Η Ελλάδα με τα μάτια της Αγγλίας

Ο φίλος Άρης είχε γενέθλια την Κυριακή. Και βγήκαν με τους φίλους του στην ελληνική ταβέρνα, εκεί πάνω στη Σκωτία. Λείπει ήδη 15 χρόνια από την Ελλάδα, πολυετείς σπουδές και μετά δουλειά ως οδοντίατρος σε ιατρείο. Του λείπει η Ελλάδα. 15 χρόνια τώρα και δεν έχει αγγλοποιηθεί, οπότε λογικό. Αλλά και 2 μήνες να λείπεις εκεί πάνω στο νησί, η Ελλάδα σου λείπει, και με κάθε ευκαιρία την αποζητάς.

Από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ από τις σπουδές μου στην Αγγλία είναι η εικόνα της Ελλάδας από εκεί πάνω. Η Ελλάδα φάνταζε μία χώρα μαγική, όπου όλοι περνάνε απίθανα, όλοι είναι χαλαροί. Μπουγάτσα το πρωί, καφέδες το μεσημέρι, ξενύχτι μέχρι το πρωί. Και όλα αυτά κάτω από το λαμπρό ήλιο. Τι με νοιάζει εμένα η πρασινάδα και τα κουκλίστικα σπιτάκια της Αγγλίας, όταν δεν μπορώ να τα χαρώ επειδή βρέχει; Και πώς να εκτιμήσεις τη «νυχτερινή» ζωή όταν ο σαπιοκοιλιάς Άγγλος δίπλα σου ξερνάει τα pints που έχει πιει και η ανεπαρκώς ενδεδυμένη Αγγλίδα κουνάει τα βυζιά της πέρα-δώθε;

Ακόμα και η βόλτα στη Δημητρίου Γούναρη με μία κρέπα στο χέρι δεν υπήρχε. Αν εξαιρέσεις το εμπορικό κέντρο όπου είχε κάποια (γενικά ακριβά) εστιατόρια και μπαρ, η υπόλοιπη πόλη ήταν σκοτεινή και αφιλόξενη το βράδυ. Ούτε χαρούμενες παρέες, ούτε γέλια. Μόνο κάποιοι μεθυσμένοι Άγγλοι.

Ενώ στην Ελλάδα…

Το Σάββατο είχε καφέ και βόλτα το πρωί, καφέ και βόλτα το βράδυ, αργότερα ποτάκι και μετά κάτι πιο νυχτερινό, ανάλογα με τα γούστα. Είχες αμάξι, ήσουν κύριος. Και στα οικονομικά να μην τα κατάφερνες, έβγαινες για ρετσινούλα με την παρέα σου, χαρούμενα αγόρια και κορίτσια, 10 ευρώ το άτομο και περνούσες και γαμάτα.

Πόσα Σάββατα πέρασα στο δεύτερο έτος μόνος, μέσα στο σπίτι διαβάζοντας, γιατί «πού να βγούμε έξω, με τους Άγγλους». Και έπαιρνα τηλέφωνο στους φίλους μου στην Ελλάδα που, πρωτοετείς φοιτητές, γλεντοκοπούσαν σε μεγάλες φοιτητικές παρέες στα στέκια πέριξ της πλατείας Άθωνος… νοσταλγία! Ο πόνος να γυρίσεις στην πατρίδα!

Ενώ στην Αγγλία υπήρχε ταρίφα. Μετρούσες τις λίρες μία-μία. 2 λίρες το λεωφορείο για την πόλη, 15 λίρες το εστιατόριο (και λίγα λέω) και 11 η ώρα σπίτι, άντε και σε καμιά κουζίνα μαζί και με τους άλλους ελληνάρες να ακούτε στο σιγανό Βίσση και Βανδή, μην τυχόν και ενοχληθεί ο Κινέζος από δίπλα.

Δεν άκουγα 2-ten FM, όσο είχα internet άκουγα Flash, Star FM και Κοσμοράδιο. Όλη μέρα. Τι πόνος όταν ο εκφωνητής έλεγε «Υπέροχος καιρός σήμερα και καθώς ερχόμουν στο σταθμό σας είδα όλους έξω στην παραλία, στις καφετέριες». Και κάθε μέρα διάβαζα τα νέα της Ελλάδας στο flash.gr, στα tanea.gr, κάθε ελληνικό site που υπήρχε, επί παντός του επιστητού. Και κυρίως το iama.gr, που είχε μία webcam που κοιτούσε την Καμάρα, χάζευα τα Σάββατα τις παρέες που δίναν εκεί ραντεβού. Και μετά το Μάρτιο χανόμουν στα sites που μιλούσαν για διακοπές, ελληνικά νησιά, το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι…

Θυμάμαι έναν Απρίλιο που γύρισα στην Ελλάδα για Πάσχα. Την Τρίτη που έφυγα από την Αγγλία είχε 3 βαθμούς και χιονόνερο και την Πέμπτη, στην Ελλάδα, είχε 26 βαθμούς και έκανα και μια βουτιά στη θάλασσα! Δεν ξέπλυνα το αλάτι από πάνω μου. Γύρισα σπίτι με ανοιχτά τα παράθυρα, δυνατή μουσική και το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο. Ευτυχία!

Ο φελλοπίνακας που είχα στο δωμάτιο ήταν γεμάτος με φωτογραφίες από περασμένα καλοκαίρια, ένα ημερολόγιο «Greek Islands» που έσβηνα μέρες μέχρι την επόμενη επιστροφή και μια μικρή ελληνική σημαία.

Αυτή ήταν η Ελλάδα για εμάς στην Αγγλία. Ένα μακρύ, ζεστό, υπέροχο καλοκαίρι. Φραπέδες, ταβέρνες, βόλτες στον ήλιο και ποτά στη ζεστή νύχτα. Και η απότομη πτώση στην πραγματικότητα όταν άνοιγες τα μάτια. Βροχή, βροχή και πάλι βροχή.

Τι εικόνα που είχε η Ελλάδα από την Αγγλία! Και όλη μας η ζωή στην Αγγλία μία προσπάθεια να προσομοιάσουμε τη ζωή στην Ελλάδα. Οι ελληνοπαρέες που μαζευόμασταν στο εστιατόριο της εστίας, το feta cheese από το ASDA, η ελληνική μουσική στα Greek Parties του Hellenic Society, η χαρά όταν η Άρτεμις μαγείρεψε παστίτσιο. Οι Έλληνες φοιτητές νοιώθουν ότι περνάν «τα καλύτερά τους χρόνια», εμείς νοιώθαμε ότι μας στερούν κάτι. Ένα «ναι μεν, αλλά». Τον Ιούλιο του τελευταίου έτους καθόμασταν με το Μάκη στην αυλή με τους φραπέδες και βάζαμε στο thalassa.gr να παίζει ήχους από κύματα…

Από τότε, με το που αρχίζει και σκάει ο ήλιος το Μάρτιο με πιάνει κάτι, ότι «πρέπει» να πάω έξω για καφέ, και μέσα στο κρύο αν χρειαστεί. Μου έχει μείνει από τότε ο φόβος ότι μπορεί ο ήλιος να χαθεί μέσα στα σύννεφα και να αρχίσει να βρέχει για μέρες. Και να μην ξαναδώ τον ήλιο και να είμαι έξω για καφέ, κι ας είναι καλοκαίρι.

Από τη χαρά του ο Άρης με παίρνει κάθε φορά τηλέφωνο όταν βγαίνει για λίγο ο ήλιος και έχουν πάει έξω για καφέ. «Σαν την Ελλάδα είναι!» μου λέει ενθουσιασμένος. Και παίρνει εμένα γιατί είμαι από τους λίγους που μπορώ να τον καταλάβω.

Πεντέμιση χρόνια ήδη στην Ελλάδα και η μαγεία αυτή έχει χαθεί στην καθημερινότητα. Πάλι καφές, πάλι ποτό, πάλι μπουγάτσα. Και κολασμένη ζέστη το καλοκαίρι. Και κίνηση, καυσαέριο, σπαστικές τρέντι φατσούλες. Χάθηκε η μαγεία. Την καθημερινότητα πια την εκτιμώ σε μεγάλο βαθμό λόγω της έλλειψής της τότε.

Σε 26 ελληνικά πάρτυ πήγα μέσα σε 4 χρόνια. Όλα τέλειωναν με 300 άτομα να χοροπηδάνε μέσα στο κλαμπ και να τραγουδάνε φωνάζοντας:

Κάποιος κοιτάει την ώρα

Κάποιος στο δρόμο τρέχει

Κάπου σε κάποια χώρα

Τώρα μπορεί να βρέχει

Κι μένα τι με νοιάζει

Εδώ έχει πάντα ήλιο

Μόνο που με τρομάζει

Όποτε λέω θα φύγω

Είχα πει θα φύγω, είχα πει

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι

Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι.

καλοκαίρι κάλοκαιράκι είσαι της ζωης τ'αεράκι Ω Ω Ω Ω!

Μεταφέρω και το email του astroholic Σάκη, αυτούσιο, μαζί και με τον τίτλο του. Μόνο να με συγχωρέσει γιατί έχει πάει πέντε παρά τα χαράματα και δεν έχω κουράγιο να του απαντήσω. Συμφωνώ πάντως με ό,τι λέει. Και μην ξεχνάτε... http://www.astroholics.com !

Πω πω! Πολλά γράφετε ρε παιδιά για το καλοκαίρι. Δε λέω ειπώθηκαν σωστές απόψεις και από τις δύο μεριές. Και εμένα με εκνευρίζει η ζέστη, και εμένα μου τη δίνουν τα τρέντι αγοράκια και κοριτσάκια που βγαίνουν στην παραλία περιμένοντας τους ειδικούς σεξομετρητές κο Ψινάκη, κα Κάρτσωνα και τον άλλο κύριο - που ας με συγχωρήσει γιατί δεν γνωρίζω το όνομά του - να τους πλησιάσουν και να τους πουν πόσο μα πόσο πολύ σέξι είναι. με αντικειμενικά κριτήρια βέβαια. Και κοίτα να δεις!!!! Δεν έρχονται ποτέ.

Αλλά από την άλλη μου αρέσει που στο πεντάμηνο καλοκαίρι μας η Ελλαδίτσα μας παραπατάει από τη ζαβλακομάρα της ζέστης. Μου αρέσει που οι άνθρωποι ξεχνούν όλα τους τα προβλήματα και ζουν τον μύθο τους (όπως πολύ εύστοχα λέει ο ΕΟΤ) φορτίζοντας έτσι τις μπαταρίες τους ώστε να κάνουν πορείες και απεργίες τον υπόλοιπο χρόνο. Διότι μόλις τελειώσουν τα μπάνια και ξαναθυμηθούν ότι δεν τους φτάνουν τα λεφτά για το πετρέλαιο, η χώρα θα μπει και πάλι στους ρυθμούς που την έχουμε συνηθίσει.

Τέλος πάντων εγώ για άλλο πράγμα ήθελα να γράψω. Δεν περιμένουμε όλοι το καλοκαίρι για να κάνουμε μπάνια και να πάμε στα μμπιτς μμπαρζ ή να σιχτιρίζουμε την ζέστη και την υγρασία. Μερικοί από μας (λίγοι για την ακρίβεια) περιμένουμε τις ζεστές και καθαρές νύχτες του καλοκαιριού. Παρέα μ' ένα τηλεσκόπιο ή ένα ζευγάρι κιάλια, με ένα ραδιοφωνάκι και καναδυό μπύρες ταξιδεύουμε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, αφήνοντας τις μαγικές εικόνες του ουρανού να μας μεθήσουν με την ομορφιά τους. Πλανήτες, γαλαξίες, αστρικά μαιευτήρια μας κάνουν να νιώθουμε ταπείνωση και ανάταση την ίδια στιγμή. Ξέρω! Ακούγομαι ψευτορομαντικός ε; Αυτοί όμως που έχουν την ίδια «τρέλα» με μένα θα με καταλάβουν, οι υπόλοιποι; μάλλον όχι.

Θα μου πείτε γιατί το καλοκαίρι και όχι τον υπόλοιπο χρόνο; Νομίζω πως είναι αυτονόητο, νύχτες με θερμοκρασία υπό του μηδενός, όσο κι αν αγαπάς την αστρονομία, ε δεν παλεύονται. Ειδικά αν αποφασίσεις να πας κάπου μακριά από τα φώτα της πόλης ή κάποιου αυτοκινητόδρομου, μόνο η ιδέα του σχιζοφρενή δολοφόνου με το μπαζούκας φτάνει να σε κάνει να το σκεφτείς δύο και τρις φορές. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ο τόπος έχει γεμίσει βλαμμένους. Ενώ το καλοκαίρι πες πες όλο και θα πείσεις κανένα φίλο σου να έρθει για παρέα.

Άντε καλώς να μας έρθει και αυτό το καλοκαίρι. Με καθαρούς ουρανούς και να μην περάσει η κυβέρνηση το ασφαλιστικό χωρίς να το καταλάβουμε. Και μη ξεχνάτε. όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

Το τρέντι καλοκαίρι

Ερημική παραλία της Κασσάνδρας

Η Δήμητρα γράφει...

Κι ενώ ο «Φωτογράφος» ευαγγελίζει το καλοκαίρι και προσπαθεί να ξεθάψει τις ευχάριστες καλοκαιρινές μας αναμνήσεις που έχουν άρωμα θάλασσας και καρπουζιού, υπάρχουν κάποιες ψυχές, που, παρόλο που είναι γέννημα θρέμμα Έλληνες, δεν ανυπομονούν να έρθει αυτή η εποχή του χρόνου. Και όχι δεν απασχολούμαι στον τουριστικό τομέα!

Έχοντας το χρίσμα της «ξυνής» (το απέκτησα μετά από πολλούς κόπους, αν θέλετε να ξέρετε) αυτό που δεν αντέχω το καλοκαίρι είναι η ζέστη! Ζέστη που σε κάνει ράθυμο, νωχελικό, βαριεστημένο, κουρασμένο.Η όαση του air condition είναι μόνο προσωρινή λύση στο πρόβλημά μου. Έπειτα από πολλές ώρες μέσα σε ένα μικρό γραφείο με το air condition πάνω από το κεφάλι μου, με πιάνει πονοκέφαλος, ημικρανία.τόσο πολύ που μόλις βγω έξω δε με πειράζει ούτε η βαριά υγρασία της πόλης μας.

Και μετά είναι και το άλλο: σε μια πόλη τόσο κοντά στο μοναδικό και ασύγκριτο παραθεριστικό παράδεισο, την Χαλκιδική, νιώθω ότι ζω σε μια πόλη ξεχαρβαλωμένη. Σε μια πόλη που κανείς δεν έχει όρεξη να δουλέψει γιατί είναι ζαλισμένος από τα σφηνάκια του Pasha. Σε μια πόλη που το Σαββατοκύριακο ξεκινά την Πέμπτη και τελειώνει την Τρίτη, που αισθάνεσαι ότι είσαι εξωγήινος αν δε θέλεις να πας για μπάνιο στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο και θέλεις να απολαύσεις την άδεια πόλη, που είναι αδιανόητο να είναι καλοκαίρι και εσύ να μην χαίρεσαι, που είναι ασύλληπτο αν δε θέλεις να στριμωχτείς σε μπητς μπαρς και να χορέψεις με το παρεό σου.

Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι όλα αυτά δε μου αρέσουν. Απλώς θέλω να γίνονται όποτε εγώ νιώθω ότι θέλω να τα κάνω και όχι επειδή μου το επιτάσσει το καλοκαίρι, επειδή «όλοι εκεί θα είναι», επειδή «πρέπει».

Ευλογημένη χώρα είναι η Ελλάδα και το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο από τους 3 γνωστούς μήνες. Προτιμώ τη γλύκα του Σεπτέμβρη όταν μπορείς να κυκλοφορείς στα σοκάκια των μικρών χωριών της ασύγκριτης Χαλκιδικής χωρίς να σπρώχνεσαι, όταν μόλις νυχτώσει χρειάζεται να ρίξεις κάτι στην πλάτη σου, όταν οι περισσότερες παραλίες έχουν αδειάσει και μπορείς να κολυμπήσεις απολαμβάνοντας τη θάλασσα, όταν η άμμος δεν καίει πια.

_____________________________

Όσο και αν διαφωνώ εξ όψεως με τις απόψεις της Δήμητρας, στο βάθος συμφωνώ.

Η μετάβαση στην Χαλκιδική από το ρεύμα της επιστροφής.

Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι έστω και ένας από εμάς που ζούμε στην τσιμεντένια αυτή πόλη απολαμβάνει έστω και στο ελάχιστο την κατάντια της «Κυριακής στην Χαλκιδική». Για όσους δεν το έχουν βιώσει, είναι μία αρρωστημένη κατάσταση, κατά την οποία ένα ετερόκλητο πλήθος από παλιές Toyota Corolla με οικογένειες (συν ομπρέλες-μπρατσάκια), φτιαγμένα Fiat Punto με καγκουροπαρέες και anything in between ξεχύνεται από την πόλη την Κυριακή το πρωί και επιστρέφει την Κυριακή το βράδυ.

Γνωστό μαντρί των Φλογητών, ονόματι Pasha.

Οσο για την κατάσταση στα Δημοφιλή Θέρετρα του Επίγειου Παραδείσου της Χαλκιδικής (ΔΘΕΠΧ), είναι τουλάχιστον τραγική: Πέριξ του εκάστοτε μπητς-μπαρ που συγκεντρώνει την κάθε fashion-conscious νεανίδα της πόλης μας, μαζί με την τρέντη παρέα της που πίνουν το εκάστοτε ποτό της εποχής (πέρσι ήταν το μοχίτο, φέτος ποιος ξέρει;), υπάρχουν οι ομάδες των πόζερων της παραλίας που επιδίδονται στο ευγενές άθλημα των ρακετών. Και όλα αυτά κάτω από τον καυτό ήλιο του ελληνικού καλοκαιρινού μεσημεριού. Μία επίδειξη των τάσεων της μόδας και της σωματικής διάπλασης του καθένα στους 40 βαθμούς.

Δεν είναι ίσως τόσο οι δύσφορες καιρικές συνθήκες της παραλίας (που στο κάτω-κάτω ανακουφίζονται με μία βουτιά στη δροσερή θάλασσα), όσο η αίσθηση ότι ανήκεις σε ένα τρέντι κοπάδι που αγεληδόν «πρέπει» να γεμίσει τις παραλίες τις 8 Κυριακές του καλοκαιριού, να διασκεδάσει σαν να μην υπάρχει αύριο. Και μετά να παραπονεθεί για την κίνηση της επιστροφής. Το ίδιο κοπάδι που «πρέπει» να πάει το Σάββατο το μεσημέρι στο Carrefour και που «πρέπει» να βγει για καφέ στην παραλία της Θεσσαλονίκης κάθε καλή Κυριακή το μεσημέρι πριν πιάσουν οι πολλές οι ζέστες. Το ίδιο κοπάδι που το χειμώνα θα βγει βελάζοντας στην Άθωνος το Σάββατο το μεσημέρι και που θα σταθεί στην ουρά του Βέρτη το Σάββατο το βράδυ. Και, δυστυχώς, η τρεντοποίηση της πόλης μας προχωρά με γοργούς ρυθμούς – η βλαχοεπαρχιώτικη λογική του «φαίνεσθαι» σε όλο της το μεγαλείο, γιατί αυτή η πόλη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο σε αυτόν τον τομέα.

Το καλοκαίρι όμως είναι μία υπέροχη εποχή και, όντως, στην Ελλάδα δεν κρατάει τρεις μήνες (ή ενάμιση, όπως νομίζουν πολλοί), αλλά πέντε, από το Μάιο μέχρι αργά το Σεπτέμβριο. Και το καλοκαίρι εκφράζει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα και είναι λάθος να το διαγράφουμε εξολοκλήρου γιατί αρνούμαστε (και σωστά) να συμμετάσχουμε στην τρέντι παράσταση του Ιουλίου-Αυγούστου. Και πού να δεις τι γίνεται στα νησιά τον Αύγουστο, όπου φαίνεται στην στάση της κάθε συνειδητοποιημένης κοπέλας ότι οι διακοπές δεν είναι η περίοδος της χαλαρότητας αλλά η περίοδος που «πρέπει» να είμαι όσο πιο όμορφη γίνεται, που «πρέπει» να βρω τον έρωτα της ζωής μου ή που, στο κάτω-κάτω, «πρέπει» να περάσω υπέροχα. Δεν είναι φυσικά καθόλου λάθος να θέλεις να περάσεις υπέροχα, αλλά να «πρέπει»…;

Αγέλη Θεσσαλονικέων στην παραλία ενός ΔΘΕΠΧ.

Το καλοκαίρι για τον καθένα μας είναι ωραίο για διαφορετικά πράγματα. Προσωπικά την ειδυλλιακή εικόνα για το καλοκαίρι έχω ένα σούρουπο του Αυγούστου στο μπητς-μπαρ του Αρμενιστή, χύμα στο κύμα με μία μπύρα στο χέρι. Ή ένα βράδυ στην παραλία της Τορώνης με μπύρες από το μίνι-μάρκετ, 4 άτομα στις ξαπλώστρες να χαζεύουμε τα αστέρια. Μεσημέρια στην παραλία της Τριστινίκας, λίγοι και καλοί, μακριά από το δρόμο του κοπαδιού, που οδηγεί συνήθως στο Pasha με τις salonikebrities (© Τσιτσόπουλος) αηδούς και στα μαντριά της Καλλιθέας.

Η εικόνα της Τσιμισκή Κυριακή μεσημέρι.

Οπότε καταλήγω στο αρχικό μου ερώτημα, στο προηγούμενο post: Γιατί να «πετάς» έτσι κάτι τόσο ωραίο όπως είναι το καλοκαίρι; Η υγρασία και το τσιμέντο της πόλης μας όντως δε βοηθάνε, και το aircondition είναι για τους πολλούς μία λύση ανάγκης (και ας είναι ο ταπεινός ανεμιστήρας πολύ πιο αποτελεσματικός και υγιεινός απ’ότι φαντάζονται οι περισσότεροι). Αυτό που με λυπεί είναι η άρνηση αυτών που απολαμβάνουν τα καλά του καλοκαιριού να ξεφύγουν από τη μιζέρια της καθημερινότητας και να αρκούνται στο παράπονο για την κακιά τους μοίρα. Αν σου αρέσει η παραλία και το ποτάκι στο beach bar, πάρε το αμάξι σου και πήγαινε, αν όχι στην Καλλιθέα ή στην Τριστινίκα, τουλάχιστον μέχρι την Καλλικράτεια που είναι και κοντά. Δεν είναι απαραίτητο να γίνεσαι πρόβατο αν δε θέλεις, ούτε σε αναγκάζει κανείς να κάθεσαι στην πόλη-θερμοκήπιο μετά τη λήξη του ωραρίου σου.

Αν πάλι δε σου αρέσει το καλοκαίρι, κάτσε και γκρίνιαζε όσο θες! Τα μίζερα απογεύματα του Δεκεμβρίου θα πάρεις την εκδίκησή σου!