Ο Στρατός, η Ημέρα της Γυναίκας και ο Κατ' Επιλογήν Φεμινισμός. Part II.

Β. Η Ημέρα της Γυναίκας

Το 1910, με απόφαση της Διεθνούς Διάσκεψης Σοσιαλιστριών, ορίζεται η 8η Μαρτίου ως Ημέρα της Γυναίκας. Τότε, οι γυναίκες, ακόμα και στον πολιτισμένο κόσμο, ήταν υπόδουλες και κατώτερες των αντρών τους, δούλευαν 16ωρα(!) στους αργαλειούς στις φάμπρικες, πληρωνόντουσαν λιγότερο, δεν ψήφιζαν, δεν ψηφιζόντουσαν, παντρεύονταν βάσει της προίκας τους και άλλα πανάθλια...

Καταλαβαίνω λοιπόν τη σημασία αυτής της ημέρας όταν τιμούμε τις αγωνίστριες αυτές που κατάφεραν να εξισωθεί η γυναίκα θεσμικά μα και κοινωνικά στο Δυτικό Κόσμο. Αλλά και αυτές που αγωνίζονται ούτως ώστε και στις χώρες του Β', Γ', Δ', Ε' κόσμου να γίνει το ίδιο.

Το 2007, στο Δυτικό Κόσμο, οι γυναίκες βγαίνουν την ημέρα της γυναίκας σε γυναικοπαρέες για να γιορτάσουν το "πόσο γαμάτες είμαστε", λαμβάνουν δώρα τριαντάφυλλα στην Αριστοτέλους από το Νομάρχη Παναγιώτη "γιατί ομορφαίνετε τη ζωή μας" και στο Λονδίνο γιορτάζουν με "εργαστήρια μαγειρικής, ντεφιλέ μόδας, αφήγηση ιστοριών, μαθήματα γιόγκα και παραστάσεις χορού από ολόκληρο τον κόσμο" (Τα Νέα, 08/03/2007).

Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, οι γυναίκες όχι μόνο δεν μπορούν να πουν ότι θεωρούνται κατώτερες, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις είναι και ανώτερες... Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ εταιρεία με πόστο που να μην απαιτεί σωματική δύναμη που θα απορρίψει γυναίκα υποψήφια που πληροί τις προδιαγραφές του πόστου. Ιδιαίτερα αν η εταιρία αυτή θέλει να είναι "σωστή". Και ιδιαίτερα αν η υποψήφια γνωρίζει να προβάλλει και τα "δευτερεύοντά" της προσόντα.

Επίσης, στον προσωπικό τομέα, παρόλο που υπάρχουν οι κάφροι που χτυπάνε και κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες τους, εξίσου υπάρχουν και οι γυναικούλες που δεν τους παρατούν και κάθονται και τις τρώνε.

Ναι, διευθύντριες και προϊσταμένες δεν υπάρχουν τόσες πολλές όσες οι αντίστοιχοι άντρες. Αλλά πόσες είναι αυτές που θα θυσιάσουν τη ζωή τους για χάρη της καριέρας; Σίγουρα λιγότερες απ'ότι οι άντρες, από τους οποίους η κοινωνία ακόμα απαιτεί να είναι οι κουβαλητές της οικογένειας.

Στον κύκλο των γνωστών μου ακούω άπειρες φορές από γυναίκες το πόσο θέλουν να μπουν σε μια "θεσούλα" στο δημόσιο για να απολαύσουν τις διευκολύνσεις της μητρότητας που τους παρέχονται.

Ναι, είναι δύσκολο (όσο και ευχάριστο) το να κρίνεσαι συνέχεια βάσει της εμφάνισής σου. Και είναι δύσκολο το να προσπαθείς να αποδεικνύεις ότι τα καταφέρνεις παρόλο που είσαι γυναίκα (αν και γι'αυτό διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, γιατί νομίζω ότι αυτή η θεώρηση είναι περισσότερο εκδικητισμική "Κοίτα! Τα καταφέρνω!" παρά πραγματική, σε μια γυναίκα που πραγματικά αξίζει).

Ναι, η κοινωνία έχει να κάνει ακόμα κάποια βήματα. Αλλα είναι η πλήρης εξίσωση των φύλων ο σκοπός; Γυναίκες νταλικέρισσες και άντρες "οικιακά" just for the sake of it; Γιατί, μήπως οι άντρες δεν καταπιέζονται από την κοινωνία; Δεν υπάρχουν νόρμες που πρέπει να ακολουθήσουν ακόμα και αν δεν τις επιθυμούν; Δεν έχουν ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα; Δεν απορρίπτονται από εργασίες; Δε μένουν άνεργοι στα 50 και δεν μπορούν να βρουν δουλειά;

Και στο κάτω-κάτω γιατί να υπάρχει Ημέρα της Γυναίκας και οι εορτασμοί να εστιάζονται στο πόσο μοναδικό είναι να είσαι γυναίκα και το πόσο πιο χαριτωμένος γίνεται ο κόσμος μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις; Αν είναι έτσι να φτιάξουμε και μια Μέρα του Μαύρου και μια Μέρα του Σκύλου και μια Μέρα του Φραπέ.

(Btw, o ΟΗΕ έχει αναγνωρίσει από το 1977 την ημέρα αυτή ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη)


TO BE CONTINUED... PART III: Ο κατ' επιλογήν φεμινισμός

Ο Στρατός, η Ημέρα της Γυναίκας και ο Κατ' Επιλογήν Φεμινισμός. Part I.

Μετά από μια μακρά περίοδο περισυλλογής και σκέψης, είπα σήμερα να γράψω. Με συγχωρείτε που καθυστέρησα τόσο, αλλά θα γράψω 3 post με τη μία! Είναι 3 διαφορετικά θέματα, τα οποία συνδέονται όμως μεταξύ τους και γι'αυτό θα ήθελα να τα αναπτύξω διεξοδικά. Ξεκινάω με το πιο άχαρο...

Α. Ο Στρατός

Αξιόμαχο στέλεχος του ΕΣ με τυφέκιο G3A3

Οσο και να αναγνωρίζει ο καθένας μας τον παραλογισμό του πολέμου, στον πραγματικό κόσμο η ύπαρξη του Στρατού σε μια χώρα, και ιδιαίτερα στη δική μας, είναι μια ανάγκη. Και η θητεία, αν και παράλογη στα λογική ενός σύγχρονου στρατού, είναι ένα χρέος του κάθε άρρενος το οποίο το εκπληρώνουμε οι περισσότεροι αγόγγυστα. Στο κάτω-κάτω, μπορεί και να χρειαστεί να χειριστούμε ένα όπλο κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, τα τελευταία 50 χρόνια, ο Στρατός εκφράζει το ότι το αγόρι της οικογένειας έγινε άντρας. Και, όντως, πριν από 50 χρόνια αυτό συνέβαινε - γιατί τα παιδιά πήγαιναν στον Στρατό στα 18 τους, οπότε και μέχρι τότε δεν χρειάστηκε να φύγουν από τη γλυκιά αγκαλιά του σπιτιού. Και, όντως, ο Στρατός ωφελεί στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, όπως άλλωστε και το να μένεις μόνος σου όταν σπουδάζεις.

Ο Στρατός μας καθ'οδόν για τη μάχη

Τα τελευταία χρόνια όμως, οι περισσότεροι κάνουν κάποιου είδους κατάρτιση μετά το σχολείο - είτε πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, είτε σε κάποιου είδους τεχνική σχολή. Η εξειδίκευση αυτή είναι ευπρόσδεκτη από το Στρατό, γιατί πολλά παιδιά μπορούν και θέλουν να προσφέρουν με τις γνώσεις τους κατά τη θητεία τους. Αναπόφευκτα όμως κατά τη διαδικασία αυτή υπάρχουν και αρκετές διαρροές, και δεδομένης και της υπογεννητικότητας, όλο και λιγότεροι κληρωτοί παρουσιάζονται σε κάθε σειρά.

Ο Στρατός όμως είναι φτιαγμένος σύμφωνα με τη λογική του 1960 - όταν 18χρονα πήγαιναν για θητεία 2 ετών! Και έτσι, οι περισσότερες μονάδες είναι φτιαγμένες για να υποστηρίζουν 10πλάσιο αριθμό στρατιωτών από αυτόν που στεγάζουν. Δεν γίνεται όμως με ένα τάγμα των 20 ατόμων να φτιάξεις λόχους και από τους λόχους διμοιρίες και από τις διμοιρίες ομάδες - και να αναθέσεις θαλαμάρχες, ομαδάρχες, διμοιρίτες... ούτε μπορούν 20 άτομα να φυλάξουν 10 σκοπιές και 3 περίπολα.

Για να καταλάβετε τη λογική που διέπει το σύγχρονο ελληνικό στρατό, φωτογράφησα σε ένα ξεχασμένο φυλάκιο μια ανακοίνωση που περιγράφει τις προφυλάξεις που πρέπει να λαμβάνονται για την αποφυγή κρυοπαγημάτων. Οι προφυλάξεις είναι ρεαλιστικές για την εποχή, αλλά η γλώσσα θυμίζει την εποχή όπου τα φανταράκια έκαναν ασκήσεις επί ασκήσεων και οι αγαπημένες τους τούς έστελναν γράμματα στη μονάδα...

Μάχιμος στρατιώτης προφυλαγμένος από τα κρυοπαγήματα

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΥΟΠΑΓΗΜΑΤΑ

Εκτός από τον εχθρό της πατρίδος σου, τον χειμώνα έχεις και έναν άλλο εχθρό. Πρόσεξέ τον. Είναι και αυτός ύπουλος. Αν δεν τον προσέξης, θα μείνης ανάπηρος σε όλη σου τη ζωή, αν δεν χάσεις την ζωή σου.

ΟΔΗΓΙΕΣ

4. Άλοιψε τις αρβύλες σου με λίπος, όταν ξεκινάς για σκοπός ή για πορεία.
6. Πρόσεξε τα πόδια σου από τις πληγές και τα παπουτσοφαγώματα.
9. Έχε πάντοτε τα πόδια σου καθαρά. Πρόσεχέ τα και φύλαγέ τα από τη φωτιά. Έχε στο σάκκο σου 1-2 ζευγάρια κάλτσες στεγνές.
10. Αν έχης κτυπημένο ή πρησμένο πόδι πριν πας σκοπός, ενέδρα ή περίπολο να ζητήσης οδηγίες από τον ιατρό.
13. Να φοράς τα μάλλινά σου και να μην αφήσεις να βραχούν.
14. Τρώγε τις σταφίδες σου και τους ξηρούς καρπούς που σου δίνουν. Τρώγε και όταν δεν έχης όρεξη (στο πολύ κρύο).
15. Κάμε τα παραπάνω με επιμονή και επιμονή και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα πάθης τίποτα.

Αααχχχ... άλλα χρόνια, Τότε Που Τα Πάντα Ήταν Αγνά (ΤΠΤΠΗΑ)!

Και τι κάνει ο κόσμος που κατατάσσεται; Οι κοπέλες κυρίως νομίζουν ότι επί 12 μήνες κάνουμε οπλασκήσεις, ασκήσεις, πρωινή γυμναστική, στίβο μάχης, πορείες, βολές, χειροβομβίδες... "Έτσι, να πάτε στρατό να γίνετε άντρες". Αυτά συμβαίνουν, ή μάλλον, συνέβαιναν μέχρι και τη σειρά μου, στο κέντρο εκπαίδευσης. Τώρα, με τη θητεία στο 12μηνο και τους μισούς φαντάρους να είναι βύσματα, πρέπει να φεύγουν γρήγορα για να επανδρώνουν τις μονάδες.

Δύο αξιόλογοι στρατιώτες σε έναν πεντακάθαρο θάλαμο.

Και τι κάνουν στις μονάδες; Στη θεωρία, κάνουν εκπαίδευση. Και δε νομίζω να είχαν πολλοί αντίρρηση στο να κάνουν μια σωστή εκπαίδευση στον πόλεμο just in case. Αλλά αυτό που γίνεται είναι οι φαντάροι να επανδρώνουν τα γραφεία, να δουλεύουν στους υπολογιστές, να ξεχορταριάζουν, να καθαρίζουν (μην τυχόν και περάσει ο Ταξίαρχος) και τα βράδια να φυλάνε σκοπιές και περίπολα και να βγαίνουν μία στις 5 ημέρες. Άντε και μια φορά το χρόνο να γίνεται και κάποια (πανάκριβη) άσκηση για να δικαιολογούν τα στελέχη τα εκτός έδρας. Γενικά, εγώ καταλάβαινα ότι έκανα δουλειές τις οποίες είτε θα έπρεπε να τις κάνουν στελέχη είτε ότι βρισκόμουν εκεί για να δικαιολογούν τη δουλειά τους τα στελέχη. Και μην πει κανείς ότι "ο Στρατός πρέπει να είναι στο τάδε χωριό για να το φυλάει" - ο πόλεμος έχει προχωρήσει πάρα πολύ!

Και γιατί να δώσω εγώ 12 μήνες από τη ζωή μου για να υπάρχουν μονάδες σφουγγαρισμένες, ξεχορταριασμένες και άδειες; Να ήταν 6 μήνες ο στρατός και να έκανα εκπαίδευση, μάλιστα. Η, όπως συμβαίνει τα πολιτισμένα κράτη, η θητεία να εκλαμβάνεται σαν "κοινωνική υποχρέωση", την οποία την κάνεις είτε στο στρατό είτε στην πυροσβεστική είτε στην αστυνομία, και να την πληρώνεσαι. Άσχημα θα ήταν να είχαμε θητεία ως δασοφύλακας και να ήταν επανδρωμένα τα φυλάκια στα δάση;

Δύο μάχιμοι στρατιώτες διψασμένοι για αίμα.

Εντάξει, ο στρατός σχεδιάστηκε το 1960 - και μέχρι να σκεφτούν να τον αναμορφώσουν τελείως (μα τελείως) οι μονάδες πρέπει να είναι επανδρωμένες. Στην προηγούμενη κυβέρνηση ξεκίνησε ένα πρόγραμμα συνένωσης πολλών μονάδων σε μεγάλα στρατόπεδα όπου και τα έξοδα θα είναι μειωμένα και η όποια δουλειά θα γίνεται καλύτερα. Συμμετείχα σε μια τέτοια μετακόμιση και ομολογώ ότι έβρισκα πολύ λογικότερο τα μαγειρεία να μαγειρεύουν για 120 στρατιώτες παρά για 20! Θυμάμαι κιόλας σε κάποιες εξωτερικές υπηρεσίες να φυλάω σκοπιές σε μονάδες με 20 αξιωματικούς και 5 φαντάρους, σε εγκαταστάσεις ημιάδειες και ασυντήρητες. Γιατί;

Και μετα ήρθε η Νέα Δημοκρατία! Και επειδή οι ταβερνιάρηδες, οι ψιλικατζήδες και οι πουτάνες στις τοπικές κοινωνίες διαμαρτυρήθηκαν γιατί φεύγοντας οι φαντάροι πήραν και τα έσοδα των τοπικών κοινωνιών μαζί τους, η Νέα Διακυβέρνηση ξανάρχισε να ανοίγει μονάδες σύμφωνα με τη λογική του Κάθε Χωριό Και Μονάδα - η ίδια λογική του να χτίζεις ένα ΤΕΙ στο κάθε κατσικοβούνι, για να έχουν οι ταβέρνες κόσμο.

Και άδειασαν και πάλι οι μονάδες... σκέφτηκαν, σκέφτηκαν στο ΥΠΕΘΑ και έβγαλαν κάποιες ιδέες...


TO BE CONTINUED... PART 2: Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ