Απόψε, Χριστούγεννα στην πόλη...

Είναι αλήθεια ότι μετά το τελευταίο υπερμεγέθες άρθρο δεν είχα και πολλή όρεξη να γράψω, αλλά μάλλον το σωστότερο είναι να βγάζω τις σκέψεις από μέσα μου σε μικρές σταθερές δόσεις.

Ηρθαν πάλι τα Χριστούγεννα λοιπόν (το Last Christmas έκλεισε αισίως τα 25 χρόνια του και φέτος το πρωτάκουσα στις 20 Νοεμβρίου από τον Heart FM στη δουλειά!), και ως συνήθως, ως μη έγγαμος και μη πατέρας, παραχώρησα το δικαίωμά μου στις διακοπές κατά τη διάρκεια του "φιλέτου" 24 Δεκεμβρίου - 02 Ιανουαρίου στους οικογενειάρχες που, προφανώς, το χρειάζονται περισσότερο.

Ευτυχώς ή δυστυχώς φέτος δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος χριστουγεννιάτικος παροξυσμός (ή δεν τον παρατήρησα τουλάχιστον), καθόσον τα δίχρονα πιτσιρίκια ήταν απασχολημένα με αυτόν τον πράσινο αρκουδομαντράχαλο που τραγουδάει σαν καθυστερημένος. Απέφυγα τεχνηέντως να πάω και στον ναό της προβατοειδούς κατανάλωσης, το εμπορικό κέντρο Mediterranean Cosmos, και έτσι διασκέδασα την χριστουγεννιάτικη γκρίνια μου σε ανούσιους καφέδες και τις συνηθισμένες βόλτες.

Με την τηλεόραση να μην παίζει τίποτε άλλο από τα προεκλογικά της ΝΔ κατά τη διάρκεια όλου του Νοεμβρίου και τα φοροεισπρακτικά σχέδια της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου, άρχισα να αναρρωτιέμαι για ποιο λόγο καταναλώνω τις ώρες μου μπροστά στην τηλεόραση, τάχα για να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα, ως ανήσυχος πολίτης που είμαι.

Μετά άρχισα να σκέφτομαι βαθύτερα, για το αν αξίζει να ζει κανείς σε αυτήν την χώρα, σε αυτήν την πόλη - με τις αρπαχτές και το βόλεμα να κυριαρχούν παντού. Αρχισα να εξοργίζομαι με το κάθε αμάξι που έβλεπα παρκαρισμένο σε ράμπα αναπήρων ή πάνω στον ποδηλατόδρομο, με κάθε σκατογκράφιτι "Λεφτεριά στον αγωνιστή Ξερωγώ", με κάθε καφέ που έχεται χωρίς απόδειξη. Ο καθένας να βολέψει τον κώλο του...

Ηρθαν για τα Χριστούγεννα και οι φίλοι και γνωστοί που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη. Η Δήμητρα από τη Γερμανία δεν έκανε καν τον κόπο και πήγε στο Παρίσι. 7 ώρες με το αμαξι. Κάποτε μπορούσα κι εγώ να τα κάνω αυτά, τώρα απλά υποστηρίζω ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και ότι πάμε να ζήσουμε όπου μας αρέσει, όπου υπάρχουν δουλειές. Μένω 3 χιλιόμετρα από το πατρικό μου και εργάζομαι στη Σίνδο όμως, φανταστικά...

Λένε λοιπόν οι φίλοι για τη ζωή έξω, που δεν σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου και τα πάντα είναι πιο δίκαια. Που παραγγέλνεις κάτι από το Amazon και σου έρχεται την επόμενη ημέρα. Που τα τρένα είναι ακριβή, η ζωή πιο φτηνή, και που η Ελλάδα, λόγω internet, είναι πάρα πολύ κοντά. Στο κάτω-κάτω και στο σπίτι μου ελληνικό ραδιόφωνο μέσω internet ακούω. Και αν δε βρίσκομαι με τους φίλους μου λόγω φόρτου και μιλάω μόνο στο τηλέφωνο, είτε είμαι στη διπλανή πολυκατοικία είτε σε άλλη ήπειρο, το ίδιο είναι.

Και μετά κάνει μια ηλιόλουστη, ζεστή μέρα σαν τη σημερινή, που όλος ο κόσμος είναι έξω. Βγήκα κι εγώ με το ποδήλατο, πέρασα τυχαία έξω από μια ψαροταβέρνα, μύρισα το γάβρο που τηγανιζόταν και θυμήθηκα γιατί γύρισα στην Ελλάδα.