριακή ένοικο του Chedworth που μας άνοιξε και μπήκαμε μέσα! Είναι πραγματικά απόκοσμο το να ακούς ξανά τον ήχο της πόρτας, να μυρίζεις τη μυρωδιά της μοκέτας...

Εδώ, σε αυτόν τον διάδρομο μέναμε εγώ, η Άρτεμις και η Ναυσικά στο μάστερ!

Το δωμάτιό μου!!! Ο Jonathan που μένει τώρα εκεί μας άνοιξε την πόρτα του. Μπήκα στο δωμάτιό μου! Απόκοσμο!

Πολλές από τις ανακοινώσεις στον πίνακα είναι πριν από το 2002. Πραγματικό ταξίδι στον χρόνο!

Στο Oracle λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Εντάξει, κάποια μαγαζιά άνοιξαν, άλλα έκλεισαν. Το Warner έχει εδώ και χρόνια μετονομαστεί σε Vue, έχει και Starbucks δίπλα. Λίγο πιο πάνω από το Oracle έχει ανοίξει και ένα ωραίο μπαρ που φάνηκε να μαζεύει κόσμο >25 ετών, ωραία ντυμένους, που έπιναν κρασί και pints έξω, ένεκα της ημέρας.

Τελειώσαμε την ημέρα με βόλτα στο κέντρο, ποτό και μετά κλάμπινγκ. Ξενυχτήσαμε, αναστατώσαμε κόσμο, χάσαμε το τρένο και το αεροπλάνο της μετάβασης στη Σκωτία.

Στο Reading δε θέλω να ξαναπάω σύντομα. Δε το νοιώθω πια δικό μου. Θα το ξαναδώ ως τουρίστας, μετά από χρόνια, έτσι, σαν μια πόλη που γνωρίζω. Φοιτητές πια είναι οι γεννημένοι το 1990 (!), μεγαλωμένοι με το playstation και το internet. Δεν έχω κάτι κοινό με αυτά τα παιδιά - η χύμα διασκέδασή τους και τα φτηνά pints δε μου λένε κάτι. Το άγχος των εξετάσεων δεν το ξεχνώ, ούτε τον γκρίζο σκατόκαιρο της Αγγλίας. Ωραία ήταν όλα όσα έγιναν και μακάρι να είχα ζήσει περισσότερα τότε.

Η συνέχεια του ταξιδιού στην Σκωτία στο 2ο μέρος, σύντομα!

ΥΓ1. Όχι, δεν πέρασα από τον πανάθλιο Sainsbury's της Friar Street! Ακόμα αναρωτιέμαι βέβαια - λες να το ανακαίνισαν τελικά αυτό το μαγαζί ή το έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού;

ΥΓ2. Το φτηνό κινέζικο απέναντι από το Primark ΕΚΛΕΙΣΕ! Όχι μόνο έκλεισε, του έχουν καρφώσει και καδρόνια στην είσοδο! Ήταν τέτοιο το σοκ που δεν άντεξα να βγάλω φωτογραφίες το θέαμα. Σνιφ!