Στα Γιάννενα αδερφές μου, στα Γιάννενα!

Το δύσκολο στο να οργανώσεις μία εκδρομή σε μία μέση απόσταση είναι το να συνειδητοποιήσεις ότι δεν γίνεται να περιμένεις μονίμως τα τριήμερα και τις άδειες. Τις περισσότερες φορές, η ταλαιπωρία του να συμπιέσεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς μέσα σε 50-60 ώρες ξεχνιέται και τη Δευτέρα το πρωί έχεις την ικανοποίηση ότι δεν πέρασε ακόμη ένα Σαββατοκύριακο αναλωμένο στους καφέδες και τον ύπνο.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πήγαμε Γιάννενα με το Σάκη, φιλοξενούμενοι της αδερφής του που σπουδάζει εκεί. Αναχωρήσαμε την Παρασκευή 2 ώρες μετά τη δουλειά και γυρίσαμε την Κυριακή το βράδυ, έχοντας χάσει το ένα ημίχρονο του Ισπανία-Ιταλία.

Ένα Σαββατοκύριακο μέσα στη φύση, με ξενύχτι δύο βράδια, με διαφορετική παρέα από τη συνηθισμένη. Σαν τα ταξίδια δεν έχει... ιδιαίτερα αν γνωρίζεις κόσμο που μπορεί να σε φιλοξενήσει. Το κέρδος δεν είναι οικονομικό, όσο όλα τα υπόλοιπα που προσφέρει αυτός που γνωρίζει έναν τόπο και προσφέρεται να σε πάει "στα καλύτερα". Και πόση μεγάλη χαρά είναι το να έχεις φίλους σε όλη την Ελλάδα, που να τους φιλοξενείς και να σε φιλοξενούν!

Παρασκευή βράδυ, στην Εγνατία, έξω από τον ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου. Το εργοστάσιο είναι πολύ εντυπωσιακό, τόσο τεράστιο και τελείως μόνο του στην περιοχή.

Όταν βλέπουμε την πινακίδα "Μέτσοβο 1 ->", για μένα και το Σάκη σημαίνει ένα πράγμα: στροφή δεξιά και κοντοσούβλι στη λαδόκολα στην πλατεία! 12 χρόνια πηγαίνουμε εκεί, πρώτη φορά καλοκαίρι.

Η Εγνατία πρέπει να έχει το πολύ καμιά 70αριά χλμ για να τελειώσει μέχρι τα Γιάννενα. Κινηθήκαμε απίστευτα γρήγορα. Από του χρόνου ίσως να μην χρειάζεται πάνω από 2,5 ώρες. Άραγε πώς θα μας φαίνεται μετά από λίγα χρόνια που η Καστανιά και η Κατάρα θα είναι μία τόσο μακρινή ανάμνηση; Πριν 5 μέρες δόθηκε στην κυκλοφορία και η σήραγγα του Δρίσκου, μήκους 4,6 χλμ!

Κατά τις 11 φτάσαμε στα Γιάννενα όπου και μας περίμεναν για να βγούμε κατευθείαν έξω. Οι φοιτητές, αλλά και οι Γιαννιώτες, δεν έχουν φύγει ακόμη προς τα μέρη τους και το κέντρο της πόλης ήταν πολύ ζωντανό - και στο "μπούγιο" των νυχτερινών μαγαζιών με τα τραπέζια έξω, αλλά και στο χαλαρότερο, στο μώλο της λίμνης με μια μπύρα στο χέρι. Συνεχίζω όμως να πιστεύω ότι η πιο φωτογενής εποχή για τα Γιάννενα είναι κοντά στο Νοέμβριο, όταν αναδεικνύεται η μελαγχολία από τα ήσυχα λιμνίσια νερά.

Το Σάββατο το πρωί ανεβήκαμε προς το Πάπιγκο. Οργιώδης φύση, μοναδικά τοπία, απόκρημνα βουνά. Αναρρωτιέται κανείς πόσο αποκλεισμένα πρέπει να ήταν όλα αυτά τα μέρη όταν ακόμη και ο χωματόδρομος ήταν πολυτέλεια.

Στο ποτάμι κοντά στην Αρίστη. Εύχομαι να είχαμε κάνει και μπάνιο εκεί πέρα, όπως έκαναν κάποιοι που πετύχαμε. Η πανοραμική είναι λίγο υπερφωτισμένη, γκαντάμιτ.

Το δημοτικό σχολείο στο Πάπιγκο, χτισμένο το 1897. Αυτά τα παλιά δημόσια κτίρια σε μέρη τόσο μακριά από το κέντρο, πόσο μάλλον σε μέρη ημιαποκλεισμένα, σε κάνουν να σκέφτεσαι πώς φαίνονταν τότε, ως η "πρόνοια" ενός κράτους που ήταν τόσο μακριά.

Ο νέος ασφαλτόδρομος προς την Οξυά, με θέα προς το φαράγγι του Βίκου.

... ο οποίος ασφαλτόδρομος τελειώνει κάπως έτσι! Ακολουθεί μονοπάτι μέχρι το γκρεμό.

Πάλι οργιώδης βλάστηση. Μοναδική ανθρώπινη παρέμβαση οι πέτρινες κατασκευές.

... όπως αυτό το μπαλκόνι με 1 χιλιόμετρο γκρεμό κάτω του!

Εγώ συνέχισα στο μονοπάτι που πήγαινε μέχρι την άκρη, για να βγάλω μία πανοραμική.

... ποιο Grand Canyon...!

Ο Βασίλης ατενίζει το άπειρο του φαραγγιού.

Επιστροφή στο Μονοδέντρι για φαΐ!

Σαν σε μπαλκόνι ενός σπιτιού, φιλοξενούμενοι μίας οικογένειας, φάγαμε αλευρόπιτα, γαλοτύρι και παϊδάκια. Τι φάγαμε δηλαδή, τα τσακίσαμε...

Βράδυ Σαββάτου, έξοδος στην Άρτα!
Τη λατρεύω αυτή την πόλη - 2,5 ευρώ η μπύρα μαζί με μεζέ στις καφετέριες! Καθήσαμε παρά τη γέφυρα (ή μάλλον παρά τη εθνική οδώ) για ποτά όπου και ενημερώθηκα ότι το "Κάποτε" κλείνει (σώωωωωωπα!) και ότι στο χωριό Πράμαντα των Ιωαννίνων έχει ανοίξει εδώ και δύο χρόνια το club Super Pramadise!


Δυστυχώς, δεν πήγαμε από εκεί, ούτε στο κλαμπ Γιαμπ-Γιουμπ, του οποίου ο κολαούζος φώτιζε τον Αρτινό ουρανό. Πήγαμε όμως στο Χανόπουλο όπου είχε πανηγύρι με κλαρίνα στην αυλή του σχολείου (άνευ αφορμής μάλλον) - εκεί έβγαλα απίθανες φωτογραφίες!

Μακάρι να ήμασταν εκεί νωρίτερα από τις 3, όταν και φτάσαμε! Φαντάζομαι θα μπορούσα να βγάλω πολύ πιο ενδιαφέρον υλικό. Αγγελοπουλικό το σκηνικό, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε, οποτεδήποτε! Το παλιό σχολειο, η εκκλησια δίπλα του, και πάνω απ'όλα η φωτεινή γιρλάντα με τις λάμπες!

Ναι, φάγαμε κι εκεί! Νοστιμότατα τα σουβλάκια, όπως και το χοιρινό στη σούβλα! Ε, με αυτά και με αυτά, η ώρα πήγε 04.30 και είπαμε να γυρίσουμε στα Γιάννενα. Η Κυριακή ξεκίνησε στις 2 το μεσημέρι, καμμένη ημέρα - αλλά ήταν τόσο καλό και γεμάτο το Σάββατο που δεν υπήρχε παράπονο!

Καφές το μεσημέρι στα ψιλοάδεια Γιάννενα. Ο κόσμος κατέβηκε προς τη θάλασσα, η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 33 βαθμούς. Το απόγευμα ξεκινήσαμε να γυρίσουμε Θεσσαλονίκη.

...στο γυρισμό φυσικά και ξανασταματήσαμε στο Μέτσοβο!

Πολύ ωραία η φύση της Ηπείρου, αλλά νομίζω ότι θα ήταν ομορφότερη σε μία λιγότερη θερμή εποχή, όταν τα νερά θα ήταν περισσότερα και η ατμόσφαιρα καθαρότερη. Η καλοκαιρινή μου άδεια πλησιάζει, αν και δε γνωρίζω πότε, με ποιόν και για πόσο θα είναι. Πιθανόν να φορτώσω τη μηχανή (ναι, πούλησα το σκούτερ!) και να κάνω μία μεγάλη βόλτα επί μία εβδομάδα, μέσα από δάση, νερά και βράχια, βγάζοντας φωτογραφίες κάθε τρεις και λίγο...

Γνωστή η φωτογραφική αγάπη μου με τα γυναικεία μάτια - στα Γιάννενα έβγαλα ένα εξαιρετικό μάτι για ασπρόμαυρο (ναι, "Να σου βγάλω το μάτι;") και ευχαριστώ τη Σταυρούλα γι'αυτό.