Β. Η Ημέρα της ΓυναίκαςΤο 1910, με απόφαση της Διεθνούς Διάσκεψης Σοσιαλιστριών, ορίζεται η 8η Μαρτίου ως Ημέρα της Γυναίκας. Τότε, οι γυναίκες, ακόμα και στον πολιτισμένο κόσμο, ήταν υπόδουλες και κατώτερες των αντρών τους, δούλευαν 16ωρα(!) στους αργαλειούς στις φάμπρικες, πληρωνόντουσαν λιγότερο, δεν ψήφιζαν, δεν ψηφιζόντουσαν, παντρεύονταν βάσει της προίκας τους και άλλα πανάθλια...
Καταλαβαίνω λοιπόν τη σημασία αυτής της ημέρας όταν τιμούμε τις αγωνίστριες αυτές που κατάφεραν να εξισωθεί η γυναίκα θεσμικά μα και κοινωνικά στο Δυτικό Κόσμο. Αλλά και αυτές που αγωνίζονται ούτως ώστε και στις χώρες του Β', Γ', Δ', Ε' κόσμου να γίνει το ίδιο.
Το 2007, στο Δυτικό Κόσμο, οι γυναίκες βγαίνουν την ημέρα της γυναίκας σε γυναικοπαρέες για να γιορτάσουν το "πόσο γαμάτες είμαστε", λαμβάνουν δώρα τριαντάφυλλα στην Αριστοτέλους από το Νομάρχη Παναγιώτη "γιατί ομορφαίνετε τη ζωή μας" και στο Λονδίνο γιορτάζουν με "εργαστήρια μαγειρικής, ντεφιλέ μόδας, αφήγηση ιστοριών, μαθήματα γιόγκα και παραστάσεις χορού από ολόκληρο τον κόσμο" (Τα Νέα, 08/03/2007).
Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, οι γυναίκες όχι μόνο δεν μπορούν να πουν ότι θεωρούνται κατώτερες, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις είναι και ανώτερες... Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ εταιρεία με πόστο που να μην απαιτεί σωματική δύναμη που θα απορρίψει γυναίκα υποψήφια που πληροί τις προδιαγραφές του πόστου. Ιδιαίτερα αν η εταιρία αυτή θέλει να είναι "σωστή". Και ιδιαίτερα αν η υποψήφια γνωρίζει να προβάλλει και τα "δευτερεύοντά" της προσόντα.
Επίσης, στον προσωπικό τομέα, παρόλο που υπάρχουν οι κάφροι που χτυπάνε και κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες τους, εξίσου υπάρχουν και οι γυναικούλες που δεν τους παρατούν και κάθονται και τις τρώνε.
Ναι, διευθύντριες και προϊσταμένες δεν υπάρχουν τόσες πολλές όσες οι αντίστοιχοι άντρες. Αλλά πόσες είναι αυτές που θα θυσιάσουν τη ζωή τους για χάρη της καριέρας; Σίγουρα λιγότερες απ'ότι οι άντρες, από τους οποίους η κοινωνία ακόμα απαιτεί να είναι οι κουβαλητές της οικογένειας.
Στον κύκλο των γνωστών μου ακούω άπειρες φορές από γυναίκες το πόσο θέλουν να μπουν σε μια "θεσούλα" στο δημόσιο για να απολαύσουν τις διευκολύνσεις της μητρότητας που τους παρέχονται.
Ναι, είναι δύσκολο (όσο και ευχάριστο) το να κρίνεσαι συνέχεια βάσει της εμφάνισής σου. Και είναι δύσκολο το να προσπαθείς να αποδεικνύεις ότι τα καταφέρνεις παρόλο που είσαι γυναίκα (αν και γι'αυτό διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, γιατί νομίζω ότι αυτή η θεώρηση είναι περισσότερο εκδικητισμική "Κοίτα! Τα καταφέρνω!" παρά πραγματική, σε μια γυναίκα που πραγματικά αξίζει).
Ναι, η κοινωνία έχει να κάνει ακόμα κάποια βήματα. Αλλα είναι η πλήρης εξίσωση των φύλων ο σκοπός; Γυναίκες νταλικέρισσες και άντρες "οικιακά" just for the sake of it; Γιατί, μήπως οι άντρες δεν καταπιέζονται από την κοινωνία; Δεν υπάρχουν νόρμες που πρέπει να ακολουθήσουν ακόμα και αν δεν τις επιθυμούν; Δεν έχουν ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα; Δεν απορρίπτονται από εργασίες; Δε μένουν άνεργοι στα 50 και δεν μπορούν να βρουν δουλειά;
Και στο κάτω-κάτω γιατί να υπάρχει Ημέρα της Γυναίκας και οι εορτασμοί να εστιάζονται στο πόσο μοναδικό είναι να είσαι γυναίκα και το πόσο πιο χαριτωμένος γίνεται ο κόσμος μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις; Αν είναι έτσι να φτιάξουμε και μια Μέρα του Μαύρου και μια Μέρα του Σκύλου και μια Μέρα του Φραπέ.
(Btw, o ΟΗΕ έχει αναγνωρίσει από το 1977 την ημέρα αυτή ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη)
TO BE CONTINUED... PART III: Ο κατ' επιλογήν φεμινισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου