11.7.10

Σκόρπχιες καλοκαιρινές σκέψεις




Υπέροχο πράγμα το καλοκαίρι στην Ελλάδα! Πραγματικά, όντως έχουμε δύο εποχές: Το καλοκαίρι και όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Είναι φυσικά τραγικό να ζεις, όπως μερικοί, όλον το χρόνο περιμένοντας να έρθει το καλοκαίρι, αλλά το καλοκαίρι είναι τόσο διαφορετικό από τον υπόλοιπο χρόνο που ξεχωρίζει.

Όσο ενοχικά ηλίθιος νοιώθω κάθε φορά που παρακολουθώ δελτίο ειδήσεων του Mega ή του Alter, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, άλλο τόσο "ανώτερος" νοιώθω όταν διαβάζω free press όπως η Athens Voice ή η Παράλλαξη. Δεν είναι ότι δε μου αρέσει να ενδιαφέρομαι για τα πολιτικά, αλλά η θεατρικού τύπου αγωνία για το αν θα κάνει η Μπακογιάννη νέο κόμμα ή για το αν θα ψηφίσουν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό μου φαίνεται too much. Η πραγματική ζωή είναι αλλού... είναι στο να ενδιαφέρεσαι για την τέχνη και στο να εκτιμάς ανέξοδες απολαύσεις όπως μια ποδηλατάδα στο ηλιοβασίλεμα.

Το μεγαλύτερο φετίχ για μένα το καλοκαίρι είναι το mini-super market του χαλκιδικιώτικου θερέτρου που το "κρατάει" όλη η οικογένεια επί 18 ώρες καθημερινώς και για 2 μήνες και που μυρίζει μονίμως δροσιά και αρώματα από τα απορρυπαντικά ρούχων. Ο παράδεισος του υλικού πολιτισμού στην άκρη του πουθενά, εκεί όπου αρκείσαι στο να φας ένα κιλό καρπούζι για μεσημεριανό και άλλο ένα για βραδυνό. Τουλάχιστον 20% ακριβότερο από τον ήδη ακριβό Μασούτη του πλησιέστερου κεφαλοχωρίου, με συνθήκες συντήρησης των αγαθών ίσως και αμφίβολες. Αλλά ποιος νοιάζεται...;


Αλήθεια, έπρεπε να διαφημιστεί τόσο αυτή η "κρίση" για να κατανοήσουμε τις σπατάλες που κάναμε επί τόσα χρόνια; Και γιατί θα έπρεπε να ξενερώσουμε τόσο για το ότι πρέπει να απωλέσουμε συνήθειες που αποκτήσαμε μόλις τελευταία; Και γιατί διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι η πραγματική ευτυχία βρίσκεται σε δωρεάν ή τελοσπάντων φτηνά πράγματα; Ελπίζω να μην ξανακούσω για αρκετό καιρό χαζογκόμενα να λέει "ο μπαμπάς μου μού πήρε ένα γκολφάκι".

Εβαλα γραμμή DSL στο εξοχικό και είναι το πρώτο καλοκαίρι εδώ και πολλά χρόνια που έρχομαι εδώ χωρίς να νοιώθω αποκλεισμένος! Είναι ίσως τραγικό για μερικούς το να κάνεις διακοπές έχοντας κάτι που για τους περισσότερους θυμίζει "δουλειά", αλλά για εμάς που η δουλειά είναι πιο χειρωνακτική και το laptop είναι η διασκέδαση, το να χαζεύεις forum στην Επανομή απογευματάκι, στο εξοχικό ανάμεσα στα χωράφια ακούγοντας τα πουλάκια και το θρόισμα των φύλλων, είναι μία ποιοτικότατη αναβάθμιση της έννοιας "ηρεμώ στο εξοχικό διαβάζοντας"!

6.3.10

Ηγγικεν η ώρα...

Είναι λυπηρό, ένας τρόπος ζωής που αντιμετωπίζαμε ανέκαθεν ως μια χαριτωμενιά του έθνους μας να μάς κάνει τώρα περίγελω όλης της υφηλίου. Συμπεριφορές που ανέκαθεν αντιμετωπίζαμε με ένα "ε, τι τα θες" ή με το "εδώ είναι Ελλάδα, δεν γίνεται τίποτα" μάς στοιχίζουν τουλάχιστον ένα -10% στις αποδοχές του κάθε Έλληνα.

Σκεφτόμενος την "κρίση" δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι ειδυλλιακές εικόνες 50 χρόνια πριν σε κάποιο χωριό, όταν οι άνθρωποι ήταν πιο ολιγαρκείς και χαρούμενοι. Γίναμε τζάμπα μάγκες τα τελευταία πόσα χρόνια, υλικά αλλά και θεσμικά. Αντιμετωπίσαμε τη δουλειά ως μια χαζή υποχρέωση, πιστέψαμε στην ουτοπία του δημοσίου "να κάθεσαι και να σε πληρώνουν" και θεωρήσαμε τη σύνταξη ως το καθισιό-ανταμοιβή για λίγα χρόνια "σκληρής" δουλειάς.

"Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία" λένε οι επιχειρηματίες. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι μία ευκαιρία να αλλάξουμε νοοτροπία ως έθνος, να μάθουμε να διεκδικούμε την αξία των χρημάτων μας και να τιμωρούμε τους κακούς επαγγελματίες. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, και κάποια στιγμή αυτοί που είναι μονίμως τα κορόιδα θα επαναστατήσουν και θα αρχίσουν τις κλωτσιές.

6.1.10

Λουτρά στο Σιδηρόκαστρο

Η διοίκηση, το προσωπικό και οι συνεργάτες του παρόντος blog εξέδραμαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και επισκέφτηκαν το Σιδηρόκαστρο, για wellness-τουρισμό!

Εξαίρετα (και σχετικά φτηνά) τα λουτρά του Σιδηροκάστρου, και η περιοχή γύρω, ούσα κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, βρίθει από εικόνες "εγκατάλειψης" που τόσο μου αρέσουν!

Δίπλα στο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο Θεσσαλονίκης-Προμαχώνα που σκίζει το τοπίο, ένα ημιεγκαταλελειμένο ηρώο (από πότε άραγε;) κοντά στην παλιά σιδηροδρομική γέφυρα του Στρυμόνα.

Υπερυψωμένη σκοπιά ακριβώς στα σύνορα, από τον καιρό που η Βουλγαρία ήταν ουσιαστικός εχθρός της ακεραιότητας της χώρας:


Σταθμός Στρυμόνα - φαίνεται να έχει αρκετή εμπορική κίνηση:


Και γραφικές εικόνες από το Σιδηρόκαστρο - κεφαλοχώρι της περιοχής που στις δόξες του, το '60, είχε και τέσσερεις κινηματόγραφους!

28.12.09

Απόψε, Χριστούγεννα στην πόλη...

Είναι αλήθεια ότι μετά το τελευταίο υπερμεγέθες άρθρο δεν είχα και πολλή όρεξη να γράψω, αλλά μάλλον το σωστότερο είναι να βγάζω τις σκέψεις από μέσα μου σε μικρές σταθερές δόσεις.

Ηρθαν πάλι τα Χριστούγεννα λοιπόν (το Last Christmas έκλεισε αισίως τα 25 χρόνια του και φέτος το πρωτάκουσα στις 20 Νοεμβρίου από τον Heart FM στη δουλειά!), και ως συνήθως, ως μη έγγαμος και μη πατέρας, παραχώρησα το δικαίωμά μου στις διακοπές κατά τη διάρκεια του "φιλέτου" 24 Δεκεμβρίου - 02 Ιανουαρίου στους οικογενειάρχες που, προφανώς, το χρειάζονται περισσότερο.

Ευτυχώς ή δυστυχώς φέτος δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος χριστουγεννιάτικος παροξυσμός (ή δεν τον παρατήρησα τουλάχιστον), καθόσον τα δίχρονα πιτσιρίκια ήταν απασχολημένα με αυτόν τον πράσινο αρκουδομαντράχαλο που τραγουδάει σαν καθυστερημένος. Απέφυγα τεχνηέντως να πάω και στον ναό της προβατοειδούς κατανάλωσης, το εμπορικό κέντρο Mediterranean Cosmos, και έτσι διασκέδασα την χριστουγεννιάτικη γκρίνια μου σε ανούσιους καφέδες και τις συνηθισμένες βόλτες.

Με την τηλεόραση να μην παίζει τίποτε άλλο από τα προεκλογικά της ΝΔ κατά τη διάρκεια όλου του Νοεμβρίου και τα φοροεισπρακτικά σχέδια της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου, άρχισα να αναρρωτιέμαι για ποιο λόγο καταναλώνω τις ώρες μου μπροστά στην τηλεόραση, τάχα για να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα, ως ανήσυχος πολίτης που είμαι.

Μετά άρχισα να σκέφτομαι βαθύτερα, για το αν αξίζει να ζει κανείς σε αυτήν την χώρα, σε αυτήν την πόλη - με τις αρπαχτές και το βόλεμα να κυριαρχούν παντού. Αρχισα να εξοργίζομαι με το κάθε αμάξι που έβλεπα παρκαρισμένο σε ράμπα αναπήρων ή πάνω στον ποδηλατόδρομο, με κάθε σκατογκράφιτι "Λεφτεριά στον αγωνιστή Ξερωγώ", με κάθε καφέ που έχεται χωρίς απόδειξη. Ο καθένας να βολέψει τον κώλο του...

Ηρθαν για τα Χριστούγεννα και οι φίλοι και γνωστοί που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη. Η Δήμητρα από τη Γερμανία δεν έκανε καν τον κόπο και πήγε στο Παρίσι. 7 ώρες με το αμαξι. Κάποτε μπορούσα κι εγώ να τα κάνω αυτά, τώρα απλά υποστηρίζω ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και ότι πάμε να ζήσουμε όπου μας αρέσει, όπου υπάρχουν δουλειές. Μένω 3 χιλιόμετρα από το πατρικό μου και εργάζομαι στη Σίνδο όμως, φανταστικά...

Λένε λοιπόν οι φίλοι για τη ζωή έξω, που δεν σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου και τα πάντα είναι πιο δίκαια. Που παραγγέλνεις κάτι από το Amazon και σου έρχεται την επόμενη ημέρα. Που τα τρένα είναι ακριβή, η ζωή πιο φτηνή, και που η Ελλάδα, λόγω internet, είναι πάρα πολύ κοντά. Στο κάτω-κάτω και στο σπίτι μου ελληνικό ραδιόφωνο μέσω internet ακούω. Και αν δε βρίσκομαι με τους φίλους μου λόγω φόρτου και μιλάω μόνο στο τηλέφωνο, είτε είμαι στη διπλανή πολυκατοικία είτε σε άλλη ήπειρο, το ίδιο είναι.

Και μετά κάνει μια ηλιόλουστη, ζεστή μέρα σαν τη σημερινή, που όλος ο κόσμος είναι έξω. Βγήκα κι εγώ με το ποδήλατο, πέρασα τυχαία έξω από μια ψαροταβέρνα, μύρισα το γάβρο που τηγανιζόταν και θυμήθηκα γιατί γύρισα στην Ελλάδα.

1.11.09

Ταξίδι στην Ευρώπη! Part II

Περίληψη προηγουμένου: Η διοίκηση και το προσωπικό του παρόντος blog αποφάσισαν για τις θερινές τους διακοπές να μεταβούν οδικώς (και ωδικώς, γιατί ακούγαμε και ποιοτικούς γιουγκοσλάβικους σταθμούς στο ράδιο) στην εξωτική Πολωνία, όπου και τελέστησαν οι γάμοι των φίλων Πέτρου και Κάσιας. Οι ήρωές μας περάσαν ήδη από Σερβία, Ουγγαρία και έφτασαν στην ορεινή Πολωνία, στο Zakopane.

Διαβάστε το συγκλονιστικό Part I εδώ!

Μετά τη μεγάλη βόλτα στο Zakopane, φύγαμε προς την Κρακοβία στις 6 το απόγευμα και φτάσαμε απροβλημάτιστα μπροστά στην πόρτα του Ibis Krakow Centrum χάρη στο GPS! Το ξενοδοχείο αυτό το είχαμε κλείσει τυχαία σε ένα τυχαίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου, κατά το οποίο ο όμιλος Ibis έδινε κοψοχρονιά τα 2κλινα! 20 ευρώ τη νύχτα το δίκλινο, τζάαααμπαααα! 4 νύχτες κάτσαμε, φτήνια.

Ελαφρώς λιτότερο από τα άλλα Ibis, αλλά καθαρό και όλα τα γνωστά των Ibis. Μόνο που χρέωναν το πρωινό 8 ευρώ, ίσα ρε φίλε! Οπότε πηγαίναμε στο διπλανό supermarket για γάλα και στο τοπικό αρτοποιείο για τα λοιπά. Οι εικονιζόμενοι καφέδες ήταν στην προνομιακή τιμή του 1,5 ευρώ, οπότε χαλάλι. Το ίδιο βράδυ βγήκαμε στην Κρακοβία μια βόλτα και χαζέψαμε μια φωτογραφική έκθεση στο περικεντρικό πάρκο Πλάντυ που αναφερόταν στο έργο του πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄...

Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στον τουρισμό της Κρακοβίας, κυρίως στο κάστρο Wawel της Κρακοβίας, κατοικία των βασιλέων της Πολωνίας μέχρι τη μεταφορά της διοίκησης στην Βαρσοβία.
...ακόμα ένα άγαλμα από τα 8098340 του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'...

Τραγικός κολαούζος για μπυραρία του κέντρου της Κρακοβίας.

...εχμ, ναι, η ελληνική νότα στο κέντρο της Κρακοβίας. How classy...

Φωτογραφίες από το κέντρο του ιστορικού κέντρου της Κρακοβίας, την Κεντρική Πλατεία (Rynek Glowny), η οποία είναι τεράστια! Στο κέντρο της βρίσκεται το κτίριο του υφασματεμπορίου (Sukiennice), το οποίο πλέον είναι αγορά για τουριστικά και είδη από κεχριμπάρι. Πέριξ της πλατείας είναι όλα τα εστιατόρια και οι καφετέριες και εντός της πλατείας είναι οι τουρίστες απ'όλα τα μέρη του κόσμου!

Το τραμ, μια ακόμα νότα που μυρίζει κεντρική Ευρώπη. Να πω την αλήθεια, ως μη κάτοικος Αθηνών ή κάποιας άλλης πόλης που να έχει τραμ, τα τραμ με τρομάζουν όταν οδηγώ!

Αρτοπωλείο - εγγύηση για καλό και φτηνό κολατσιό οπουδήποτε στην πρώην σοσιαλιστική Ευρώπη!

Την επόμενη ημέρα πήγαμε βόλτα στο Oswiecim, το οποίο είναι περισσότερο γνωστό με το γερμανικό του όνομα, Auschwitz...

Καταρχήν, είχε ήλιο! Ό,τι ντοκυμαντέρ ή ταινία έχω δει για το Άουσβιτς δείχνει το στρατόπεδο συγκέντρωσης πάντα με συννεφιά ή βροχή! Ε, όχι λοιπόν! Στο Άουσβιτς έχει και ήλιο! Δευτερευόντως, η είσοδος στο στρατόπεδο είναι μεν δωρεάν αλλά πληρώνεις υποχρεωτικά ξεναγό (ε;) - επίσης το κατούρημα κάνει 20 λεπτά του ευρώ.

Τα κτίρια στο Στρατόπεδο 1 - κάθε ένα ήταν ίδιο εξωτερικά με τα άλλα, αλλά κάθε ένα χρησιμοποιούνταν για διαφορετική χρήση: διοίκηση, κοιτώνες αξιωματικών, κοιτώνες κρατουμένων, κρεματόρια κτλ κτλ.

Αυτή τη φωτογραφία παίζει να την έχω βγάλει εγώ και άλλοι 5 εκατομμύρια φωτογράφοι τα τελευταία 60 χρόνια...

Ακολούθησε επίσκεψη στο αλατωρυχείο της Wieliczka έξω από την Κρακοβία. Είναι ένα σύμπλεγμα στοών γύρω στα 300 μέτρα κάτω από το έδαφος, το οποίο λειτουργεί ως αλατορυχείο από πάντα. Οι αλατωρύχοι κατά το παρελθόν έφτιαξαν ολόκληρη πολιτεία, όλη σκαλισμένη στο αλάτι.

49 ζλότυ το φοιτητικό εισιτήριο για 2 ώρες ξενάγηση. Οχι ότι ήταν ακριβά, αλλά το μουσείο εστίαζε περισσότερο στο "δες τι ωραία πράγματα έχει εδώ" παρά στο "κοίτα πώς ζούσαν εδώ". Η θερμοκρασία εκεί κάτω είναι σταθερή στους 14C και θεωρείται ιαματική λόγω του ιωδίου. Κανονίζονται και διανυκτερεύσεις στο υπόγειο ξενοδοχείο κατόπιν συννενοήσεως.

Η εντυπωσιακότερη αίθουσα ήταν ο υπόγειος καθεδρικός, όλος σκαλισμένος στο αλάτι! Κατόπιν συννενοήσεως γίνονται και υπόγειοι γάμοι!

Ε, ναι, και ένα υπόγειο αλατένιο άγαλμα του Πάπα...

Η τουριστική εκμετάλευση συνεχίζεται με το υπόγειο εστιατόριο πολυτελείας, το οποίο κλείνεται και αυτό κατόπιν συννενοήσεως...

Το παραποτάμιο πάρκο του Βίστουλα.

Τρίτη μέρα στην Κρακοβία, επισκεφτήκαμε τη νότια πλευρά της, την πρώην εβραϊκή (και νυν πολύ trendy) συνοικία του Kazimierz. Feel εργατικής γειτονιάς, αλλά πολλές καφετέριες, νυχτερινά μαγαζιά και καταστήματα με ιδιαίτερα αντικείμενα.

Τυπική αίθουσα σχολείου της επαρχίας των αρχών του προηγούμενου αιώνα στο εθνολογικό μουσειο.

Εξαίρετα δείγματα της σοσιαλιστικής κληρονομιάς - 127 της Fiat Polski!

Η πραμάτεια πλανόδιου παλαιοπώλη στο Kazimierz! Πήρα μία σφραγίδα των SS, ένα επιτοίχιο ενθύμιο της απόβασης στα Βαλκάνια και μία πόρπη ζώνης. Το όνειρο του συλλέκτη αντικειμένων του Β'ΠΠ!

Επί σοσιαλισμού, η κυβέρνηση επιδοτούσε τα φτηνά μαγειρεία Bar Mlezny. Σήμερα, υπάρχουν αρκετά και προσφέρουν ένα πιάτο απλό φαϊ σε αστείες τιμές. Δοκιμάσαμε στο Zakopane αλλά στην Κρακοβία κυκλοφορούσαμε πιο αργά και τα βρίσκαμε κλειστά.

Μπαλκόνια με λουλούδια "όπως παλιά".

Αρκετά υπερήφανοι ως λαός οι Πολωνοί, όλα τα δημόσια κτίρια, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων, φέρουν το θυρεό της Πολωνίας.

Η αφορμή για όλο το ταξίδι ήταν ο γάμος του Πέτρου και της Κάσιας. Πολλοί από τους καλεσμένους ήμασταν από διάφορα μέρη της Ευρώπης και βρεθήκαμε το βράδυ πριν από το γάμο σε κοσμική ταβέρνα για να δοκιμάσουμε τοπικά εδέσματα της Πολωνίας! Τα γεύματα στην Πολωνία ξεκινάνε κατά κανόνα με σούπα. Η εικονιζόμενη είναι το ζούρεκ (zurek), σούπα από ξινισμένο νερό με σίκαλη, λουκάνικα και μανιτάρια. Σερβίρεται παραδοσιακά μέσα σε ψωμί!

Άλλα παραδοσιακά και ωραία είναι τα pierogi, ραβιόλια γεμιστά με διάφορα, και άλλα πιάτα με βάση το κρέας και τις πατάτες. Γενικά, λόγω κλίματος τα φαγητά τους είναι κάπως "βαριά" και με αρκετή έμφαση στα παστά και στα τουρσιά.

Κρακοβία - μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Στην κεντρική πλατεία τουλάχιστον!

Ημέρα του γάμου. Φύγαμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο με προορισμό το Κρόσνο (Krosno), μία ωραία γραφική κωμώπολη 170 km ανατολικά της Κρακοβίας και 50 km δυτικά της Ουκρανίας - god bless the GPS! Πριν από αυτό πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο της Κρακοβίας για να πάρω σουβενίρ. (Εεεεεελα ρε που θα με γράψουν πρωινιάτικα!)

Φτάσαμε στην εκκλησία γύρω στα 4 λεπτά πριν αρχίσει το μυστήριο. Σε σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα, ο κόσμος ήταν απροσδόκητα ήσυχος και κατανυκτικός. Επίσης, ήξερε όλα τα λόγια των ύμνων...

...να όμως πώς ήξερε όλα τα λόγια των ύμνων! Η εκκλησία διέθετε autocue! Τρελή πατέντα! Να την εισάγουμε και στα μέρη μας!

Ο γάμος ήταν στις 3 το μεσημέρι και η τελετή διήρκεσε περίπου 1 ώρα. Μετά, μεταφερθήκαμε στο ξενοδοχείο - κέντρο διασκεδάσεως όπου και διαμέναμε όλοι οι εκτός Krosno (πρακτικό!). Κατά τα λεγόμενα του κόσμου, το γλέντι θα διαρκούσε 12 ώρες και θα είχαμε 4 κυρίως γεύματα. "Υπερβολές", σκέφτηκα...

Χαιρετούρα του ζεύγους αμά τη αφίξει, όπως τη συνηθίζουμε και στην Ελλάδα, και παράδοση των δώρων, καθώς και μια μικρή πρόποση. Το ενδιαφέρον, προφανώς, για εμάς τους μη Πολωνούς ήταν το να δούμε και τα ήθη και τα έθιμα του τόπου. Ένας γάμος όπως δεν είχαμε συνηθίσει και που ρωτούσαμε συνέχεια το τι γίνεται με ενδιαφέρον.

Οι καλεσμένοι σχετικά περιορισμένοι, γύρω στους 100. Η αίθουσα ήταν χωρισμένη στα 2, στην αίθουσα του φαγητού και στη σάλα του χορού. Πρώτο πιάτο, σούπα!

Ακολούθησε πρόποση του πατέρα του γαμπρού στα ελληνικά, μεταφρασμένη στη συνέχεια από τον έτερο υιό στα αγγλικά και περαιτέρω στα πολωνικά από την αδερφή της νύφης. Σαν συνέδριο του ΟΗΕ ήταν!

Χορός του γαμπρού με τη μητέρα του.

(Τελικά, αυτά τα παιδάκια που παίζουν κυνηγητό στα γλέντια δε λείπουν από πουθενά!)

Η ορχήστρα - είχαν μια παρακμιακή, βαλκάνια αύρα, είναι αλήθεια... Το ενδιαφέρον ήταν ότι δεν έπαιζαν συνέχεια μουσική. Έπαιζαν 2-3 τραγούδια, ο κόσμος σταματούσε το χορό, πήγαινε να φάει, έτρωγε και η ορχήστρα και μετά συνέχιζε. Τελικά το γλέντι όντως κράτησε 12 ώρες και όντως φάγαμε 4 κυρίως γεύματα! Και με πολλά "να ζντράβια" με πολωνική βότκα ενδιάμεσα! Είναι αλήθεια ότι η βότκα κατεβαίνει πολύ πιο ήπια μαζί με το φαγητό!

Η ελληνική μουσική ήταν ηχογραφημένη βέβαια - είχαμε διεθνή γάμο άλλωστε! Ανταλλαγή εθίμων, τι καλά! Κάθε ελληνικός χορός ένοιωθα ότι είναι διαφήμιση του ελληνικού τουρισμού στην Πολωνία!

Πολωνική μουσική και οι αντίστοιχοι χοροί.

Ο γαμπρός με την κόρη του, η οποία δεν καταλάβαινε πολλά-πολλά.

Μορφή της βραδιάς ο φωτογράφος-βιντεοσκόπος! Μαύρο κολλητό μπλουζάκι, χρυσή αλυσιδίτσα από πάνω και μουστάκι α-λα-Λεχ-Βαλέσα...

Και άλλοι ελληνικοί χοροί - διαφήμιση της Ελλάδας στο εξωτερικό, χαχα!

Εντυπωσιακό ήταν ότι ο κόσμος ήταν τελείως απροσποίητος και διασκέδαζε με την καρδιά του χωρίς να νοιάζεται για την εικόνα του. Θείοι-θείες και μικρά παιδιά χορέψαν τα "παπάκια" συνοδεία της ορχήστρας και μετά κάναμε όλοι ένα μεγάλο τρενάκι με μηχανοδηγό το γαμπρό!

Οι θείοι από την Κύπρο ήπιαν λίγο παραπάνω...

Η τούρτα-υπερθέαμα, η οποία έκανε την είσοδό της με την 3μελή ορχήστρα να παίζει το θέμα από το "Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται"...(!)

Μια πρόποση από την ιδιοκτήτρια του κέντρου διασκεδάσεως στα πολωνικά kai sta ellinika grammena me megala grammata sto tefteri tis. Να ζντράβια!

Παραδοσιακά, στην Ελλάδα και λογικά και στην Πολωνία, οι γάμοι ήταν εξαίρετη αφορμή για να γνωριστούν μεταξύ τους οι καλεσμένοι, να περάσουν καλά και να δημιουργηθούν ενδεχομένως και νέα ζευγάρια. Ενδεχομένως γι'αυτό στο γάμο είχαμε και αρκετά παιχνίδια, τα οποία η νύφη είχε την ευγενή καλοσύνη να μας εξηγήσει η νύφη στους υπόλοιπους ευρωπαίους. Στο πάνω παιχνίδι, ο γαμπρός προσπαθεί να σπάσει τον κλοιό των φιλενάδων της νύφης για να κλέψει το πέπλο της νύφης. Την προσπάθεια την κάνει πιο δύσκολη ο κουμπάρος που χτυπάει με μια σπάτουλα το γαμπρό στο κεφάλι.

Εδώ είναι το κλασικό event που η νύφη πετάει την ανθοδέσμη της στο πλήθος των ανύπαντρων φιλενάδων της. Μόνο που στην Πολωνία η νύφη είναι καθιστή και πετάει το πέπλο της.

Το επόμενο πρωί, μετά το 12ωρο γλέντι, φαϊ!

Για καλή μας τύχη, στο χωριό είχε πανηγύρι με τοπικά προϊόντα! Αγοράσαμε καλάθια και γυαλικά (παραδοσιακό προϊόν του Krosno) - η χαρά του να κάνεις ταξίδι με αυτοκίνητο!

Τη επόμενη μέρα ξεκινήσαμε την κάθοδό μας για τη μαγευτική μας χώρα μέσα από Σλοβακία-Ουγγαρία-Γιουγκοσλαβία και μία διανυκτέρευση στη Subotica, στα Σερβο-ουγγρικά σύνορα. Η Σλοβακία έχει πολύ λίγους αυτοκινητόδρομους στα ανατολικά, αλλά η κίνηση στις επαρχιακές οδούς είναι ιδιαίτερα ευχάριστη εάν δε βιάζεσαι.
Ακολουθώντας την Τσεχοσλοβάκικη παράδοση στα κινούμενα σχέδια, οι πινακίδες του ΚΟΚ είναι ιδιαίτερα χαριτωμένες!

Πρώην σοσιαλιστικά τοπία στη Σλοβακία.

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, η Ουγγαρία με τους υπέροχους αυτοκινητοδρόμους της! Σταματήσαμε σε υπερμάρκετ της αλυσίδας Auchan στον περιφερειακό της Βουδαπέστης και αγοράσαμε χαζομάρες για το ταξίδι και ό,τι τυριά μας φάνηκαν ενδιαφέροντα!

Περάσαμε τα Ουγγρο-σερβικά σύνορα με συνοπτικές διαδικασίες καθώς οι τελωνιακοί λέγαν μεταξύ τους "Α, Γκρτσκι!" και μας αφήναν να περάσουμε χωρίς έλεγχο! Το ξενοδοχείο Gloria στη Σουμπότιτσα (Subotica) - εξαίρετες υπηρεσίες για τα λεφτά του και αρκετά φτηνότερο από αντίστοιχα ξενοδοχεία της Ουγγαρίας που απείχε μόλις 20 χιλιόμετρα!

Άπό τη Subotica δεν είχαμε ιδιαίτερες απαιτήσεις - ήταν άλλωστε μόνο μια διανυκτέρευση στα μέσα της διαδρομής. Αφενός μεν όμως πέσαμε πάλι σε πανηγύρι - η γιορτή της πόλης, αργία για το δημόσιο και τα σχολεία! - αφετέρου δε η πόλη είχε έναν ιδιαίτερα οικείο αέρα! Ο κόσμος ήταν έξω για μπύρα στο ζεστό Αυγουστιάτικο καιρό, οι ψησταριές έψηναν, τα 16χρονα σε μεγάλες παρέες έκαναν βόλτα στους πεζόδρομους και ένας τοπικός ποπ καλλιτέχνης έδινε συναυλία.

Πωλητής ποπ-κορν. Τρομακτικό...!

Αυγουστιάτικο βράδυ, γονείς στην καφετέρια και τα παιδιά στην παιδική χαρά. Τι οικείο!

Βόλτα το επόμενο πρωί στην πόλη και κόλλησα με τον σιδηροδρομικό σταθμό! Ταξίδι 50 χρόνια πίσω! Φαντάζομαι στρατιωτικά τρένα με φαντάρους το 1944 στα ατμοκίνητα τρένα σε αυτό ακριβώς το μέρος! Εκπληκτικό! Βαλκάνια ολέ! (το κόκκινο αστέρι στη μετώπη όλα τα λεφτά!)

Καφές στην πλατεία - ο κόσμος να πίνει φραπέ, κοπέλες με τσιγάρο και μαύρα γυαλιά στο κεφάλι, καναπέδες "Mexil-Σαρηκεχαγιάς". Ο σερβιτόρος συμπαθέστατος, συννενοηθήκαμε σε τέλεια αγγλικά, υποστηρικτής του Ολυμπιακού ως οπαδός του Ερυθρού Αστέρα! Μετά τον καφέ πήγαμε στο σουπερ-μάρκετ για τοπικά προϊόντα για να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά τα τελευταία 800 km μέχρι τη Θεσσαλονίκη.

Για τα πρώτα αρκετά χιλιόμετρα δεν πήραμε τον αυτοκινητόδρομο, αλλά κινηθήκαμε παράλληλα σε αυτόν από την επαρχιακή οδό. Απογευματάκι, ηρεμία - ενα φραπέ δεν είχα μόνο δίπλα στο τιμόνι!

Η λίμνη-θέρετρο της περιοχής, δίπλα στο χωριό Backa Topola. Αν και τα νερά δεν ήταν τόσο καθαρά, η περιοχή ήταν ωραία οργανωμένη, με ένα αναψυκτήριο μέσα στα δέντρα και καθαρές τουαλέτες!

Η γέφυρα του Δούναβη πριν το Novi Sad.

Βράδιασε και ήμασταν ακόμη στη Σερβία! Ξεκινήσαμε αρκετά αργά βέβαια. Το καλό ήταν ότι φτάσαμε στα Σερβο-σκοπιανά σύνορα τα μεσάνυχτα και οι τελωνειακοί βαριόντουσαν να ασχοληθούν καν μαζί μας.

Είναι που είναι η διέλευση μέσα από τη FYROM μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία, το βράδυ είναι ακόμη πιο βαρετή. Το καλό ήταν ότι δεν υπήρχαν άλλα αυτοκίνητα στο δρόμο - ό,τι μας προσπέρασε είχε ελληνικές πινακίδες! Μετα τα μεσάνυχτα είχαν κλείσει και οι τουαλέτες στα σύνορα και βολευτήκαμε με μια στάση σε ένα παρακμιακό βενζινάδικο-μοτέλ. Μέχρι τα ελληνικά σύνορα ακούγαμε την εκπομπή "σκοποί του τόπου μας" με δημοτικά σκοπιανά τραγούδια! Καμιά 20αριά χλμ από τα σύνορα έπιασα Zoo Radio Thessaloniki! Yeah!

Παρακμή, απλά. Πινακίδες με εμβλήματα των Ολυμπιακών και ο τελωνειακός μας υποδέχτηκε με ένα παγωτό Status στο χέρι.

Αυτό ήταν!

Γενικά πάντως, ένα ταξίδι προς τα πάνω δεν έχει κάποια δυσκολία μεγαλύτερη από, πχ. ένα ταξίδι προς την Πελοπόννησο. Οποιος το σκέφτεται δεν έχει λόγο να το αναβάλλει! Προορισμοί όπως η Βουδαπέστη, η Πράγα και η Βιέννη είναι απίστευτα κοντά - και η Σερβία είναι υπέροχη και πάμφθηνη!

Και τώρα μερικές φωτογραφίες από τοπικά προϊόντα:

Πατατάκια με γεύση σουβλάκι στη Σλοβακία.

Coca-Cola με καφέ στη Σλοβακία.

Ουκρανικός χυμός φράουλα στη Σλοβακία.

Το μεγάλο, απρόσωπο υπερμάρκετ Auchan στην Ουγγαρία.

Γάλα σε οικονομική συσκευασία-σακούλα στην Ουγγαρία - είδαμε αντίστοιχο και στην Πολωνία.

Πατατάκια με γεύση τζατζίκι στη Σερβία.

Μπισκότα της μεγάλης μάρκας Kolo στη Σερβία.

Κατεψυγμένα βατόμουρα για γλυκά στη Σερβία.

Η μεγάλη ταινία "Havoc" στα σέρβικα.

Η γνωστή Grcka Torta - ελληνική τούρτα. Όπως την τρώμε στην Ελλάδα κατά παράδοση δηλαδή!