Σπουδαίες αφίσες deux

Συνεχίζω τις φωτογραφίες από σπουδαίες αφίσες στο δρόμο, που ξεκίνησα τον Αύγουστο με την αφίσα της Λαίδης Άντζελας στην Επανομή... το κινητό-κάμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις!

Ξεκινάμε από την αφίσα έξω από το θέατρο Αθήναιον, στο οποίο ο Μέγιστος Ηθοποιός Κώστας Πρέκας τιμάει την πόλη μας, παρουσιάζοντας "Τ'Οργανέττο" του Γκέοργκ Κάιζερ...

Γνωρίζοντας το ποιόν του κ. Πρέκα και την υποκριτική του δεινότητα σε ρόλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όλα τα λεφτά είναι η περιγραφή του έργου...
"Άγρια και βασανιστικά πάθη", ε; - "Λουσίντα! Ο Στρατηγός φον Στραπ είναι απέξω! Κρατήσου πάνω μου!"

Συνεχίζω με την αφίσα για ένα προχριστουγεννιάτικο πάρτυ στο κλαμπ Stigma, στο οποίο ο μέσος όρος ηλικίας των θαμώνων είναι τα 16 έτη, και δη τα ξέκωλα 16 έτη... το πρώτο φιλί, η πρώτη μπόμπα-πορτοκάλι, η πρώτη γνωριμία με τον "ώριμο" άντρα...
Η λεπτομέρεια πάλι κάνει τη διαφορά... "Παρακαλούνται ΟΛΕΣ οι κοπέλες να σκάσουν μύτη με ΦΟΥΣΤΑ"!

Στο βάθος κήπος - άπλετο πάρκινγκ

Οι παραπάνω φωτογραφίες τραβήχτηκαν στην Πλατεία Αριστοτέλους πριν περίπου μία ώρα. Μου ενοχλεί την αισθητική αυτό το θέαμα... η κεντρικότερη και ωραιότερη πλατεία της πόλης γίνεται πάρκινγκ απλά και μόνο γιατί ο καθένας γουστάρει να παρκάρει δίπλα στην τρέντι καφετέρια. Τι και αν η πλατεία είναι για να περπατιέται; Έεεεεεεεεεεεελα μωρέ - κρύο έχει, βράδυ είναι, και στο κάτω-κάτω αν δεν γουστάρεις την πλατεία ως πάρκινγκ να κάτσεις σπίτι σου και να βλέπεις το δέντρο από φωτογραφίες.

Και γιατί να κάνεις βόλτα στην πόλη σου άλλωστε; Στην καφετέρια με τον καφέ των 4,50 ευρώ και ζέστη έχει και τις πιο τρέντι φατσούλες και μουσικές της πόλης φιλοξενεί...

Απ'ότι είδα το θέμα έχει ξανακαλυφθεί σε άλλο blog - απλά είδα πρώτη φορά την πλατεία τόσο καλυμμένη από αυτοκίνητα και με χάλασε πολύ. Καλή η χαλαρότητα, αλλα γίνεται ασυδοσία όταν κάποιοι με ακριβά (και λιγότερο ακριβά) αυτοκίνητα θεωρούν ότι ο καφές τους στην παραλία είναι πιο σημαντικός από την ομορφιά της πόλης.

Το επόμενο βήμα θα είναι οι καφετέριες να προσλάβουν παρκαδόρους για να τακτοποιούν τα αυτοκίνητα στην πλατεία το βράδυ - σε κάποια κλαμπ γίνεται για να τακτοποιούν τα διπλοπαρκαρισμένα στο δρόμο μπροστά, λίγο θέλει να γίνει και στην πλατεία; Και γιατί "βαριέται" η αστυνομία να τα προλάβει αυτά εν τη γενέσει;

Maria...! Fernando...! Mi amigo!

H Ana María Orozco στο σίριαλ "Yo soy Betty, la fea"

Τελικά το Mega έκανε την απειλή του πραγματικότητα...

από σήμερα ξεκίνησε διαφήμιση της νέας ελληνικής σειράς του Mega "Η άσχημη Μαρία". Το κανάλι κάνει πολύ επιθετική πολιτική. Τη διαφημίζει σε ΚΑΘΕ break και θα παίζει ΚΑΘΕ βράδυ από το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στις 21.00... πιστεύω ακράδαντα ότι η σειρά θα συζητείται κάθε πρωί στα γραφεία και τις φάμπρικες όλης της χώρας...

Η σειρά ΔΕΝ είναι σαπουνόπερα! Είναι τηλενουβέλα! (Για να μην το παίζω έξυπνος από εδώ το διάβασα)

Τηλενουβέλες είναι μεγάλες καθημερινές σειρές, πολύ πιο καλογυρισμένες από τις σαπουνόπερες, με συγκεκριμένο σενάριο, συνήθως 6μηνες σε διάρκεια, με λαϊκή και δακρύβρεχτη θεματολογία του στυλ "φτωχή κοπέλα γνωρίζει πλούσιο παληκάρι σαν τα κρύα τα νερά το οποίο όμως τα έχει με βυζαρού μουνάρα πλούσια και δεν της δίνει σημασία στην αρχή μέχρις ότου κάτι γίνεται και προσέχει τι καλή κοπέλα που είναι και παρατάει την βυζαρού μουνάρα πλούσια για χάρη της". Στο είδος διαπρέπουν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής με αριστουργήματα όπως τα "Εσμεράλντα" και "Μαρία της γειτονιάς".

Η σειρά αυτή είναι μεταφορά της κολομβιανής σειράς "Yo soy, Betty la fea" (Εγώ είμαι, η Μπέτυ η άσχημη", η οποία έσκισε στην Κολομβία και ήταν τόσο μεγάλη επιτυχία που μεταφέρθηκε και σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ (Ugly Betty).

Το σενάριο της σειράς είναι μέσες-άκρες ότι σε μια εκδοτική εταιρία που εκδίδει ένα περιοδικό μόδας, όλες είναι πανύψηλες και μουνάρες ΕΚΤΟΣ από τη Μαρία, η οποία είναι κοντή και κακάσχημη και την κοροϊδεύουν όλοι. Α, τελείως τυχαία, ο αρχισυντάκτης είναι ο θεογκόμενος που έχει όποια θέλει στο περιοδικό και, προφανώς, δεν προσέχει επ'ουδενί τη Μπέτυ, ε, Μαρία. Η Μαρία αποφασίζει κάποια μέρα να γίνει και αυτή μουνάρα (προφανώς λύνοντας τα μαλλιά της και βγάζοντας τα γυαλιά της, α χα!) - και καταλαβαίνετε πώς πηγαίνει μετά...

Η σύγχισή μου είναι ότι η σειρά θα γίνει επιτυχία για τον ίδιο ακριβώς λόγο που έγινε επιτυχία και η ταινία "Bridget Jones' Diary" - εκμεταλεύεται την ανασφάλεια των τηλεθεατριών! Λέει "κοίτα, αγάααααπη μου, όσο ξέκωλο και να είναι η άλλη και όσο χάλια να είσαι εσύ, μπορείς κι εσύ να γίνεις η γυναίκα των ονείρων του και να την μπεις στο μάτι των άλλων συναδερφισσών (και μάλιστα με αισθητικές επεμβάσεις του στυλ "αλλάζω χτένισμα")". Και φαντάζομαι στρουμπουλά σπυριάρικα 14χρονα στο σχολείο να σχολιάζουν κάθε πρωί κατά την ώρα των Θρησκευτικών... "Αχουυυυυυ - είδες πώς τον έριξε τον ΘΕΟΓΚΟΜΕΝΟ τον αρχισυντάκτη;!;! Λες να τα καταφέρω κι εγώ να τα φτιάξω με τον Κώστα τον Σιουρδούμπαση που οδηγάει και παπάκιιιι; Θα πω τη μαμά μου να πάω να κάνω τα μαλλιά μου σαν αυτής!"

Αυτά. Το χειρότερο είναι οτι θα γίνει επιτυχία αυτή η τηλενουβέλα και όχι μόνο... θα γίνει η απαρχή να ελληνοποιηθούν και άλλες τηλενουβέλες (ή να γραφούν νέες) και από του χρόνου και για δυο-τρία χρόνια θα ανακαλύψουμε και άλλη εθνική τηλεοπτική μόδα, μετά τα τηλεριάλιτι, τα τάλεντ σόουζ (sorry Kalomoira) και τα τηλεπαιχνίδια υψηλών απολαβών. Και θα γίνουμε σαν το Μέχικο και τη Βραζιλία, όπου δεν έχουν φαϊ να φάνε, αλλά κάθονται και βλέπουν κάθε απόγευμα την φτωχή πλην τίμια Ροζαλίντα που προσπαθεί να τα φτιάξει με τον πλούσιο πλην βλάκα Φερνάντο που νταραβερίζεται με την θεά πλην σατανική Παλόμα...

Ενα post γροθιά στο κατεστημένο

Τα τελευταία 2 χρόνια εργάζομαι σε χημικό εργαστήριο. Είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να κάνω από τότε που ξεκίνησα να σπουδάζω, τα λεφτά είναι καλά και οι προοπτικές μου, και στην εταιρία και στον κλάδο, είναι μια χαρά. Μετά από προτροπές του εγγύς μου περιβάλλοντος ξεκίνησα τον Ιούλιο να διαβάζω ούτως ώστε να περάσω τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ τον Ιανουάριο για να γίνω καθηγητής χημικός σε σχολείο.

Το δημόσιο δεν μου αρέσει. Το μισώ – ιδιαίτερα το σκληροπυρηνικό δημόσιο, τα υπουργεία, τους οργανισμούς και τις εφορίες. Πιστεύω ότι όποιος δουλεύει εκεί μέσα αποκτάει μια άσχημη νοοτροπία επαγγελματικής στασιμότητας που επεκτείνεται και στην προσωπική στασιμότητα. Μου αρέσει όμως το να διδάσκω – το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και ουσιαστικά, αλλά και θεσμικά, στην κοινωνία. Ένας καλός δάσκαλος μπορεί να ανακαλύψει τα κρυμμένα ταλέντα και το φιλότιμο και σε έναν κακό μαθητή, να του κινήσει το ενδιαφέρον και να τον κάνει έναν χρήσιμο άνθρωπο. Ένας κακός δάσκαλος πάλι, μπορεί να «βολευτεί» στη μονιμότητα και να κάνει τυπικό μάθημα μόνο με τους καλούς μαθητές.

Οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ είναι δύσκολες. Θυμίζουν πανελλήνιες στην επί δεσμών εποχή. Γνωρίζω ότι πολλοί από τους αντιπάλους μου αυτή τη στιγμή κάνουν ό,τι κάναμε και πριν από 8-9 χρόνια στο λύκειο. Όλη μέρα αιματηρό διάβασμα και το βράδυ φροντιστήριο για «μια θέση στον ήλιο». Εγώ, από την άλλη, διαβάζω πια περισσότερο από σεβασμό προς το καλοκαίρι που χαράμισα διαβάζοντας, παρά γιατί η μοναδική διέξοδός μου και ελπίδα είναι το να γίνω καθηγητής.

Η δουλειά του καθηγητή, εκτός από δημιουργική, είναι και «καλή» δουλειά. Ποιός άλλος έχει 3,5 μήνες διακοπές το χρόνο και ωράριο 22 ωρών την εβδομάδα; Οπότε, από τη μία είναι η δημιουργικότητα, το ωράριο και η μονιμότητα – από την άλλη είναι το διάβασμα για τον ΑΣΕΠ, η έλλειψη οικονομικής προοπτικής και οι δυσμενείς μεταθέσεις επί χρόνια. Ο παράγων «μονιμότητα» είναι καθοριστικός...

Δυστυχώς, νοιώθω ότι εγώ παλεύω για τη δημιουργικότητα και το καλό ωράριο, ενώ οι περισσότεροι συνάδερφοί μου για τη μονιμότητα... και το ειδικό βάρος που έχει για μένα αυτός ο παράγοντας δεν αρκεί για να ισοσκελίσει το σκληρό διάβασμα που απαιτείται για τις εξετάσεις. Για κάποιον λόγο, ίσως και λόγω των σπουδών μου στην Αγγλία, πιστεύω ότι το να προσπαθείς για τη «σιγουριά του δημοσίου» σε μειώνει σαν άνθρωπο. Το «μήνας μπαίνει – μήνας βγαίνει ο μισθός μπαίνει στην τράπεζα», όταν αναφέρεται στην έλλειψη χρείας προσωπικής προσπάθειας για την οικονομική αποζημίωση των κόπων σου, δεν είναι και το πιο τιμητικό, ιδιαίτερα για έναν νέο άνθρωπο. Στην ελεύθερη αγορά, αν έχεις ικανότητα και αποφασιστικότητα, θα καταφέρεις να ανέβεις, ακόμα και ελλείψει εφοδίων. Στο δημόσιο καλοί και κακοί εξισώνονται. Η πρόοδος σε ένα κράτος έρχεται μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Φανταστείτε όλοι να ήμασταν δημόσιοι υπάλληλοι – από τους εφοριακούς μέχρι τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις. Τι επίπεδο υπηρεσιών θα είχαμε τότε;

Με στεναχωρεί που όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι, από το λύκειο ακόμα, προσδοκούν την είσοδό τους στο δημόσιο. Είναι εν μέρει λογικό, με την ανεργία που υπάρχει και τις απαιτήσεις των αφεντικών. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι οι περισσότεροι θέλουν να μπουν στο δημόσιο για την κακώς εννοούμενη «μονιμότητα». Για το «κάθομαι όλη μέρα και με πληρώνουν» και για το «ό,τι και να γίνει κανείς δεν μπορεί να με απολύσει». Και οι περισσότεροι δέχονται να καταβάλλουν κάποιον υπέρμετρο κόπο για να καταφέρουν εν τέλει να κάθονται και να πληρώνονται.

Δυστυχώς, η νοοτροπία αυτή μάς καλλιεργείται από πολύ μικρούς. Το σύστημα αποτίμησης των ικανοτήτων του καθενός όσον αφορά το δημόσιο βασίζεται (και σωστά) στα αντικειμενικά κριτήρια. Δηλαδή, στα «χαρτιά». «Χαρτί» για να δείξεις ότι ξέρεις Αγγλικά, «χαρτί» για να δείξεις ότι ξέρεις υπολογιστές, «χαρτί» για να δείξεις ότι ξέρεις Χημεία. Έτσι, στα 15 σου που δίνεις για Lower σου λένε «ζορίσου τώρα για να έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου», στα 18 «πέρνα εσύ στο πανεπιστήμιο και μετά όλα είναι εύκολα» και στα 22 «θα κάνω και ένα Master για να έχω ακόμα ένα χαρτί».

Αν εγώ ήμουν καθηγητής χημείας και έκανα χαβαλέ μάθημα στην τάξη και δεν μάθαινε κανείς τίποτα, αλλά έβαζα στους πάντες 20, θα ερχόντουσαν παραπάνω από 2 γονείς να με συνετίσουν; Όχι – ούτε αν μοίραζα Lower, ούτε αν μοίραζα πτυχία πανεπιστημίου. Μήπως και οι αντιδράσεις για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εκεί εδράζουν; Μην τυχόν γίνουμε πολλοί αυτοί που έχουμε χαρτιά και έχουμε μετά μεγαλύτερο ανταγωνισμό στην είσοδο στο δημόσιο;

Έστω ότι κάθε χρόνο βγαίνουν 200 ηλεκτρονικοί από τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και Λαμίας. Έστω ότι ανοίγει και ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο «Το Ωραίο Κολλητήρι», που, και καλά, μοιράζει πτυχία αβέρτα και δεν έχει το υψηλό επίπεδο σπουδών του ΤΕΙ, και βγάζει άλλους 200 ηλεκτρονικούς το χρόνο. Ως ηλεκτρονικοί, έχουν και οι 400 τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα και ο εργοδότης υποχρεούται να τους πληρώνει 850 ευρώ το μήνα. Και ρωτώ: Γιατί να φοβάται ο ηλεκτρονικός του ΤΕΙ τον ηλεκτρονικό του ιδιωτικού ΤΕΙ; Ποιός βλάκας εργοδότης θα δώσει τα ίδια 850 ευρώ σε κάποιον που δεν θα του κάνει το ίδιο καλή δουλειά εφόσον γνωρίζει ότι το πτυχίο το πήρε νύχτα; Και ποιος βλάκας νέος που θέλει να γίνει ηλεκτρονικός δεν θα κάτσει να προσπαθήσει να μπει στο ΤΕΙ αντί να χαντακωθεί μαζί με τους άλλους 200 του «Ωραίου Κολλητηριού»;

Τι θα γίνει όμως όταν το Υπουργείο Ανάπτυξης βγάλει μια προκύρηξη για πρόσληψη 80 ηλεκτρονικών με αντικειμενικά κριτήρια; Αυτός που πήρε νύχτα το πτυχίο στο ΤΕΙ θα φοβάται τον άλλον που πήρε νύχτα το πτυχίο στο «Ωραίο Κολλητήρι». Αυτός που άξιζε και έγινε καλός ηλεκτρονικός ποιόν φοβάται; Κανέναν! Αυτός δεν χρειάζεται να μπει στο δημόσιο! Αυτός και τη δουλειά του αγαπάει και θα προσπαθήσει να δουλέψει με το πτυχίο του – είτε στη βιομηχανία είτε ανοίγοντας ένα εργαστήριο. Αυτά είναι πολύ ωραία και εξιδανικευμένα (σχεδόν προσεγγίζουν το όραμα της Θάτσερ). Υπεισέρχεται όμως ένας ακόμα παράγοντας κατά την αναζήτηση δουλειάς...

Φοβάμαι ότι το «κάθομαι και με πληρώνουν» είναι κάτι για το οποίο αισθάνεται υπερηφάνεια να λέει ο δημόσιος υπάλληλος – ακόμα και αν λογικά θα έπρεπε να τον σπάει στο ξύλο ο κάθε φορολογούμενος με το που το ξεστομίζει αυτό. Εκφράζει όμως μια αίσθηση προσωπικής δικαιοσύνης που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του απέναντι στο Σύστημα. Κάτι σαν το «τόσα χρόνια υπέφερα εξαιτίας σας – τώρα που μπορώ θα δείτε εσείς!». Πιστεύω ακράδαντα ότι η εργασία δεν είναι κάτεργο. Είναι φυσική ανάγκη. Ίσως μια μέτριας έντασης εργασία με υψηλές απολαβές είναι το ιδανικό, αλλά όπως και να έχει, οι δυσκολίες της εργασίας είναι που αναπτύσσουν τον χαρακτήρα και πλάθουν συνειδήσεις.

Όσο περνάνε οι γενιές όμως και γίνονται όλο και πιο trendy και κακέκτυπα των προτύπων της τηλεόρασης, τόσο περισσότερο προσπαθούν να εξασφαλίσουν το εύκολο προς το ζην. Στην Αμερική ήταν οι ευκαιρίες της γης της επαγγελίας – στην Ελλάδα είναι τα λεφτά χωρίς κόπο μέσω του δημοσίου. Αρχίζω να απέχω αρκετά από τη γλυκιά ηλικία των 18, αλλά υποθέτω ότι σε ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα του μαθητικού πληθυσμού, το πρότυπο ζωής που θέλουν να ακολουθήσουν μοιάζει περισσότερο στης Britney Spears. Δηλαδή είμαι ατάλαντη – έκανα την καλή – ζω μια ζωή χωρίς στόχους. Δεν υπάρχει δηλαδή η επιθυμία του να αναπτύξει κάποιος τα ταλέντα του και να τον θαυμάζουν γι’αυτό ή του να ασχολείται με κάτι και να ανταμοίβεται γι’αυτόν του το ζήλο ή του να ξεκινήσει κάτι από το μηδέν και να το κάνει μεγάλο.

Μήπως η επιθυμία του να μπει κάποιος στο δημόσιο είναι η κορυφή του παγόβουνου; Είναι η δουλειά απλά κάτι το αναγκαίο για να βγάζουμε λεφτά; Μήπως η ζωή ξεκινάει στην καφετέρια και καταλήγει στην Πέγκυ Ζήνα; Μήπως άρχισα να γράφω σαν την Carrie Fisher στο Sex and the City;

Την Κυριακή το απόγευμα περνούσα από την παραλία, κοντά στην Αριστοτέλους (aka Πλατεία Καναπέ), και χάζευα τις γκομενίτσες που, 7 η ώρα το απόγευμα, ήταν πάνω στα τραπέζια και χορεύανε λαϊκά άσματα. Κάποτε ο καφές και ο χορός ήταν το ξέσκασμα από τις σκοτούρες της ζωής. Γι’αυτό είχε και νόημα. Στις γκομενίτσες αυτές μου φάνηκε ότι ήταν η μοναδική τους σκοτούρα στη ζωή – το τι θα φορέσουμε το βράδυ και το πού θα πάμε. Καλά, στα 16-18 τι περίμενα; Αλλά σε πολλά άτομα, ακόμα και στα 25, η βραδυνή έξοδος και ο θαυμασμός που προκύπτει από τις σωματικές αναλογίες και χορευτικές ικανότητες είναι το μόνο ζητούμενο. Δουλεύω δηλαδή όσο λιγότερο γίνεται και παίρνω όσο περισσότερα λεφτά μπορώ ούτως ώστε μετά να μπορώ να δίνω 200 ευρώ στην Πέγκυ Ζήνα ή να αγοράζω το φόρεμα των 400 ευρώ.

Η ζωή δεν είναι το συμπληρωματικό 16ωρο στο 8ωρο της καθημερινής εργασίας. Η εργασία είναι κομμάτι της ζωής. Αν δεν σ’ευχαριστεί το κάτεργο στο οποίο δουλεύεις – γίνε καλός σε αυτό που σ’ευχαριστεί και βρες δουλειά αλλού. Εντάξει, πολλές φορές η δουλειά γίνεται αναγκαίο κακό για να μπορούμε να έχουμε λεφτά να αναπτύξουμε άλλα ταλέντα μας – ιδιαίτερα οι ασχολούμενοι με τις τέχνες. Αλλά θα ήταν πολύ εγωιστικό να περιμένουμε τα πάντα από πολύ νωρίς, ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι είχαμε την τύχη να μας ταϊζουν οι οικογένειές μας μέχρι αρκετά μεγάλοι και δεν στερηθήκαμε πράγματα που στερηθήκαν αυτοί. Το Σάββατο χάνει την αξία του αν δεν υπάρχει μια ολόκληρη εργάσιμη εβδομάδα από πίσω. Πώς θα ήταν μια εβδομάδα με 7 Σάββατα;

Το post έχει αναπτυχθεί λίγο ασύμμετρα και άτακτα. Θα ήθελα να γράψω λίγο περισσότερο για την γκόμενα της Πλατείας Κωλωνακίου και της Πλατείας Αριστοτέλους, γιατί την έχω άχτι.

Ελπίζω να μην σας κούρασα. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ και την Ακαδημία, τον παραγωγό μου και όλους όσους εργάστηκαν για την ταινία αυτή. Το κλίμα στα παρασκήνια είναι πολύ καλό και αυτό βγαίνει στον κόσμο.

Ντροπή και αίσχος...

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από το φιλοθεάμον κοινό που τιμά αυτό το blog καθημερινώς, αλλά βλέπει το ίδιο post εδώ και 2 μήνες... θα αυτομαστιγωθώ και θα αυτοεξοριστώ στο όρος Σινά για να μάθω. Οι λόγοι για την απραξία μου είναι οι εξής:

α) Λόγω της βλακείας του ΟΤΕ, αυτήν την στιγμή έχω μείνει χωρίς ADSL, οπότε έχω γυρίσει στη λίθινη εποχή της dialup... αν η ανάγνωση των email είναι κόπος, πόσο μάλλον το ανέβασμα φωτογραφιών...

β) Μετά το ταξίδι εντατικοποιήθηκε κάπως το διάβασμα για τον ΑΣΕΠ... όχι ότι δε μου μένει πλέον χρόνος, αλλά δε μου μένει ιδιαίτερη διάθεση για δημιουργικές ασχολίες.

Επεξεργάζομαι ένα post εδώ και μέρες στο μυαλό μου - θα κάτσω και θα το γράψω σύντομα. Και αυτό δεν είναι υπόσχεση, είναι δέσμευση.

Trip report

Επιστρέψαμε από τις "καλοκαιρινές" μας διακοπές! Καθυστερημένες κατά ένα 2μηνο τουλάχιστον, αλλά άξιζε ο κόπος! Είπαμε φέτος να κάνουμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και να πάμε σε 2-3 μέρη με hostelling - καμία σχέση με το hostelling που είδαμε να κάνουν εκεί οι Αμερικάνοι και οι Καναδοί (1 μήνα στην Ευρώπη αλλάζοντας χώρα κάθε 5 ημέρες).

Η διαδρομή ήταν Μιλάνο-Βαρκελώνη-Μασσαλία-Μοντεκάρλο-Ρώμη. Το Μιλάνο και η Ρώμη ήταν στην ουσία transit στα αεροπλάνα με ηθελημένα 12ωρα κενά μεταξύ των πτήσεων και το Μοντεκάρλο ήταν ημερήσια εκδρομή (γιατί πού να βρείς hostel εκεί!) Σταθμοί μας λοιπόν σαν διαμονή ήταν η Βαρκελώνη και η Μασσαλία.

Στο Μιλάνο κάτσαμε ένα ωραίο 6ωρο για καφέ, να χαζεύουμε τις (απίστευτες) Ιταλίδες... δεν είναι απαραίτητα πιο ωραίες από τις Ελληνίδες, αλλα (ιδιαίτερα οι του Βορρά) έχουν έναν αέρα... ε, κάναμε και το σχετικό τουρ Duomo-Galleria-Scala. Το βράδυ συνεχίσαμε για Βαρκελώνη.

Η Βαρκελώνη ήταν η μεγάλη επιτυχία της εκδρομής! Ξεκούραστοι, με λεφτά και οργανωμένοι, κάναμε τον τουρισμό μας μέσα σε 2 ημέρες. Το hostel ήταν α-πί-θα-νο! Ήταν ουσιαστικά shared flat, όπου σχεδόν όλοι ήμασταν κάτω από τα 30, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που κάναμε τις καθυστερημένες μας θερινές διακοπές.

Κάθε μεσημέρι έβγαινε ανακοίνωση για το πού θα βγούμε όλοι μαζί το βράδυ - μου θύμισε πάρα πολύ τις πρώτες ημέρες στο πανεπιστήμιο! Στην ψύχρα έπιανες κουβέντα με οποιονδήποτε και άρχιζες τα "What's your name - where are you from". O Mauro, υπεύθυνος του hostel για την βραδυνή έξοδο, μας έπαιρνε τσούρμο και πηγαίναμε με το μετρό στα μαγαζιά, όπου, και λόγω όγκου, μπαίναμε τζάμπα (και αυτός είχε και τα ποτά του τζάμπα υποθέτω). Πολλή μπύρα ο Mauro, μονίμως με μια Heineken στο χέρι (και αργότερα βότκα με Redbull) - και όλα τα άτομα γενικά. Πηγαίναμε στα μαγαζιά με τις μπύρες στο χέρι, κανείς όμως δε μεθούσε, όπως ακριβώς είναι και η διαφορά Ελλάδας-Αγγλίας.

Με όλα αυτά σε πιάνει και μια θλίψη όμως... η Βαρκελώνη είναι μια πόλη-πρότυπο για όλον τον κόσμο, όσον αφορά τις συγκοινωνίες και την υποδομή της. Για έναν λόγο παραπάνω, επειδή είναι παραθαλάσσια και μεσογειακή, θυμίζει Ελλάδα, και, αυθόρμητα, σε πιάνει το παράπονο "Γιατί να μην είμαστε και εμείς έτσι;!". Με μεγάλους δρόμους, 9 γραμμές μετρό, πάρκα, ανοιχτωσιά, πολιτισμό, εκπαίδευση, αρχιτεκτονική, οικονομική ανάπτυξη...
Μας έπιασε το παράπονο την τελευταία νύχτα στην Βαρκελώνη, στο παραθαλάσσιο club Shoko... απίστευτες γυναίκες γύρω, ο κόσμος να διασκεδάζει... οι κοπέλες στο διπλανό τραπέζι να μας πιάνουν στην ψύχρα την κουβέντα για το από πού είμαστε, μια κοπέλα που έκανε hostelling μόνη της από την Αυστραλία να φιλιέται στην ψύχρα με τον Mauro - ούτε μιρμίρισμα, ούτε μιζέρια, ούτε τα κλαψομούνικα που βλέπουμε στην Ελλαδάρα από τις κοπέλες όταν βγαίνουν στο κλαμπ-σαρδελοκούτι.
Μετά από 4 ημέρες στη Βαρκελώνη φύγαμε για Μασσαλία. Λάθος επιλογή! Καταρχήν το hostel ήταν τρισάθλιο! 150(!) κλινών, με οικογένειες μέσα, μεγάλους ανθρώπους που το είχαν δει φτηνό ξενοδοχείο... μέναμε σε 9κλινο θάλαμο, όπου οι γύρω ήταν διάφοροι 30-50χρονοι που έζεχναν και ροχάλιζαν. Πήγαινα παντού με τη φωτογραφική μηχανή αγκαλιά γιατί την φοβόμουν. Επιπλέον, έκλεινε τις πόρτες του στη 1 το βράδυ, οπότε η (μία) έξοδος που κάναμε για μπύρα να είναι με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουμε την εστία ανοιχτή. Το μόνο καλό που είχε ήταν το εστιατόριο όπου τρώγαμε πάμφθηνο φαγητό ποιότητας εστίας στην Αγγλία (ήδη είχαν αρχίσει να μας τελειώνουν τα λεφτά!).

Η Μασσαλία ήταν ο αντίποδας της Βαρκελώνης - η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Γαλλίας, στη σκιά του Παρισιού και της γκλάμορους γειτονικής Νίκαιας. Πολλοί μετανάστες, ανεργία, απαισιοδοξία στην ατμόσφαιρα, κτίρια-απομεινάρια του ρόλου της ως μεγάλο λιμάνι του εμπορίου με τις αποικίες. Στην Γαλλία όμως οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί, προσπαθούσαν να μιλήσουν και αγγλικά όταν τα βρίσκαμε σκούρα με τις συννενοήσεις, φάγαμε κανονικό καλό πρωινό δίπλα στο παλιό λιμάνι και βρίσκαμε ποιοτικές καφετέριες. Αλλά ως εκεί. Την είδαμε τη Μασσαλία, δεν έχουμε λόγο να ξαναπάμε - θα ήταν ίσως σωστότερο να καταλύαμε στη γειτονική Νίκαια, γιατί ουσιαστικά το highlight της επίσκεψης στη Μασσαλία ήταν η ημερήσια στο Μόντε Κάρλο!

Αχ, Μοντε Κάρλο! Τι ανούσιος πλούτος! Ο πρίγκηπας Αλβέρτος υπάρχει μόνο για να πηγαίνει σε φιλανθρωπικά γκαλά και να δίνει παράσημα σε αγαθόεργες - τα χλιδάτα κτίρια και οι κήποι φτιάχτηκαν στις αρχές του 1900, όταν στην Ελλάδα ακόμα δεν είχαμε καλά-καλά κράτος. Πολλοί τουρίστες, αλλά και πολλοί "πλούσιοι". Πανάκριβα αυτοκίνητα, ψωνισμένες φάτσες, ιθαγενής νεολαία που δεν έχει δει ποτέ της φτώχεια, κωλόγριες με το μαύρισμα-solarium και πλατινέ μαλλί, 25χρονες συνοδοί πουροφόρων μεσηλίκων στο υπερχλιδάτο εστιατόριο Louis XV στην πλατεία καζίνου... και στο λιμάνι, 4όροφα κότερα, διπλάσια από αυτά που θεωρούμε "μεγάλα" στη μαρίνα του Πόρτο-Καρράς. Στο τέλος της ημέρας ένοιωθα fed up από την (στα δικά μου μάτια) επίδειξη πλούτου γύρω μου! Πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία πάντως! Θα το ξανάκανα!
Μετά από μια (σχεδόν διαδικαστική) ημέρα στη Μασσαλία, φύγαμε με το αεροπλάνο για Ρώμη. Λόγω της βλαμμένης υπαλλήλου της Air France, που μας εμφάνισε ξαφνικά μια από τις αποσκευές μας στο Fiumicino της Ρώμης ενώ έπρεπε να πάνε στη Θεσσαλονίκη (ξεκόλλησε το tag του προορισμού, έλεος!) και της σχετικής καθυστέρησης που προέκυψε ως εκ τούτου στο Fiumicino, είδαμε όλα τα κεντρικά μνημεία της Ρώμης και ήπιαμε και καφέ μέσα σε μόλις 4 ώρες...

Στη Θεσσαλονίκη φτάσαμε με καθυστέρηση μισής ώρας, κατάκοποι και καταβρώμικοι, αλλά
με 10 ημερών βόλτες στη νότια Ευρώπη. Έβγαλα 1062 φωτογραφίες - εκ των οποίων θα τυπωθούν οι 200. Θα ξαναπάμε στη Βαρκελώνη, ελπίζω σύντομα! Και αυτή την φορά όχι για τουρισμό, αλλά για αραλίκι και hostelling...

Τελευταία φωτογραφία βάζω μια Ιταλίδα που, απόγευμα Δευτέρας, ντύθηκε-στολίστηκε, έβαλε το αργό, προκλητικό της βήμα και διέσχισε την Piazza di Spagna για να κάνει όοοοοοοολους τους τουρίστες, τους καραμπινιέρους, τους μαγαζάτορες, να γυρίσουν και να την κοιτάνε...

Bouzoukia Part Deux

Αρχίζω και ανησυχώ! Αρχίζουν και μου αρέσουν τα μπουζούκια! Εντάξει, όχι για κάθε εβδομάδα, ούτε καν για κάθε μήνα... αλλά για το κάτι "σπέσιαλ" τα προτιμώ από τα κλαμπ, that's for sure. Μια καλή πίστα μου φαίνεται πιο αξιοπρεπής τρόπος διασκέδασης από το σαρδελοκούτι της Figaro ή του Casa la Femme.

Χτες πήγαμε στο Fix (Μαζωνάκης-Χαλκίτη-Μίχας-Μάξιμος-Καπάκου), επ'ευκαιρίας της επίσκεψης στη μαγευτική μας πόλη του Ιάπωνα πρώην συμφοιτητή της άρτι αφιχθείσας από τη Μεγ. Βρετανία φίλης Δήμητρας. Ο Σιγκέ δεν είχε ξαναβγεί από τη χώρα του πριν πάει στο εξωτικό Colchester για το Μάστερ του και, προφανώς, δεν είχε ιδέα περί ελληνικής διασκέδασης.

Τον πήγαμε λοιπόν να δει το τι είναι η "πίστα"! Υπήρχε αρκετό φροντιστήριο τις προηγούμενες ημέρες, αλλά δε νομίζω να κατάλαβε περί τίνος πρόκειται μέχρι που ξεκίνησε το show! Να το φωτορεπορτάζ της εξόδου λοιπόν... (είπαμε, μου αρέσει να φωτογραφίζω στα μπουζούκια!)

Η εκπληκτικής σύλληψης φωτογραφία στην κορωνίδα είναι από το διπλανό τραπέζι των 10(!) γυναικών κατά τη διάρκεια της άγριας ομορφιάς ώρα του τσιφτετελιού.

Από το πρόγραμμα της Βικτώριας Χαλκίτη

Ετσι εντυπωσιάσαμε τον Γιαπωνέζο! Η είσοδος του Μαζωνάκη και-καλά-με-απαγάγουν-οι-εξωγήινοι.

Ο Μαζωνάκης την ώρα που τον απαγάγουν οι σατανικοί εξωγήινοι.

Τελικά το παν στη φωτογραφία είναι ο φωτισμός!

Μια, όντως, πολύ καλή ιδέα του σκηνοθέτη ήταν το να μοιραστούν στους θαμώνες σπινθηρηστήρια (ή όπως άλλως λέγονται) κατά τη διάρκεια της απαγγελίας του άσματος "Σάββατο" - η ατμόσφαιρα στο μαγαζί ήταν μαγική!

Ε ναι λοιπόν! Ο Γιαπωνέζος χόρεψε ΚΑΙ τσιφτετέλι!

Γεια σου ρε Σιγκέ με τα ωραία σου!

Δυστυχώς δεν υπήρχε τόσο eye candy όσο την προηγούμενη φορά που πήγαμε στο Βαλάντη-Πάολα. Το σπουδαίο σχήμα που αναμένει σύσσωμη η Θεσσαλονίκη τώρα είναι το Sotis Volanis - Περικλής Στεργιανούδης που εμφανίζεται στο κέντρο "Φαντασία" της οδού Λιοσίων!

Περι Σεπτέμβρη και πρωτοετών (amended)

Ωραίος μήνας ο Σεπτέμβριος - το καλοκαίρι μετά από 3 μήνες κουράζει: η θάλασσα, η ζέστη, η σκόνη, η ραστώνη, τα τζιτζίκια φαίνονται πολύ ωραία τον Ιούνιο που έχεις κουραστεί από το χειμώνα, αλλά τον Σεπτέμβριο σου λείπει η οργάνωση και η παραγωγικότητα του φθινοπώρου.

Ο Σεπτέμβριος είναι αρκετά σημαντικός μήνας για τη Θεσσαλονίκη - πέρα από την επιστροφή όλων από την Χαλκιδική τις πρώτες-πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, πιο μετά ξεκινάει η ΔΕΘ και η πόλη γεμίζει επισκέπτες, φεστιβάλ και δρώμενα. Και πορείες, διαδηλώσεις και καταστροφές, γιατί τότε μόνο θυμάται ο εκάστοτε πρωθυπουργός να ανέβει πάνω μαζί με όλους τους φίλους του για να φάνε, να πιούνε και, by the way, να βοηθήσουν τους τοπικούς άρχοντες υποσχόμενοι διάφορα και εγκαινιάζοντας μισοφτιαγμένα έργα - λες και είμαστε στο τελευταίο κωλοχώρι και θαμπωνόμαστε από τον οποιοδήποτε επίσημο που "τιμάει" το χωριό μας.

Γεμίζει λοιπόν στα μέσα του Σεπτέμβρη η Θεσσαλονίκη επισκέπτες, κυρίως Αθηναίους, που ανεβαίνουν για δουλειές και (κυρίως) τουρισμό. Κάθε χρόνο τα ίδια: περπατάς στην παραλία και ακούς διάφορες χαζογκόμενες να λένε "αχ τι ωραία που είστε εδώ! τι γραφικά!", να γελάνε με τον τρόπο που παραγγέλνουμε μπουγάτσα και γύρο και να εξυμνούν τα τσουρέκια του Τερκενλή και τα σιροπιαστά του Χατζή...

Τι γραφικοί που είμαστε οι Θεσσαλονικείς! Μια "μικρή" πόλη που όλοι όλη τη μέρα τρώμε, πίνουμε και γλεντάμε, αλληλοαποκαλούμαστε "καρντάσια", ζούμε τη ζωή μας χαλλλλαρά, μιλλλάμε πάντα με τρία λλλάμδα, λέμε "τι με λλλες ρε φιλλλαράκι" και νομίζουμε ότι για το ότι ο ΠΑΟΚ δεν βγαίνει στο UEFA φταίει "η πουτάνα η Αθήνα".

Και μετά, τέλη του Σεπτέμβρη, έρχονται οι πρωτοετείς φοιτητές! Ηρθαν τον Αύγουστο, με το που πέρασαν, και βρήκαν σπίτια. Τώρα, την επόμενη εβδομάδα θα έρθουν όλοι με τους γονείς τους και θα πάνε στο ΙΚΕΑ για να επιπλώσουν το σπίτι που θα στεγάσει τη γαμάτη νέα ζωή που τους περιμένει. Μετά θα φύγουν οι γονείς, μέσα στη στεναχώρια που αφήνουν το παιδί τους... τι λάμψη όμως υπάρχει στα μάτια των πρωτοετών! Τι ελπίδα! Πόσο "μαγική" ακούγεται η λέξη "Θεσσαλονίκη" σε αυτόν που μόλις έχει περάσει εδώ... και, όντως, έχω ακούσει το πόσο "προνομιούχοι" νοιώθουν όλοι αυτοί που έχουν σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη.

Στα μάτια του πρωτοετούς βλέπεις την προβολή της πραγμάτωσης όλων των κόπων του λυκείου... τέρμα το διάβασμα! Τέρμα η καταπίεση! Μπροστά, και για τα επόμενα 4 χρόνια, υπάρχουν μαγικά τοπονύμια - Πλατεία Αριστοτέλους, Πλατεία Άθωνος, Μπιτ Μπαζάρ, μαγικές εικόνες με μεγάλες παρέες γεμάτες κέφι, φίλους μαζεμένους στο σπίτι να πίνουν καφέ, ξενύχτια διασκεδάζοντας, έρωτες, αμφιθέατρα γεμάτα χαβαλέ... και φυσικά, πουθενα στην εικόνα δεν υπάρχουν οι γονείς, πουθενά δεν υπάρχει το "τι ώρα θα γυρίσεις" ή το "πού θα κοιμηθείς" ή, φυσικά "άντε ξύπνα, έχεις μάθημα"! Δεν χρειάζεται να πάω για μάθημα! Δεν χρειάζεται να ξέρεις με ποιους βγαίνω! Θα ζήσω τη ζωή μου στο έπακρο, θα την πιω μέχρι την τελευταία γουλιά! Αυτά τα 4 χρόνια θα είναι τα καλύτερα της ζωής μου και το ξέρω! Τη μεθεπόμενη εβδομάδα θα βγαίνουν σε μεγάλες παρέες, ανά τμήμα, που γνωρίστηκαν στις εγγραφές... και τα μάτια τους θα λάμπουν με την ελπίδα της μεγάλης, υπέροχης περιπέτειας που έρχεται. Μια διαφήμιση της Neoset που είδα πέρσι νομίζω ότι αποτύπωνε ακριβώς αυτό το συναίσθημα... Είχε μια φωτογραφία από ένα δωμάτιο επιπλωμένο με έπιπλα Neoset και έλεγε από κάτω κάτι σαν "Σε αυτό το δωμάτιο θα περάσεις τα 4 πιο υπέροχα χρόνια της ζωής σου. Σε αυτό το δωμάτιο θα διαβάζεις μέχρι τις 6 το πρωί στην εξεταστική. Σε αυτό το δωμάτιο θα ζήσεις τον πρώτο σου έρωτα...".

Αναπόφευκτα, κάθε Σεπτέμβριο, βλέποντας τους πρωτοετείς να γεμίζουν τις καφετέριες και τις ταβέρνες, αναπολώ τον δικό μου Σεπτέμβριο του πρώτου έτους, στο Reading το 1998... συναισθήματα που δεν ξαναβιώνονται... η άγνωστη χώρα, το αφιλόξενο περιβάλλον, η απώλεια της πατρίδας - αλλά και η ελπίδα για τις νέες εμπειρίες που θα ζήσεις, τα άτομα απ'όλον τον κόσμο που θα γνωρίσεις, τα μοναδικά μέρη και πράγματα που θα δεις... η αθλιότητα της Αγγλίας ήταν όμως ότι συνεχώς σύγκρινες τα πάντα με την Ελλάδα, το ότι συνέχεια έλεγες "τι θα έκανα τώρα αν ήμουν φοιτητής εκεί", ιδιαίτερα τα Σάββατα που καθόσουν μέσα γιατί είτε είχες διάβασμα είτε γιατί είχες βαρεθεί να βλέπεις γύρω σου μεθυσμένους Άγγλους. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κόστος - και η πολλή δουλειά και η ξενιτιά δεν σε άφηναν να χαρείς την τόσο σημαντική αυτή φάση της ζωής, το πανεπιστήμιο...

Τώρα πια είμαι ένας εργαζόμενος. Δουλεύω 5 8ωρα την εβδομάδα και παίρνω έναν αξιοπρεπή μισθό. Εχω σπίτι και αυτοκίνητο. Συνέχεια υπάρχουν μπροστά μου μεσοπρόθεσμοι στόχοι: Σε 1 μήνα θα πάω διακοπές, σε 2 μήνες θα δώσω ΑΣΕΠ, σε 4 μήνες θα έρθουν τα Χριστούγεννα και θέλω να φτιάξω δύο άλμπουμ με φωτογραφίες μέχρι τότε, σε 10 μήνες θέλω να έχω ξεπληρώσω το αυτοκίνητο... Τίποτα μεγάλο δεν υπάρχει πια μπροστά μου, θα μπορούσα να συνεχίσω να έχω το ίδιο σπίτι και την ίδια δουλειά και μετά από 10 χρόνια... ο στόχος είναι πια να περνάω γενικά "καλά".

Και αυτή νομίζω ότι είναι η κυριότερη απώλεια από την εποχή του πανεπιστημίου - δεν υπάρχει η αίσθηση πια ότι ζεις μια σπουδαία εμπειρία που θα τελειώσει στα 4 χρόνια! Δεν υπάρχει πια λόγος να βγάζω φωτογραφίες το κάθε τι, την κάθε μάζωξη, τον καφέ στο Union, τη βόλτα στο Oracle γιατί θα μου λείπουν μετά από χρόνια. Η Νάντια μου έλεγε σε τέτοιες στιγμές ότι νοιώθει να "δημιουργείται μια ανάμνηση". Τώρα πια οι αναμνήσεις "δημιουργούνται" κυρίως σε διακοπές και ταξίδια, όχι στους καφέδες της μιας λίρας στο Union. Βέβαια, λείπει πια αυτή η ασκητικότητα και η αυταπάρνηση του πανεπιστημίου - τώρα πια δρέπω, υποτίθεται, τους καρπούς εκείνης της εποχής... αλλά τώρα πια δεν υπάρχει ούτε η παρέα της εστίας, ούτε η αίσθηση του "ανώτερου" σκοπού, ούτε η χαρά της μάζωξης. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που τα ζεις μόνο μια φορά... και λεφτά να μάζευα και να πήγαινα πάλι να σπουδάσω, θα έλεγα "been there, done that" και θα μου έλειπαν οι ανέσεις μου. Ισως να μιζέριαζα και πιο εύκολα.

Την προηγούμενη Δευτέρα βρέθηκα στην Αθήνα για δουλειές και συναντήθηκα με την Άρτεμις και τη Νάνσυ... τις θυμάμαι φοιτήτριες στο Master, να μαζευόμαστε σε τυχαίες ώρες στα δωμάτια για καφέ, να τρώμε μαλακίες τα Σαββατοκύριακα, να βγαίνουμε στο Brannigans τα Σάββατα, να πηγαίνουμε με το τρένο στο Windsor για καφέ. Παντρεύτηκε η Άρτεμις τον Απρίλιο, παντρεύεται και η Νάνσυ σε δύο εβδομάδες. Δεν είναι πια οι φοιτήτριες των Οικονομικών που διάβαζαν στην εξεταστική όλη μέρα στο δωμάτιο με τις πυτζάμες - δουλεύουν πια σε τράπεζες, και μάλιστα σε καλές θέσεις. Συναντηθήκαμε και με τους παλιούς συμφοιτητές μου από το QA παλιότερα - όλοι κάποια λιγότερο ή περισσότερο επιτελική θέση στη βιομηχανία ή την εκπαίδευση. Τώρα πια μάς απασχολούν τα χιλιόμετρα που κάνουμε κάθε μέρα για τη δουλειά, το αν δουλεύουμε 8ωρο, το πώς θα αξιοποιήσουμε το πολύτιμό μας Σαββατοκύριακο, το αν θα πάμε διακοπές φέτος στη Σαντορίνη ή στη Μήλο. 2-3 έχουν και κάποιο γάμο στα σκαριά... κι όμως, περάσαν μόλις 4 χρόνια - και ακόμα και αν η ζωή μας έχει βελτιωθεί με αντικειμενικά κριτήρια ως προς αυτό που ήμασταν στην Αγγλία, η σύγκριση του τότε με το τώρα έχει μια επίγευση "κατάντιας".

Δεν πιστεύω ότι "τα καλύτερά μας χρόνια" ήταν τα χρόνια του πανεπιστημίου, γιατί, όπως και να το κάνεις, με την πάροδο του χρόνου βλέπεις το παρελθόν αρκετά ρομαντικά. Πάντα όμως θα ζηλεύω τη λάμψη της ελπίδας στο βλέμμα των πρωτοετών κάθε Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη...

Greece-USA 101-95

Παραθέτω εδώ κάποια εξώφυλλα σημερινών εφημερίδων κυρίως για τους εκτός Ελλάδας! Υπάρχει μια έλλειψη του μέτρου, πιστεύω ότι θα φτάσει και στα όρια του παροξυσμού του Euro... δεν πειράζει! Αρκεί να μην βγάλει πάλι ο Χριστόδουλος 12 λεπτά λόγο στο Καλλιμάρμαρο!

(Και φυσικά, το σκορ 101-95 θα γίνει πιο κλασικό και από το 103-101 του 1987...)

Halkidiki continued...

Ξέχασα να ανεβάσω χτες 2 φωτογραφίες που δείχνουν κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση...

Η Λαίδη Άντζελα εμφανίστηκε το Σάββατο 12 Αυγούστου στο Club Opera (ένα μαντρί με φωτορυθμικά, στο τέλος ενός χωματόδρομου δίπλα στην επαρχιακή οδό) της Νέας Καλλικράτειας (κεφαλοχώρι της Χαλκιδικής αρκετά κοντά στη Θεσσαλονίκη). Αφίσες της κοσμούσαν τις κολώνες της ΔΕΗ σε όλα τα γύρω χωριά, όπως Επανομή, Μεσημέρι κτλ κτλ.

Ποια;! Η Αντζελα Δημητρίου! Σε αφίσα, να διαφημίζεται όπως οι κλαρινοπαίχτες στα πανηγύρια!

Δεν είναι όμως μόνο αυτό... άντε, κάθε τραγουδιστής έχει το δικαίωμα να κάνει και την αρπαχτή του... υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια που σκοτώνει και κάνει ακόμα πιο αστείο το πράγμα:

20 ευρώ η είσοδος και ΔΩΡΟ ΜΙΑ ΚΑΡΤΑ COSMOCARTA ΑΞΙΑΣ 20 ΕΥΡΩ!!!

Δηλαδή, συμφέρει!!!

Τα παραπάνω αφιερωμένο σε όσους λείπουν καιρό από Ελλάδα και τους έχουν λείψει αυτές οι αφίσες στις κολώνες της ΔΕΗ στα πανηγύρια του Αυγούστου.

15Αύγουστος

Αυτός ήταν και ο δεκαπενταύγουστος, πάει...! Δε με νοιάζει και πολύ βέβαια, γιατί ο δικός μου "δεκαπενταύγουστος" είναι τον Οκτώβριο που θα πάρω 2 εβδομάδες άδεια σαν άνθρωπος. Η Χαλκιδική βούλιαξε λοιπόν - την Κυριακή πρέπει η πόλη να ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ άδεια... έκανα 3,5 ώρες για να κάνω το Επανομή-Τριστινίκα. Πρέπει να ήμασταν κολλημένοι στο κομμάτι Μεταμόρφωση-Νικήτη τουλάχιστον 40 λεπτά. Απόψε φροντίζουν για την διασκέδαση των Θεσσαλονικέων στη Χαλκιδική ο Θάνος Πετρέλης στη Σίβηρη, ο Κωνσταντίνος Καραγέλης στο kisasa, οι Onirama στο Ethnik και ο Νίκος Βέρτης στα Ψακούδια με έξοδα της Νομαρχίας. Και, φυσικά, σε όλα τα beach bar "η διασκέδαση θα χτυπήσει κόκκινο". Εγώ, δυστυχώς, γύρισα στις 4 το απόγευμα πίσω στη Θεσσαλονίκη για να αποφύγω την κίνηση. Αύριο δουλειά...

Ηταν ωραία όμως, πραγματικό λιώσιμο... πρέπει να κοιμόμουν 12 ώρες την ημέρα συνολικά, και στα ενδιάμεσα ξανά λιώσιμο. Από την επόμενη εβδομάδα ξεκινάει η παραγωγικότητα σε κανονικούς ρυθμούς - και δε με χαλάει. Εγώ δούλευα κανονικά όλο το καλοκαίρι, όλα γύρω μου κατέρρεαν... τα μισά μαγαζιά να γράφουν "ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΤΑ 8-20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ" και τα ρεπορτάζ του Star να περιγράφουν καυτά θέματα της κοινωνίας όπως "Ποιοί θα κάνουν διακοπές στη Μύκονο" και "Ερημη πόλη θύμιζε σήμερα η Αθήνα".

Να και οι φωτογραφίες του 4ημέρου:

Αστροφωτογραφία στην Επανομή το Παρασκευοσάββατο.

Ηλιοβασίλεμα στο Ethnic

Το ηλιοβασίλεμα ξανά - σαν να τελειώνει το καλοκαίρι μοιάζει.

Μια μοναδική φωτογραφία μου από το Σάκη (υπογράφω αυτόγραφα)

Greece - Live your Myth
(Λες να κάνω καριέρα στην καρτποσταλική φωτογραφία;;;)

7 το απόγευμα και 33,6C στο σαλόνι... ίσως να έπρεπε να γυρίσω το χάραμα... :-P

Ενα χειροκρότημα για την ορχήsssτρα μαsss!

Χτες πήγαμε στα μπουζούκια! Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μια φορά το χρόνο περίπου. Δε μου αρέσουν τα μπουζούκια όπως στον περισσότερο κόσμο - να πιω, να χορέψω, να κάνω καμάκι. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα, τα φώτα, τα γραφικά καραγκιοζιλίκια του κάθε χορογράφου. Έτσι, κουβαλάω και τη μηχανή σε τέτοιες περιπτώσεις, κυρίως για λόγους "ασφάλειας", κάτι που πολλές φορές φαίνεται πολύ σπαστικό και ξενέρωτο, ακόμα και σε μένα, αλλά αυτή τη φορά διασκέδασα πραγματικά.

Πήγαμε λοιπόν στα Μαμούνια Live: Βαλάντης, αρχισκύλαρχος Πάολα Φωκά και αρκετές ανθυποκαλλιτέχνιδες με απαίσιες φωνές αλλά εκπάγλου εμφανίσεως.

Ορίστε λοιπόν φωτογραφίες από τα μπουζούκια... ο άθλιος ο κάγκουρας ο μαιτρ που ήταν πάνω από το τραπέζι μας μου απαγόρευσε (!) να βγάζω φωτογραφίες στην πίστα... ποιόν;! Τις τραγουδίστριες στ' διαλογής; Μη δημοσιεύσω τίποτα στην Espresso;! Ε ρε όλο προβλήματα αυτή η μηχανή...

Να και η αρχισκύλαρχος Πάολα Φωκά στο καλό προφίλ της...





Σήμερα το πρωί ξύπνησα στη μία, πήρα τα βιβλία και πήγα στο Friday's να διαβάσω. Νέκρα, όση βαβούρα χρειάζεται, καλή ατμόσφαιρα... διάβασα καλά σήμερα. Θα το επαναλάβω το διάβασμα σε καφετέρια, δεν μπορώ να χάνω ώρα και τη διάθεσή μου στο σπίτι...

Εφυγε και αυτό το ΣΚ... παρόλο που δεν έκανα πολλά πράγματα και η Κυριακή αναλώθηκε σε έναν καφέ μετά το διάβασμα και μια ταινία, τα πάντα είναι πολύ ήρεμα γύρω... η Χαλκιδική λογικά βούλιαξε και αυτό το ΣΚ, και όλη την εβδομάδα τα beach bar θα σφύζουν από ζωή από τις "trendy φατσούλες της πόλης". Και μετά δεκαπενταύγουστος... μια ημερομηνία που ουσιαστικά είναι το μέσον του καλοκαιριού (τουλάχιστον για τους μη εργαζόμενους), αλλά σέρνει μαζί του συνήθως και το "αντε καλό χειμώνα τώρα", λες και το καλοκαίρι είναι όλο και όλο ο Ιούλιος της προσμονής της άδειας και οι 10 ημέρες του Αυγούστου στις οποίες καταναλώνεται η άδεια.

Αύριο στη δουλεια θα είμαστε 3 άτομα όλα και όλα από το τμήμα περιβάλλοντος... θα είναι ήρεμα και χαλαρά ελπίζω. Αν φυσικά δεν αποφασίσει κάποιος πελάτης ότι "καίγεται" Αυγουστιάτικα για αναλύσεις στις ζωοτροφές του...