Είναι λυπηρό, ένας τρόπος ζωής που αντιμετωπίζαμε ανέκαθεν ως μια χαριτωμενιά του έθνους μας να μάς κάνει τώρα περίγελω όλης της υφηλίου. Συμπεριφορές που ανέκαθεν αντιμετωπίζαμε με ένα "ε, τι τα θες" ή με το "εδώ είναι Ελλάδα, δεν γίνεται τίποτα" μάς στοιχίζουν τουλάχιστον ένα -10% στις αποδοχές του κάθε Έλληνα.
Σκεφτόμενος την "κρίση" δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι ειδυλλιακές εικόνες 50 χρόνια πριν σε κάποιο χωριό, όταν οι άνθρωποι ήταν πιο ολιγαρκείς και χαρούμενοι. Γίναμε τζάμπα μάγκες τα τελευταία πόσα χρόνια, υλικά αλλά και θεσμικά. Αντιμετωπίσαμε τη δουλειά ως μια χαζή υποχρέωση, πιστέψαμε στην ουτοπία του δημοσίου "να κάθεσαι και να σε πληρώνουν" και θεωρήσαμε τη σύνταξη ως το καθισιό-ανταμοιβή για λίγα χρόνια "σκληρής" δουλειάς.
"Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία" λένε οι επιχειρηματίες. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι μία ευκαιρία να αλλάξουμε νοοτροπία ως έθνος, να μάθουμε να διεκδικούμε την αξία των χρημάτων μας και να τιμωρούμε τους κακούς επαγγελματίες. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, και κάποια στιγμή αυτοί που είναι μονίμως τα κορόιδα θα επαναστατήσουν και θα αρχίσουν τις κλωτσιές.
"Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία" λένε οι επιχειρηματίες. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι μία ευκαιρία να αλλάξουμε νοοτροπία ως έθνος, να μάθουμε να διεκδικούμε την αξία των χρημάτων μας και να τιμωρούμε τους κακούς επαγγελματίες. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, και κάποια στιγμή αυτοί που είναι μονίμως τα κορόιδα θα επαναστατήσουν και θα αρχίσουν τις κλωτσιές.
