Επιστρέψαμε από τις "καλοκαιρινές" μας διακοπές! Καθυστερημένες κατά ένα 2μηνο τουλάχιστον, αλλά άξιζε ο κόπος! Είπαμε φέτος να κάνουμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και να πάμε σε 2-3 μέρη με hostelling - καμία σχέση με το hostelling που είδαμε να κάνουν εκεί οι Αμερικάνοι και οι Καναδοί (1 μήνα στην Ευρώπη αλλάζοντας χώρα κάθε 5 ημέρες).Η διαδρομή ήταν Μιλάνο-Βαρκελώνη-Μασσαλία-Μοντεκάρλο-Ρώμη. Το Μιλάνο και η Ρώμη ήταν στην ουσία transit στα αεροπλάνα με ηθελημένα 12ωρα κενά μεταξύ των πτήσεων και το Μοντεκάρλο ήταν ημερήσια εκδρομή (γιατί πού να βρείς hostel εκεί!) Σταθμοί μας λοιπόν σαν διαμονή ήταν η Βαρκελώνη και η Μασσαλία.
Στο Μιλάνο κάτσαμε ένα ωραίο 6ωρο για καφέ, να χαζεύουμε τις (απίστευτες) Ιταλίδες... δεν είναι απαραίτητα πιο ωραίες από τις Ελληνίδες, αλλα (ιδιαίτερα οι του Βορρά) έχουν έναν αέρα... ε, κάναμε και το σχετικό τουρ Duomo-Galleria-Scala. Το βράδυ συνεχίσαμε για Βαρκελώνη.Η Βαρκελώνη ήταν η μεγάλη επιτυχία της εκδρομής! Ξεκούραστοι, με λεφτά και οργανωμένοι, κάναμε τον τουρισμό μας μέσα σε 2 ημέρες. Το hostel ήταν α-πί-θα-νο! Ήταν ουσιαστικά shared flat, όπου σχεδόν όλοι ήμασταν κάτω από τα 30, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που κάναμε τις καθυστερημένες μας θερινές διακοπές.
Κάθε μεσημέρι έβγαινε ανακοίνωση για το πού θα βγούμε όλοι μαζί το βράδυ - μου θύμισε πάρα πολύ τις πρώτες ημέρες στο πανεπιστήμιο! Στην ψύχρα έπιανες κουβέντα με οποιονδήποτε και άρχιζες τα "What's your name - where are you from". O Mauro, υπεύθυνος του hostel για την βραδυνή έξοδο, μας έπαιρνε τσούρμο και πηγαίναμε με το μετρό στα μαγαζιά, όπου, και λόγω όγκου, μπαίναμε τζάμπα (και αυτός είχε και τα ποτά του τζάμπα υποθέτω). Πολλή μπύρα ο Mauro, μονίμως με μια Heineken στο χέρι (και αργότερα βότκα με Redbull) - και όλα τα άτομα γενικά. Πηγαίναμε στα μαγαζιά με τις μπύρες στο χέρι, κανείς όμως δε μεθούσε, όπως ακριβώς είναι και η διαφορά Ελλάδας-Αγγλίας.Με όλα αυτά σε πιάνει και μια θλίψη όμως... η Βαρκελώνη είναι μια πόλη-πρότυπο για όλον τον κόσμο, όσον αφορά τις συγκοινωνίες και την υποδομή της. Για έναν λόγο παραπάνω, επειδή είναι παραθαλάσσια και μεσογειακή, θυμίζει Ελλάδα, και, αυθόρμητα, σε πιάνει το παράπονο "Γιατί να μην είμαστε και εμείς έτσι;!". Με μεγάλους δρόμους, 9 γραμμές μετρό, πάρκα, ανοιχτωσιά, πολιτισμό, εκπαίδευση, αρχιτεκτονική, οικονομική ανάπτυξη...
Μας έπιασε το παράπονο την τελευταία νύχτα στην Βαρκελώνη, στο παραθαλάσσιο club Shoko... απίστευτες γυναίκες γύρω, ο κόσμος να διασκεδάζει... οι κοπέλες στο διπλανό τραπέζι να μας πιάνουν στην ψύχρα την κουβέντα για το από πού είμαστε, μια κοπέλα που έκανε hostelling μόνη της από την Αυστραλία να φιλιέται στην ψύχρα με τον Mauro - ούτε μιρμίρισμα, ούτε μιζέρια, ούτε τα κλαψομούνικα που βλέπουμε στην Ελλαδάρα από τις κοπέλες όταν βγαίνουν στο κλαμπ-σαρδελοκούτι.
Μετά από 4 ημέρες στη Βαρκελώνη φύγαμε για Μασσαλία. Λάθος επιλογή! Καταρχήν το hostel ήταν τρισάθλιο! 150(!) κλινών, με οικογένειες μέσα, μεγάλους ανθρώπους που το είχαν δει φτηνό ξενοδοχείο... μέναμε σε 9κλινο θάλαμο, όπου οι γύρω ήταν διάφοροι 30-50χρονοι που έζεχναν και ροχάλιζαν. Πήγαινα παντού με τη φωτογραφική μηχανή αγκαλιά γιατί την φοβόμουν. Επιπλέον, έκλεινε τις πόρτες του στη 1 το βράδυ, οπότε η (μία) έξοδος που κάναμε για μπύρα να είναι με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουμε την εστία ανοιχτή. Το μόνο καλό που είχε ήταν το εστιατόριο όπου τρώγαμε πάμφθηνο φαγητό ποιότητας εστίας στην Αγγλία (ήδη είχαν αρχίσει να μας τελειώνουν τα λεφτά!).
Η Μασσαλία ήταν ο αντίποδας της Βαρκελώνης - η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Γαλλίας, στη σκιά του Παρισιού και της γκλάμορους γειτονικής Νίκαιας. Πολλοί μετανάστες, ανεργία, απαισιοδοξία στην ατμόσφαιρα, κτίρια-απομεινάρια του ρόλου της ως μεγάλο λιμάνι του εμπορίου με τις αποικίες. Στην Γαλλία όμως οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί, προσπαθούσαν να μιλήσουν και αγγλικά όταν τα βρίσκαμε σκούρα με τις συννενοήσεις, φάγαμε κανονικό καλό πρωινό δίπλα στο παλιό λιμάνι και βρίσκαμε ποιοτικές καφετέριες. Αλλά ως εκεί. Την είδαμε τη Μασσαλία, δεν έχουμε λόγο να ξαναπάμε - θα ήταν ίσως σωστότερο να καταλύαμε στη γειτονική Νίκαια, γιατί ουσιαστικά το highlight της επίσκεψης στη Μασσαλία ήταν η ημερήσια στο Μόντε Κάρλο!
Αχ, Μοντε Κάρλο! Τι ανούσιος πλούτος! Ο πρίγκηπας Αλβέρτος υπάρχει μόνο για να πηγαίνει σε φιλανθρωπικά γκαλά και να δίνει παράσημα σε αγαθόεργες - τα χλιδάτα κτίρια και οι κήποι φτιάχτηκαν στις αρχές του 1900, όταν στην Ελλάδα ακόμα δεν είχαμε καλά-καλά κράτος. Πολλοί τουρίστες, αλλά και πολλοί "πλούσιοι". Πανάκριβα αυτοκίνητα, ψωνισμένες φάτσες, ιθαγενής νεολαία που δεν έχει δει ποτέ της φτώχεια, κωλόγριες με το μαύρισμα-solarium και πλατινέ μαλλί, 25χρονες συνοδοί πουροφόρων μεσηλίκων στο υπερχλιδάτο εστιατόριο Louis XV στην πλατεία καζίνου... και στο λιμάνι, 4όροφα κότερα, διπλάσια από αυτά που θεωρούμε "μεγάλα" στη μαρίνα του Πόρτο-Καρράς. Στο τέλος της ημέρας ένοιωθα fed up από την (στα δικά μου μάτια) επίδειξη πλούτου γύρω μου! Πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία πάντως! Θα το ξανάκανα!
Μετά από μια (σχεδόν διαδικαστική) ημέρα στη Μασσαλία, φύγαμε με το αεροπλάνο για Ρώμη. Λόγω της βλαμμένης υπαλλήλου της Air France, που μας εμφάνισε ξαφνικά μια από τις αποσκευές μας στο Fiumicino της Ρώμης ενώ έπρεπε να πάνε στη Θεσσαλονίκη (ξεκόλλησε το tag του προορισμού, έλεος!) και της σχετικής καθυστέρησης που προέκυψε ως εκ τούτου στο Fiumicino, είδαμε όλα τα κεντρικά μνημεία της Ρώμης και ήπιαμε και καφέ μέσα σε μόλις 4 ώρες...Στη Θεσσαλονίκη φτάσαμε με καθυστέρηση μισής ώρας, κατάκοποι και καταβρώμικοι, αλλά
με 10 ημερών βόλτες στη νότια Ευρώπη. Έβγαλα 1062 φωτογραφίες - εκ των οποίων θα τυπωθούν οι 200. Θα ξαναπάμε στη Βαρκελώνη, ελπίζω σύντομα! Και αυτή την φορά όχι για τουρισμό, αλλά για αραλίκι και hostelling...
Τελευταία φωτογραφία βάζω μια Ιταλίδα που, απόγευμα Δευτέρας, ντύθηκε-στολίστηκε, έβαλε το αργό, προκλητικό της βήμα και διέσχισε την Piazza di Spagna για να κάνει όοοοοοοολους τους τουρίστες, τους καραμπινιέρους, τους μαγαζάτορες, να γυρίσουν και να την κοιτάνε...
