Από τον περασμένο Μάρτιο σκεφτόμουν να πάρω μηχανάκι. Το βαρέθηκα το αυτοκίνητο. Πέρα από το αναγκαστικό πήγαινε-έλα στη δουλειά που προσπαθούσα να αποφύγω ξυπνώντας χαράματα για να παίρνω λεωφορείο και τρένο (θυσιάζοντας ύπνο και ευελιξία στο πότε θα φύγω από τη δουλειά), εκνευριζόμουν και σε κάθε έξοδο. Για να μη μιλήσω και για την κατανάλωση βενζίνης, κοντά 150 ευρώ κάθε μήνα χωρίς να το παίρνω κάθε μέρα στη δουλειά...Στο προηγούμενο post είχα γράψει ότι το αυτοκίνητο είναι σκλαβιά. Μου επιβάλλει το πρωί να είμαι κολλημένος στον κόμβο της ΧΑΝΘ και ας έχω αργήσει στη δουλειά. Μετά τη δουλειά μου επιβάλλει να πάω κατευθείαν σπίτι για να βρω παρκάρισμα. Σχολάω στις 4, είμαι κάτω από το σπίτι μου στις 16.40, θέλω να ανέβω να κάνω μπάνιο και να φάω και δεν μπορώ, Πρέπει να βρω παρκάρισμα.
Μου απαγορεύει να πάω αξιοπρεπώς στο κέντρο ή στην Κρήνη... μόνο στο Mediterranean Cosmos με αφήνει να πάω αξιοπρεπώς. Σαν το πρόβατο. Καλά, και στο κέντρο πάω αν θέλω, αλλά θέλει οργάνωση. Οσες φορές κατεβήκαμε στο κέντρο κάναμε 1,5 ώρα να οργανωθούμε, να πάρουμε λεωφορεία, να βρεθούμε. Γιατί, κακά τα ψέματα, σαν το κέντρο δεν έχει. Ιδιαίτερα τώρα τα Χριστούγεννα που είναι όλα στολισμένα.
Εκανα μαθήματα, έδωσα εξετάσεις, πήρα το δίπλωμα και πριν 3 εβδομάδες πήρα το μηχανάκι. Είδα τα κάπως φτηνότερα SYM και Kymco αλλά η ποιότητα κατασκευής και οι επιδόσεις (καρμπυρατέρ;!) δε με ενθουσίασαν. Τα ιταλικά με φοβίζουν γιατί δεν ξέρεις αν θα σου μείνουν από ηλεκτρικά και τα ανταλλακτικά τους κοστίζουν χρυσάφι. Yamaha και Honda δεν είχαν κάτι αξιόλογο σε αυτά τα κυβικά και έτσι κατέληξα σχετικά εύκολα στο Suzuki Burgman 200. Εχει αρκετά κυβικά και όγκο για να βγαίνει άνετα στην εθνική για Σίνδο, έχει πορτ-μπαγκάζ που χωράει τα πάντα και οι κριτικές στο internet ήταν πολύ καλές. Μόνο που δεν το βλέπω καθόλου στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί. Μα όλοι κολλημένοι με τα Piaggio;
Φωτογραφίες δικές μου δεν έχω, οπότε δανείστηκα από διάφορα site για να σας δείξω:
Το καντράν που είναι πάρα πολύ καλοδεμένο - σαν αυτοκινήτου.
Τα πορτάκια μπροστά στον αναβάτη. Στο δεξιά βάζω υγρά μαντηλάκια για να καθαρίζω το κράνος από τις λάσπες και στο μπροστά έχω γυαλιά ηλίου. Εχει μέχρι και πρίζα για να φορτίζεις κινητό!
Το πορτ-μπαγκάζ που χωράει τα πάντα!
Εγώ ξύνω τους μαρσπιέδες στην άσφαλτο.Το πρώτο σοκ ήταν στο βενζινάδικο όταν το γέμισα πρώτη φορά. 7 ευρώ. 7 ευρώ!!! Οχι 45! Στην αρχή το οδηγούσα χωρίς δίπλωμα οπότε φοβόμουν αρκετά. Δεν είχα συνηθίσει στη συμπεριφορά του, φοβόμουν και να πλαγιάσω στις στροφές.
Διάβασα αρκετά site στο internet για το πώς πρέπει να οδηγείς και το πώς να στήνεσαι στο δρόμο, γιατί το μηχανάκι δεν είναι αυτοκίνητο. Πέρα από το ότι δεν σε προσέχουν ως αναβάτη, και να σε προσέξουν, πιστεύουν ότι μπορείς να ελιχθείς σαν φίδι μέσα από την κίνηση. Με βοηθάει πάντως αρκετά σε αυτό το ότι έγινα αναβάτης αφού υπήρξα οδηγός για 9 χρόνια. Δεν κάνω τις μαλακίες που κάνουν οι παπάκηδες και αρκετές φορές δεν σκέφτομαι καν να κάνω διείσδυση στην κίνηση, συνηθισμένος από το αυτοκίνητο.
Είναι όμως υπέροχο! Δεν διστάζω πια να πάω κάπου! Είτε στο κέντρο είτε παντού. Είναι παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι μου, όχι δίπλα στο Ιπποκράτειο, και οι αποστάσεις μέσα στην πόλη διανύονται στο 1/2 τουλάχιστον του χρόνου. Το πρωί βγάζω το μποτιλιάρισμα της ΧΑΝΘ σε 2 φανάρια! Και κινούμαι στην Τσιμισκή από τη λεωφορειολωρίδα και βγάζω την απόσταση ΧΑΝΘ-Δικαστήρια σε 4 λεπτά, κινούμενος με 60 ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι κολλημένοι στα κουτιά τους... Και όταν γυρνάω σπίτι είμαι πάνω σε 3 λεπτά, όσο κάνω για να το κλειδώσω. Και όταν βαριέμαι το παίρνω και πάω βόλτα στην πόλη. Αυτό δεν το έχω κάνει ποτέ με το αυτοκίνητο...
Πήρα μηχανάκι με σκοπό όχι να το χρησιμοποιώ Μάιο με Οκτώβριο όταν θα έχει ζέστη. Δεν ήξερα αν έκανα σωστά, πάντως οι περισσότεροι έτσι κάνουν. Πήρα καλό μπουφάν με ενισχύσεις, πήρα και κουβέρτα για τα πόδια για τη βροχή. Μετά από 3 εβδομάδες στην κίνηση, στην εθνική, με 3 βαθμούς το πρωί, αέρα και βροχή, καταλήγω ότι το μηχανάκι το οδηγάς μια χαρά σε όλες τις συνθήκες (εκτός των ακραίων βροχών και ανέμων), αρκεί να μην οδηγείς όπως και το αυτοκίνητο...
Στο αυτοκίνητο είσαι καθισμένος στην πολυθρόνα σου, έχεις ζέστη και μουσική, έχεις νωχελικά το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το δεξί στο λεβιέ. Ακόμα και να βρέχει και να φυσάει δεν σε επηρεάζει ιδιαίτερα. Στο μηχανάκι νοιώθεις κάθε χιλιόμετρο που κάνεις. Μέχρι στιγμής αυτό μου αρέσει. Με ενοχλούσε στο παρελθόν το ότι έμπαινα κάθε πρωί στο κουτί μου και έβγαινα στη δουλειά μου. Ούτε καταλάβαινα τις εποχές, ούτε τη βροχή ούτε το κρύο. Τώρα τα νοιώθω, "κυκλοφορώ" στην πόλη, δε μετακινούμαι. Μου αρέσει που το πρωί, έχοντας κάνει 22 χιλιόμετρα κίνηση και εθνική με 4 βαθμούς και ψιλοβρόχι, τα πόδια μου και το πρόσωπό μου καίνε. Αν είσαι καλά ντυμένος δεν παθαίνεις τίποτα. Είναι όπως όταν ήμασταν μαθητές και φοιτητές, που δε φοβόμασταν το κρύο και τη βροχή και βγαίναμε έξω, και ας κρυώναμε και ας βρεχόμασταν. Καταλαβαίνω πια το "έξω".
Στο γυρισμό χτες από τη δουλειά, πέρασα από την Ερμού, απέναντι από το Καπάνι. Σταμάτησα έξω από τον Αγορογιάννη τον τυρέμπορα, μπήκα με το κράνος παραμάσχαλα και πήρα κεφαλοτύρι Αμφιλοχίας και πικάντικη φέτα. Μου άρεσε που μπόρεσα να το κάνω αυτό! Δεν με αναγκάζει πια το αυτοκίνητο να πηγαίνω στο Carrefour για να ψωνίζω!
Αρκετά με τους συναισθηματισμούς της μοτοσυκλέτας, ας γράψω, ως συνήθως, και μερικές γενικές παρατηρήσεις επιγραμματικά:
Διάβασα αρκετά site στο internet για το πώς πρέπει να οδηγείς και το πώς να στήνεσαι στο δρόμο, γιατί το μηχανάκι δεν είναι αυτοκίνητο. Πέρα από το ότι δεν σε προσέχουν ως αναβάτη, και να σε προσέξουν, πιστεύουν ότι μπορείς να ελιχθείς σαν φίδι μέσα από την κίνηση. Με βοηθάει πάντως αρκετά σε αυτό το ότι έγινα αναβάτης αφού υπήρξα οδηγός για 9 χρόνια. Δεν κάνω τις μαλακίες που κάνουν οι παπάκηδες και αρκετές φορές δεν σκέφτομαι καν να κάνω διείσδυση στην κίνηση, συνηθισμένος από το αυτοκίνητο.
Είναι όμως υπέροχο! Δεν διστάζω πια να πάω κάπου! Είτε στο κέντρο είτε παντού. Είναι παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι μου, όχι δίπλα στο Ιπποκράτειο, και οι αποστάσεις μέσα στην πόλη διανύονται στο 1/2 τουλάχιστον του χρόνου. Το πρωί βγάζω το μποτιλιάρισμα της ΧΑΝΘ σε 2 φανάρια! Και κινούμαι στην Τσιμισκή από τη λεωφορειολωρίδα και βγάζω την απόσταση ΧΑΝΘ-Δικαστήρια σε 4 λεπτά, κινούμενος με 60 ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι κολλημένοι στα κουτιά τους... Και όταν γυρνάω σπίτι είμαι πάνω σε 3 λεπτά, όσο κάνω για να το κλειδώσω. Και όταν βαριέμαι το παίρνω και πάω βόλτα στην πόλη. Αυτό δεν το έχω κάνει ποτέ με το αυτοκίνητο...Πήρα μηχανάκι με σκοπό όχι να το χρησιμοποιώ Μάιο με Οκτώβριο όταν θα έχει ζέστη. Δεν ήξερα αν έκανα σωστά, πάντως οι περισσότεροι έτσι κάνουν. Πήρα καλό μπουφάν με ενισχύσεις, πήρα και κουβέρτα για τα πόδια για τη βροχή. Μετά από 3 εβδομάδες στην κίνηση, στην εθνική, με 3 βαθμούς το πρωί, αέρα και βροχή, καταλήγω ότι το μηχανάκι το οδηγάς μια χαρά σε όλες τις συνθήκες (εκτός των ακραίων βροχών και ανέμων), αρκεί να μην οδηγείς όπως και το αυτοκίνητο...
Στο αυτοκίνητο είσαι καθισμένος στην πολυθρόνα σου, έχεις ζέστη και μουσική, έχεις νωχελικά το αριστερό χέρι στο τιμόνι και το δεξί στο λεβιέ. Ακόμα και να βρέχει και να φυσάει δεν σε επηρεάζει ιδιαίτερα. Στο μηχανάκι νοιώθεις κάθε χιλιόμετρο που κάνεις. Μέχρι στιγμής αυτό μου αρέσει. Με ενοχλούσε στο παρελθόν το ότι έμπαινα κάθε πρωί στο κουτί μου και έβγαινα στη δουλειά μου. Ούτε καταλάβαινα τις εποχές, ούτε τη βροχή ούτε το κρύο. Τώρα τα νοιώθω, "κυκλοφορώ" στην πόλη, δε μετακινούμαι. Μου αρέσει που το πρωί, έχοντας κάνει 22 χιλιόμετρα κίνηση και εθνική με 4 βαθμούς και ψιλοβρόχι, τα πόδια μου και το πρόσωπό μου καίνε. Αν είσαι καλά ντυμένος δεν παθαίνεις τίποτα. Είναι όπως όταν ήμασταν μαθητές και φοιτητές, που δε φοβόμασταν το κρύο και τη βροχή και βγαίναμε έξω, και ας κρυώναμε και ας βρεχόμασταν. Καταλαβαίνω πια το "έξω".Στο γυρισμό χτες από τη δουλειά, πέρασα από την Ερμού, απέναντι από το Καπάνι. Σταμάτησα έξω από τον Αγορογιάννη τον τυρέμπορα, μπήκα με το κράνος παραμάσχαλα και πήρα κεφαλοτύρι Αμφιλοχίας και πικάντικη φέτα. Μου άρεσε που μπόρεσα να το κάνω αυτό! Δεν με αναγκάζει πια το αυτοκίνητο να πηγαίνω στο Carrefour για να ψωνίζω!
Αρκετά με τους συναισθηματισμούς της μοτοσυκλέτας, ας γράψω, ως συνήθως, και μερικές γενικές παρατηρήσεις επιγραμματικά:
- Η μηχανή θέλει σωστό ντύσιμο: Κράνος, μπουφάν με ενισχύσεις και γάντια μηχανής. Αποφεύγεις σοβαρές βλάβες σε ενδεχόμενη σύγκρουση και δεν κρυώνεις ούτε βρέχεσαι. Βλέπω κάτι τύπους με Honda T-max, κοστούμι και παλτό χωρίς κράνος και φρικάρω.
- Η μηχανή δεν είναι αυτοκίνητο. Τρως κρύο, αέρα και βροχή, προσέχεις να αποφεύγεις τις λακούβες και τις διαγραμμίσεις (γιατί γλυστράνε), προσέχεις τον κάθε μαλάκα ταξιτζή που σε περιφρονεί παντελώς (οι υπόλοιποι οδηγοί μου φαίνονται γενικά εντάξει πάντως, βοηθάει και το ότι έχω μονίμως ανοιχτά τα φώτα), κοιτάς συνέχεια μπρος-πίσω-καθρέφτες, δεν ακούς ραδιόφωνο, δεν μιλάς στο κινητό, δεν τρως μπισκότα, οι πλάγιοι άνεμοι σε πηγαίνουν πέρα-δώθε, νοιάζεσαι ακόμα και για τους στροβιλισμούς από τον αέρα της μπροστινής νταλίκας στην εθνική. Αλλά διεισδύεις στην κίνηση από τα ενδιάμεσα, χρησιμοποιείς τις λεωφορειολωρίδες, παρκάρεις παντού, κινείσαι παντού, κινείσαι γρήγορα.
- Διάβασα κάπου ότι το 90% των ατυχημάτων που εμπλέκουν μηχανή είναι υπαιτιότητα του αναβάτη. Το πιστεύω αυτό. Ιδιαίτερα τα 16χρονα καγκούρια με τα παπάκια πηγαίνουν σαν ηλίθιοι. Και οι πακετάδες. Κοινή λογική θέλει και σεβασμό στους γραπτούς και άγραφους κανόνες του δρόμου. Και ας παραχωρήσεις μια προτεραιότητα παραπάνω, στο επόμενο φανάρι τους έχεις προσπεράσει όλους.
Αυτό είναι από τη Μενεμένη.
Από τον 7ο όροφο της Νέας Πτέρυγας του ΑΧΕΠΑ όπου νοσηλευόταν ο Σάκης. Μα τι θέα... πραγματικά, κατοικούμε στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου...
Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν το γιαπί απέναντι από το ΑΧΕΠΑ. Παρατηρήστε το παγκάκι το οποίο είναι ακριβώς στο χείλος της μπετόπλακας, στον 4ο όροφο! Μα γιατί;! Είναι τόσο ρομαντικά εκεί πάνω! Μπορεί, πρέπει να έχει πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα. Αλλά, εχμ, μήπως είναι κάπως επικίνδυνα; Ο Παπακαλιάτης το είχε κάνει αυτό κάποτε σε σειρά θυμάμαι. Εκεί είχε ρίξει την Πέμυ Ζούνη, δίπλα στη μπετόβεργα...
