Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά

Θυμάμαι, όταν ήμουν 12 χρονών, είχαμε πάει με τους γονείς μου στο Βασιλικό Θέατρο και είδαμε το έργο του Εντουάρντο ντε Φίλιππο "Οι εξετάσεις δεν τελειώνουν ποτέ". Ξεκινούσε με μια σκηνή κατά την οποία μια παρέα φοιτητών που μόλις είχαν πάρει τα πτυχία τους γλεντούσε και ο πρωταγωνιστής φώναζε μέσα στη χαρά του "Επιτέλους! Πήραμε πια το πτυχίο! Ποτέ πια εξετάσεις!". Το έργο, στην πλοκή του, αποδείκνυε ότι οι εξετάσεις στη ζωή μας δεν τελειώνουν ποτέ, γιατί συνέχεια χρειάζεται να αποδεικνύουμε την αξία μας, είτε όταν θα ψάξουμε για δουλειά, είτε για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των γονέων της αγαπημένης μας, είτε καθημερινά, σε πολλές μικρές εκφάνσεις της ζωής. Έτσι, ακόμα και αν οι εξετάσεις πάψουν να είναι γραπτές και προφορικές, με επιτηρητές και θέματα, οι εξετάσεις είναι μια διαδικασία που ποτέ δε σταματάει στη ζωή μας, όσο και αν μεγαλώσουμε - εξ ου και ο τίτλος του έργου.

Στα 12 λοιπόν, όπου έβλεπα μόνο τις εξετάσεις για την Γερμανική Σχολή μπροστά μου, το έργο αυτό με σημάδεψε και με πονήρεψε για το τι θα επακολουθήσει μετά...

Στα 12 λοιπόν έδωσα εξετάσεις για να περάσω στη Γερμανική Σχολή, στα 14 για το Lower, στα 15 για το Grundstufe, στα 17 για το Proficiency, στα 18 Πανελλήνιες, IELTS και οδήγηση, 18-21 επί 4 χρόνια εξεταστικές στο πανεπιστήμιο, στα 22 ψυχολογικό τεστ και αθλήματα στο Στρατό, στα 25 εξετάσεις για να αναγνωρίσω το πτυχίο μου στον ΔΟΑΤΑΠ... συν τις άπειρες προαγωγικές και πρόχειρες εξετάσεις στα μεσοδιαστήματα ή ακόμα και την εξέταση για το ISO17025 που περνάμε στη δουλειά δυο φορές το χρόνο. Οπότε, τώρα πια που έδωσα και τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ στα 26 μου για να γίνω μια μέρα καθηγητής χημείας, μου έρχεται να φωνάξω "ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ!!!!!" όπως είπα άλλες πόσες φορές στη ζωή μου, και μετά κατάπια τη γλώσσα μου.

Μια γρήγορη ανακεφαλαίωση, γιατί τα έχω ξανααναφέρει:

Ο γραπτός διαγωνισμός του ΑΣΕΠ τια τους εκπαιδευτικούς είναι ένας γραπτός διαγωνισμός στον οποίον συμμετάσχουν όλοι όσοι έχουν ένα κατάλληλο πτυχίο και θέλουν να γίνουν εκπαιδευτικοί. Είναι ο μηχανισμός που έχει επινοήσει το κράτος για να ξεχωρίσει 6888 άτομα (για τα επόμενα 2 χρόνια) από τα 71857 που έκαναν αίτηση για να προσληφθούν. Οι χημικοί εξεταζόμαστε στη χημεία, τη φυσική, την παιδαγωγική και τη διδακτική. Εγώ είμαι τελείως ευχαριστημένος από τη δουλειά μου ως αναλυτής στον ιδιωτικό τομέα και γενικά αντίθετος στο "βόλεμα" του δημοσίου, αλλά και μου αρέσει να διδάσκω και οι όροι εργασίας των εκπαιδευτικών είναι ιδιαίτερα εκλυστικοί. Έτσι, έκανα τα χαρτιά μου για να συμμετάσχω στο διαγωνισμό και επί 4-5 μήνες διάβαζα κανονικά, γιατί, κατά τα γενικώς λεγόμενα "είναι ευκαιρία τώρα, που δεν έχω υποχρεώσεις"...

Οι χημικοί με επίθετο από Λ ως Π δίναμε στον Ευκλείδη - ο οποίος ήταν μια τεχνική σχολή που χτίστηκε το 1950 και από το 1981 στεγάζει κάποια τεχνικά λύκεια. Η εξέταση ήταν το Σάββατο το μεσημέρι για το γνωστικό αντικείμενο (χημεία-φυσική) και την Κυριακή το πρωί για τα παιδαγωγικά. Καταρχήν, θα παραθέσω κάποιες φωτογραφίες από το χώρο για να σας βάλω στο κλίμα...

Η είσοδος του Ευκλείδη

Το προαύλιο από πίσω, όπου συγκεντρωθήκαμε

Διάδρομος του σχολείου

Θα αφήσω τις φωτογραφίες των φυλακ... εεε, του σχολείου ασχολίαστες και θα σχολιάσω την εμπειρία μου αυτές τις ημέρες, γιατί θέλω να βγάλω το άχτι μου, ω, διεθνής κοινότητα!

Η διαδικασία όλη ήταν μια ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ! ΗΤΑΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ! ΝΑΙ! 30 και 40 χρονών μαντραχαλάδες να παρακαλούν το δημόσιο να τους κάνει τη χάρη, να δουν και αυτοί τον ήλιο. Ξεκινήσαμε το Σάββατο με συγκέντρωση στο προαύλιο και ΠΡΟΣΕΥΧΗ, χωριστήκαμε στις αίθουσες, ελέγξαν τις ταυτότητές μας, μοιραστήκαν τα τετράδια και περιμέναμε να έρθουν τα θέματα. Κατά τη διάρκεια της αναμονής πιάσαμε κουβέντα στην αίθουσα και έκανα ορισμένες ενδιαφέρουσες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις...

Οι περισσότεροι που έδιναν στην αίθουσά μου ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα, 4-5 χρόνια αναπληρωτές και αδιόριστοι, άλλοι να δουλεύουν χρόνια σε φροντιστήρια και να δίνουν 3η-4η φορά... κάποιος μου το έπαιξε "παλιός" και μου είπε "Πρώτη σου φορά είναι; Εχεις ακόμα..." ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ, σε αντίθεση με σένα που πήρες το πτυχίο σου και κάθεσαι παρακαλώντας το κράτος να σε "βολέψει", εγώ έψαξα, πήγα σε συνεντεύξεις και τώρα δουλεύω σε αυτό που έχω σπουδάσει (το οποίο, προφανώς, δεν είναι το "Ησυχιάαααα! Παπαγεωργίου στο μάθημα!"). Η επιτηρήτρια από την άλλη, σε μια κουβέντα που πιάσαμε, μου είπε με έκπληξη "Μα καλά αγόρι μου, έφυγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις χημεία;! Γιατί δε σπούδαζες κάτι πιο πρακτικό τουλάχιστον;!". Η απάντησή μου ήταν, προφανώς "Μα, υπάρχει πρακτικότερη επιστήμη από τη χημεία;"... Λες και το να σπουδάσεις χημεία είναι "κατάντια", κάτι σαν "ε, δεν πέρασα στην πρώτη μου επιλογή, αλλα κι εδώ καλά είναι".

Θεέ μου, μια μιζέρια, ένα μιρμίρισμα απίστευτο! Μιλούσαμε επί μισή ώρα για θέματα αναπληρωτών, ωρομισθίων, διορισμούς στο δημόσιο με μέσο και χωρίς, για το τι κάνει η Ένωση Ελλήνων Χημικών για τους διορισμούς, πώς κινητοποιείται ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αναπληρωτών Καθηγητών, το ότι κάποιος πήρε πτυχίο το 1992 και ακόμα εξετάσεις δίνει για να διοριστεί, το ότι άλλος έδωσε 600 ευρώ για να κάνει φροντιστήριο στα παιδαγωγικά, το πόσο άδικο είναι το Σύστημα στην Ελλάδα και δεν είμαστε "όπως στο εξωτερικό"...

Ο δίπλα μου έγραψε εξετάσεις έχοντας συνεχώς τη φωτογραφία του γιου του πάνω στο θρανίο "για να τον εμπνέει", βγαίνοντας από το κτίριο με πλησίασαν 2 γονείς που έφεραν την κόρη τους από τα Γιαννιτσά για να γράψει και με ρώτησαν αν τα θέματα ήταν εύκολα ή όχι για να ξέρουν αν έχουν ελπίδες...

Την επόμενη ημέρα, στα πηγαδάκια του προαυλίου όλοι συζητούσαν για το ποια ήταν η σωστή απάντηση στην ερώτηση 43 και ποια ήταν η σωστή απάντηση στην ερώτηση 56... ευτυχώς η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρότερη και δεν συγχίστηκα τόσο. Κάποια μάλιστα μου είπε "Δουλεύεις σε εργαστήριο ε; Και τι κάνεις εδώ; Και τι δεν θα έδινα να δουλεύω σε εργαστήριο...", και με έφτιαξε.

Στο σπίτι της μάνας μου μετά, έφαγα άλλη σύγχιση... ήταν εκεί ένας οικογενειακός φίλος, υπάλληλος στον ΟΤΕ, ο οποίος μου είπε "Ακόμα και να μην περάσεις, κάθε 2 χρόνια θα πηγαίνεις να δίνεις - 3 μήνες διάβασμα κάθε 2 χρόνια, μέχρι να περάσεις!" Και εκεί ήταν που πήρα ανάποδες και έβαλα τις φωνές... το βασικό επιχείρημα ήταν ότι "Σαν το δημόσιο δεν έχει" και το ότι στον ιδιωτικό τομέα σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι - συν το ότι "μια μέρα να μιλήσεις στραβά στο αφεντικό σου, μπορεί να σε απολύσει"... μέσες άκρες, ότι είμαι νέος και ρομαντικός και όταν μεγαλώσω λίγο θα καταλάβω.

Συγχίζομαι μόνο που τα σκέφτομαι. Δεν θέλω να αναλύσω πολύ την ηλίθια εμμονή της ελληνικής κοινωνίας με το δημόσιο, αλλά αυτό που με καίει είναι ότι, αυτόματα, διαβάζοντας και δίνοντας αυτόν τον διαγωνισμό, έγινα ένα με τους άλλους τους κακομοίρηδες από τους οποίους το δημόσιο ζητάει να κάνουν τούμπες για να τους πετάξει ένα ξεροκόμματο και μετά να του πουν κι ευχαριστώ... η λογική που διάβαζα επίμονα ήταν (α) γιατί δε μου αρέσει να δίνω εξετάσεις χωρίς να έχω πιθανότητα να τις περάσω και (β) θεωρητικά τελείως, δεν είχα τίποτε καλύτερο να κάνω γιατί "δεν έχω υποχρεώσεις" - λες και οι ανύπαντροι/αδέσμευτοι δεν έχουν ζωή...

Από τον Αύγουστο μέχρι και την περασμένη Πέμπτη ό,τι και να έκανα μέσα στην ημέρα έπρεπε να είναι χρονομετρημένο και προγραμματισμένο, ούτως ώστε να υπάρχει ένα στάνταρ 3ωρο μέσα στην ημέρα για το διάβασμα. Στην περίπτωση που σε αυτό το 3ωρο δεν μπορούσα να διαβάσω λόγω κούρασης από τη δουλειά ή που το Σαββατοκύριακο ήθελα να βγω το βράδυ ή να πάω για καφέ το μεσημέρι, κάτι με έτρωγε συνέχεια, ότι "τώρα κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω και κάνω μαλακίες και το ξέρω"... εύκολο είναι να λες ότι κάθε 2 χρόνια θα κάθεσαι 3 μήνες να διαβάζεις μέχρι να περάσεις το διαγωνισμό. Δεν είναι ούτε οι καφέδες που χάνεις, ούτε οι μέρες άδειας που ξοδεύεις στο διάβασμα - είναι η ψυχολογική σου ηρεμία που κοστίζει. Το ότι γίνεσαι ένα με το πάτωμα, ένα σκουπίδι, ένας γλείφτης και χαλάς τη ζωή σου στο διάβασμα για να παρακαλέσεις να σου δώσουν 900 ευρώ μισθό και μια τοποθέτηση στην Κάρπαθο για πόσα χρόνια...

Δε θέλω να παρακαλάω - εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να δοκιμάσω να μπω σε ένα επάγγελμα που μου αρέσει και ίσως μου κάνει την καθημερινότητα καλύτερη. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε όμως ένοιωσα κομμάτι μιας μάζας πληβείων, που πηγαίνουν όπου τους πάρει ο άνεμος και τρέχουν σαν τα κοράκια μόλις δουν ένα πιάτο φαΐ...

Είμαι υπερήφανος για τη δουλειά μου, κάνω αυτό που ήθελα να κάνω από τότε που ξεκίνησα να σπουδάζω, χαίρομαι τα λεφτά που βγάζω, ευχαριστιέμαι την καθημερινότητά μου και στη δουλειά και εκτός και δεν παραπονιέμαι με το παραμικρό. Με ενοχλεί που στα μάτια μιας ολόκληρης κοινωνίας που έχει σαν όνειρο το καθισιό, το βόλεμα και το "βρέξει-χιονίσει ο μισθός θα πέφτει" (ή ΒΧΟΜΘΠ) εγώ και αρκετοί άλλοι είμαστε οι ρομαντικοί, που ζούμε στο δικό μας κόσμο όπου η εργατικότητα ανταμοίβεται και η δουλειά δεν είναι ντροπή... γιατί αυτή η χώρα πρέπει να έχει τη μιζέρια μέσα της;